ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 693

“แท้จริงแล้ว ข้าเองก็สืบพบว่าสกุลหลิงมีปัญหา เดิมทีวางแผนสืบให้กระจ่างก่อนค่อยบอกเจ้า คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะพบแล้ว”

ใบหน้าหล่อเหลาของฉู่จวินถิงสะท้อนความตกตะลึง มากที่สุดกลับเป็นรอยยิ้ม เขาฉวยโอกาสจับมือซ่งรั่วเจิน นิ้วทั้งสิบสอดประสานกัน “ดูท่าแล้ว พวกเราคิดเหมือนกัน”

“ใครเหมือนท่าน?”

ซ่งรั่วเจินถลึงตาใส่เขาปราดหนึ่ง ต้องการสะบัดออก

จากนั้นฉู่จวินถิงกลับออกแรงจับไว้แน่นๆ สุ้มสียงเจือความเผด็จการ “ข้าไม่ปล่อย”

ซ่งรั่วเจินดิ้นเล็กน้อย พบว่าแรงสู้เขาไม่ได้ นี่จึงยอมแพ้แล้ว เอ่ยถาม “ดังนั้นคืนนี้ท่าน...ทำเพื่อให้นางคลายความระแวง? ยกที่นั่งให้ก็เป็นเช่นนี้?”

อันที่จริงลองคิดดูอย่างละเอียด วันนี้ท่าทีของฉู่จวินถิงแปลกไปบ้างจริงๆ นางยังคิดว่าไม่ได้พบสหายสนิทมานานจึงใส่ใจมาก แต่ตอนนี้มองดูแล้ว คล้ายไม่เป็นเช่นนั้น

“ใช่ และไม่ใช่”

ฉู่จวินถิงใช้มืออีกข้างนวดหว่างคิ้ว “ทักทายปราศรัยนางก็เพื่อให้นางคลายความระแวงลง แต่ยกที่นั่งให้ เพราะข้าอยากนั่งกับเจ้า แต่ญาติผู้น้องมีไหวพริบคนนั้นของเจ้าไม่มอบโอกาสให้ข้า”

เพียงเอ่ยถ้อยคำนี้ออกมา ซ่งรั่วเจินเบิกตากว้างอย่างไม่รู้ตัว นางกลับคิดไม่ถึงว่าจะเป็นเช่นนี้

ที่แท้...เขาอยากนั่งกับตน?

“พรืด” ซ่งรั่วเจินหลุดหัวเราะออกมาอย่างสุดระงับ ย้อนคิดถึงแววตาภาคภูมิใจของกู้ฮวนเอ๋อร์ในเวลานั้น รู้สึกเพียงอยากขัน

คิ้วที่ดูเกียจคร้านของฉู่จวินถิงแฝงความเอ็นดู สามารถเอาใจให้คนรักหัวเราะได้ คุ้มค่าแล้ว

“ก่อนหน้านี้หลิงไท่ซืออยู่ที่เมืองผิงหยาง ใกล้กับชายแดน ยามข้าออกรบก็เคยผ่านมาก่อน ตอนนั้นได้ยินมาว่าชื่อเสียงของหลิงไท่ซือที่เมืองผิงหยางไม่ธรรมดา ชนิดที่ว่าราษฎร์เรียกเขาว่าฮ่องเต้ท้องถิ่น”