ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 659

บนรถม้า

ซ่งรั่วเจินมองข้อเท้าที่แพลงไปของตน ถอนหายใจอย่างสุดระงับ เป็นคุณหนูสูงศักดิ์นานมากแล้ว ใช้ยันต์เร่งความเร็วถึงขั้นยังสามารถข้อเท้าแพลงได้

ไม่ใช่น่าขายหน้าธรรมดา!

เดิมทีอยากใช้เข็มเงินรักษาตนเองดูสักรอบ จู่ๆ ก็คิดได้ว่าเข็มเงินล้วนถูกโยนทิ้งไปแล้ว

ดูท่าแล้ว ภายภาคหน้าต้องพกเข็มเงินสองสามชุดติดตัวไว้ เตรียมไว้ใช้ยามจำเป็น

“เจ็บมากหรือไม่?”

ฉู่จวินถิงเห็นซ่งรั่วเจินก้มหน้ามองขาของตน คิ้วดุจกิ่งหลิวขมวดน้อยๆ มองสีหน้านางได้ไม่ชัดนัก กลับได้ยินเสียงถอนหายใจนั้น

ลูกกระเดือกเขากลิ้งขึ้น อ้าปากแต่ก็หุบลง ครู่ต่อมาขยับเข้าใกล้เล็กน้อย ภายในสายตาดำลุ่มลึกเปี่ยมความห่วงใย

ภายในสมองปรากฏภาพนางถูกมือสังหารล้อมไว้ไม่หยุด โลหิตสีแดงบนใบหน้าขาวนวล ชุดกระโปรงสีพื้นของนางทำให้มองดูแล้วอ่อนแออย่างมาก หัวใจของเขาคล้ายถูกมือที่มองไม่เห็นข้างหนึ่งบีบไว้

โชคดีเหลือเกินที่นางยังปลอดภัย

นางยังนั่งอยู่ข้างกายเขา

ครู่ต่อมาซ่งรั่วเจินเงยหน้าขึ้น ไม่ทันสังเกตว่าฝ่ายชายเข้าใกล้ตนเองถึงเพียงนี้ตั้งแต่ยามใด เพียงเงยหน้าขึ้น ระยะห่างของทั้งคู่ก็ใกล้แค่เอื้อมแล้ว

ดวงตาชุ่มชื้นคล้ายกวางน้อยสบเข้ากับดวงตาลุ่มลึกวาวโรจน์ของฝ่ายชายอย่างไม่ทันตั้งตัว ในเวลาเพียงชั่วพริบตา ลมหายใจของทั้งคู่คล้ายหยุดอย่างฉับพลัน

ในตอนนี้ ซ่งรั่วเจินคล้ายได้ยินเสียงหัวใจเต้นของตน

“หม่อม หม่อมฉันไม่เป็นไรเพคะ” ซ่งรั่วเจินดึงสติกลับมา ขยับถอยหลังเล็กน้อย สายตาเลื่อนออกไม่รู้สมควรมองไปที่ใดถึงจะดี “ก็แค่ข้อเท้าแพลง กลับไปพักผ่อนสองวันก็หายแล้ว”

จากนั้น ฉู่จวินถิงได้ยินเสียงปลอบโยนอย่างใจดีของฝ่ายหญิง รู้สึกผิดมากยิ่งขึ้นภายในใจ

“วันนี้ข้าไม่ได้ปกป้องเจ้าให้ดี”