ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 704

ซ่งรั่วเจินเห็นความเร็วในการเผ่นหนีของซ่งจิ่งเซินแล้วก็หัวเราะเบาๆ ออกมาอย่างอดไม่อยู่ พอหันหน้ากลับมาก็สบเข้ากับสายตาของฉู่จวินถิง

“พี่สี่เพียงแต่หวังดีกับหม่อมฉันเพคะ” นางกล่าว

ฉู่จวินถิงพยักหน้า “ข้าเข้าใจ สามารถมีพี่ชายเช่นนี้เป็นโชคดีอย่างใหญ่หลวง”

ซ่งรั่วเจินพยักหน้าน้อยๆ ในหัวอดคิดไม่ได้ว่า เมื่อวานนางพูดว่าถ้าซ่งจิ่งเซินฟื้นความจำกลับมาแล้วยังคิดจะกลับไปหาเคอหยวนจื่ออีก ก็จะตีให้สลบเหมือดไปเสียเลย

เห็นแก่ที่พี่สี่ใคร่ครวญเพื่อนางในวันนี้ ถึงตอนนั้นจะบอกให้พี่สามลงมือเบาหน่อยก็ได้!

“แม่นางซ่ง เจ้า...”

ฉู่เทียนเช่อพูดคุยกับพวกซ่งเยี่ยนโจวเล็กน้อยก็หันมาตามหาซ่งรั่วเจิน

เมื่อพบว่าฉู่จวินถิงก็ตามมาเช่นกัน สีหน้าก็ไม่น่ามองไปชั่วขณะ แต่แล้วก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว ยิ้มเอ่ยว่า “น้องสาม เจ้าก็มาเหมือนกันหรือ”

“วันนี้เสด็จพี่ตั้งใจมาขอบคุณถึงจวน ข้าจึงตามมาดูด้วย คงไม่ถือสากระมัง?” ฉู่จวินถิงสีหน้าผ่อนคลาย

“ไม่ถือสาอยู่แล้ว”

ฉู่เทียนเช่อยังคงมีสีหน้ายิ้มแย้ม ส่วนลึกในแววตากลับฉายประกายชั่วร้าย ฉู่จวินถิงก็แค่โชคดีได้มาเกิดในครรภ์ของฮองเฮาจึงได้รับความสนใจเช่นนี้

ถ้าไม่มีฮองเฮาช่วยจัดการ เขาจะสร้างความชอบในสมรภูมิได้อย่างไรกัน?

ตอนนั้นอีกแค่นิดเดียว คนที่ได้ไปรบก็เป็นเขาแล้ว!

“ข้าเห็นว่าเจ้าสนิทกับแม่นางหลิง กับคุณชายหลิงก็เป็นสหายที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก เข้าใจว่าวันนี้เจ้าคงไม่ว่างมาที่นี่”