ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 665

ฉู่จวินถิงมองเสื้อผ้าในมือตน นัยน์ตาดำขลับเผยแววตกตะลึงดีใจ ดุจพลุสว่างไสวบนท้องฟ้ายามราตรี แม้แต่เส้นเสียงก็สูงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“นี่มอบให้ข้าหรือ?”

ซ่งรั่วเจินสบมองสายตาเร่าร้อนของฝ่ายชาย พยักหน้าลงอย่างประหม่า

สวรรค์โปรด!

สายตาเช่นนั้นใครจะทนไหวบ้างเล่า?

“หม่อมฉันเตรียมไว้ให้องค์หญิงอีกหนึ่งชุดด้วย ย่อมมิอาจลำเอียงเลือกที่รักมักที่ชังได้หรอกกระมัง!”

ฉู่จวินถิงได้ยินถ้อยคำของฝ่ายหญิง เขาหัวเราะเบาๆ ลูกกระเดือกกลิ้งขึ้นลง มุมปากยกน้อยๆ ดวงตาทั้งดำทั้งลุ่มลึกคล้ายประดับดวงดาวนับไม่ถ้วน

เขาเข้าใจ เสื้อผ้าชุดนี้ไม่เหมือนคนอื่น

นี่เป็นนางเย็บด้วยมือตนเอง

“ฝีมือเย็บปักของหม่อมฉันมิอาจเทียบช่างเย็บปักได้ ทำรูปแบบซับซ้อนมากเกินไปไม่เป็น ดังนั้นจึงค่อนข้างเรียบง่าย...”

ซ่งรั่วเจินพูดอธิบายหนึ่งประโยค อันที่จริงทางด้านนี้นางก็นับว่ามีพรสวรรค์ เย็บปักธรรมดาไม่มีปัญหาอะไร แต่พูดถึงระดับการเย็บปักของช่างเย็บปักของเมืองหลวงไปจนถึงช่างเย็บปักของวังหลวง นั่นยังห่างชั้นกันมาก

จากนั้น นางยังพูดไม่จบก็ถูกฉู่จวินถิงเอ่ยขัดแล้ว

“ไม่หรอก”

“ข้าชอบมาก”

ฉู่จวินถิงมองเสื้อผ้าในมือ คล้ายกำลังมองสมบัติล้ำค่าก็มิปาน ยามช้อนตามองนางอีกครั้ง นัยน์ตาดำขลับเร่าร้อนเสียจนคล้ายกำลังลุกโชน

ภายในสายตาซ่งรั่วเจินเองก็เจือรอยยิ้ม “ท่านอ๋องไม่รังเกียจก็พอแล้ว”

......

ประตูเมืองทิศทักษิณ