ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 716

“ข้าขอโทษ พี่หญิง ท่านให้อภัยข้าเถอะ”

พูดไป อนุอวิ๋นก็คุกเข่าลง “ข้าขอโขกศีรษะให้พี่หญิง ขอเพียงท่านยอมยกโทษให้ข้า ไม่ว่าจะให้ข้าทำอันใดก็ย่อมได้เจ้าค่ะ”

ซ่งรั่วเจินมองภาพอบอวลไปด้วยกลิ่นชาเบื้องหน้า ถอนใจออกมาอย่างอดไม่ได้ “ไม่ว่าเป็นชาเก่าหรือชาใหม่ ล้วนมีกลิ่นเข้มเหมือนกันทั้งนั้น”

ซ่งจืออวี้ “??? น้องหญิงห้า เจ้าพูดคำนี้หมายความว่าอันใด?”

“พี่สาม ท่านไม่ต้องใส่ใจความหมาย ท่านต้องจำเพียงว่าภายภาคหน้าได้พบคนที่รู้จักเพียงร้องไห้ทั้งวี่ทั้งวันเช่นนี้ ออกห่างสักหน่อยย่อมดี”

“มองดูแล้วคล้ายใจดีเข้าใจหัวอกคน แต่แท้จริงแล้วเหมาะสมเป็นปีศาจร้ายที่สุด” ซ่งรั่วเจินเอ่ยเตือน

มองสถานการณ์ในตอนนี้ พี่ใหญ่ย่อมไม่จำเป็นต้องกังวล พี่รองเป็นคนฉลาด ซ่งจิ่งเซินภายภาคหน้าฟื้นคืนความทรงจำย่อมไม่พลาดท่าให้เคอหยวนจื่อ เดิมทีก็ไม่มีปัญหาอันใด

เช่นนี้แล้ว มีเพียงพี่สามที่น่ากังวลที่สุด

“เจ้าวางใจ ข้าเกลียดผู้หญิงรู้จักเพียงร้องไห้เช่นนี้ที่สุด ได้ยินแล้วก็รำคาญ อยากต่อยให้หมดสติไปเสียเลย จะได้เงียบ” ซ่งจืออวี้พูดอย่างลำพองใจ

ซ่งรั่วเจิน “...”

เทียบกับความกังวลว่าพี่สามจะตบแต่งหญิงแพศยา คล้ายจะต้องกังวลอุปนิสัยเช่นนี้ของพี่สามมากกว่าว่าจะสามารถตบแต่งแม่นางได้หรือไม่?

จางเหวินมองท่าทางเสแสร้งของอนุอวิ๋น หลายปีมานี้แสดงละครจนชินชาแล้ว ใบหน้าเปี่ยมความรังเกียจ

“เช่นนั้นเจ้าก็ไปตายเถอะ ตายแล้วข้าจะให้อภัยเจ้า”

ถ้อยคำนี้พูดออกมา อนุอวิ๋นคล้ายถูกบุปผางามโดนน้ำค้างแข็ง ตัวคนจะล้มลงไปอยู่รอมร่อ น้ำตาไหลออกมามากยิ่งขึ้น