ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 695

ซ่งจิ่งเซินเพิ่งลงจากรถม้า ก็ได้เห็นเคอหยวนจื่อร้องไห้ดุจดอกสาลี่ต้องหยาดพิรุณปรี่ถลาเข้ามา พวงแก้มเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา

“จิ่งเซิน!”

ซ่งจิ่งเซินเห็นเคอหยวนจื่อโผเข้าหาเขา ท่าทางคล้ายต้องการโอบกอดเขา สีหน้าพลันเปลี่ยนไป รีบหลบไปที่ฝั่งหนึ่ง

หญิงคนนี้ป่วยหรือไม่? ดึกดื่นค่ำมืดยังจะมาชนคนหลอกเอาเงินอีกหรือ?!

หากคนอื่นเห็นแล้วเล่าลือออกไป ยังไม่ต้องพูดว่าเขาไม่หลงเหลือความบริสุทธิ์ หากสกุลเคอฉวยโอกาสนี้มาบังคับเขาตบแต่งเคอหยวนจื่อ นั่นไม่แย่หรือ?

ซ่งจืออวี้และซ่งอี้อันเห็นซ่งจิ่งเซินมือเท้าว่องไว หลบไปได้อย่างเฉียดฉิว ภายในสายตาสะท้อนความตกตะลึง

“ดูท่าแล้วที่ข้าฝึกให้จิ่งเซินในระยะนี้จะมีประโยชน์อยู่บ้าง หากเป็นเขาในอดีต น่ากลัวว่าต้องหลบไม่พ้นแน่” ซ่งจืออวี้ลำพองใจ

ซ่งอี้อันหัวเราะเบาๆ เอ่ยชื่นชม “เป็นเช่นนั้นจริง”

เคอหยวนจื่อเห็นว่าตนเองโผเข้าหาความว่างเปล่า อารมณ์ที่เดิมที่โศกเศร้าอยู่แล้ว บัดนี้กลายเป็นทรมาน

นางยืนอยู่กับที่ น้ำตารินไหล สบมองซ่งจิ่งเซิน “จิ่งเซิน ก่อนหน้านี้ข้าไม่รู้ว่าเหตุใดท่านจึงใจร้ายกับข้าถึงเพียงนี้ จนกระทั่งวันนี้ข้าถึงรู้ว่าที่แท้ท่านกระแทกหินจึงเสียความทรงจำไป!”

“ท่านน่าจะบอกข้าเร็วกว่านี้สักหน่อย หากข้ารู้ ก็คงไม่โวยวายไร้สาระเช่นนี้”

ระยะนี้เคอหยวนจื่อไม่เข้าใจมาโดยตลอด ทั้งๆ ที่ในอดีตซ่งจิ่งเซินปักใจอยู่กับนาง เพราะเหตุใดจู่ๆ อุปนิสัยจึงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ภายในสายตาไม่มีเยื่อใยต่อนางเลยสักเศษเสี้ยว

หากเป็นที่ผ่านมา ต่อให้เขารู้ว่าตนเองหมั้นหมายกับชายอื่น เขาก็ไม่มีวันไร้เยื่อใยถึงเพียงนี้ คิดเพียงหาหนทางทำให้นางเปลี่ยนใจ

จนกระทั่งนางซื้อบ่าวรับใช้สกุลซ่ง นี่ถึงรู้ว่าที่แท้ยามซ่งจิ่งเซินออกตามหาไข่มุกได้รับบาดเจ็บสาหัส ทำให้สูญเสียความทรงจำ