ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 706

ฉู่เทียนเช่อลังเลไปชั่วขณะจึงกล่าวว่า “วันนี้ของขวัญขอบคุณก็นำมาส่งแล้ว ข้ายังมีธุระที่จวน คงต้องขอตัวกลับก่อน”

คนตระกูลซ่งอยากให้เช่ออ๋องกลับไปใจจะขาด ได้ยินแบบนี้ก็แสนจะดีใจ แต่สีหน้ากลับดูไม่ออกเลยสักนิด

“น้อมส่งเช่ออ๋อง”

ซ่งรั่วเจินมองแผ่นหลังที่รีบร้อนจากไปของเช่ออ๋อง ในใจก็อดนึกขันไม่ได้ ก่อนหน้านี้ตอนที่เช่ออ๋องมายังมีท่าทางเหมือนทุกอย่างอยู่ในการควบคุมมั่นอกมั่นใจนักหนาอยู่เลย

ผู้ใดจะคาดว่าชั่วเวลาไม่นานก็ต้องรีบร้อนกลับไปเพราะเกิดเรื่องวุ่นวายในเรือนหลังเสียแล้ว

น่าขันเสียจริง!

ฉู่จวินถิงเห็นฉู่เทียนเช่อจากไปแล้ว ซ่งรั่วเจินกลับยังคงมองทิศทางที่เขาจากไปทั้งยังมองส่งจนลับสายตาจึงถามขึ้นอย่างอดไม่อยู่

“คนไปแล้ว เจ้ายังมองไม่พออีกหรือ?”

ซ่งรั่วเจินได้สติคืนมา ได้ยินน้ำเสียงหึงหวงในคำพูดประโยคนั้น คิ้วบางจึงเลิกขึ้นน้อยๆ “ความจริงเช่ออ๋องมาขอบคุณวันนี้ก็เป็นแค่ข้ออ้างเท่านั้นเอง”

“หืม?”

“เขามาหาหม่อมฉันต่างหากเพคะ” ความขบขันวาบผ่านดวงตาซ่งรั่วเจิน “เขาบอกว่าถ้าหม่อมฉันคบหากับท่านอ๋องจริงๆ ฮองเฮาจะต้องคอยจับผิดหม่อมฉันอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นหม่อมฉันคงได้ทุกข์ใจไม่รู้จบ”

“ถ้าคบหากับข้าจริงๆ อะไรกัน?”

ฉู่จวินถิงจับปัญหาในคำพูดประโยคนั้นได้ รีบดึงมือซ่งรั่วเจิน น้ำเสียงค่อนข้างร้อนรน “ตอนนี้พวกเราคบหากันปลอมๆ อยู่หรือไร?”

ซ่งรั่วเจินสะบัดมือเขาออกพลางเชิดปลายคางไปอีกด้าน “พวกเราไม่ได้คบกันอยู่สักหน่อยเพคะ”

คิ้วคมของฉู่จวินถิงเลิกขึ้น สงสัยเขาต้องหาทางกำหนดสถานะให้ชัดเจนโดยเร็วเสียแล้ว