“ข้าไม่ช่วย เดิมทีก็ถูกต้องตามหลักการ หาไม่แล้วคนชั่วในใต้หล้านี้ล้วนมาขอให้ข้าช่วยแก้ผลกรรมให้ นั่นยังไม่กลายเป็นโลกของคนชั่วอีกหรือ?”
ซ่งรั่วเจินหัวเราะออกมา “ใต้เท้าอวิ๋น ท่านเป็นขุนนางในราชสสำนักมาหลายสิบปี ถึงขั้นไม่มีหลักคุณธรรมขั้นพื้นฐานกระนั้นหรือ?”
“หากท่านคิดว่าท่านพูดมีเหตุผล ก็สามารถพูดเรื่องทั้งหมดออกมาได้ พอดีจะได้ถามคนทั่วหล้าว่าคิดเห็นเหมือนท่านหรือไม่!”
เพียงอนุอวิ๋นได้ยินก็รีบพูด “ข้ามิได้เชิญผีน้อยมาทำร้ายพี่หญิง ข้าเพียงหวังให้นางและนายท่านกลับมาคืนดีกัน ข้าเองก็ถูกคนชั่วนั่นหลอก”
“หากข้ารู้ตั้งแต่แรกก็ไม่มีวันทำเช่นนี้”
“อ้อ งั้นหรือ?” ซ่งรั่วเจินเอ่ยปากเสียงเรียบ เนตรขนงเจือรอยยิ้ม “บัดนี้มีคนทำผิดเหมือนท่านไม่น้อย ราชสำนักมีบัญชีรายชื่ออยู่ในมือแล้ว”
“ไม่สู้ไปถามคนเหล่านั้นดู ตกลงพวกเขารู้หรือไม่ว่าที่เชิญผีน้อยมาก็เพื่อทำร้ายคน?”
“ถ้อยคำนี้ ท่านหลอกตนเองก็ช่างเถอะ คิดว่าคนทั่วหล้าโง่เขลาเหมือนท่านหรือ?”
สายตาซ่งรั่วเจินคมกริบ “ทำร้ายคนและช่วยคน ทำร้ายคนต้องชดใช้มากยิ่งกว่า หากท่านทำเพราะอยากให้ทั้งสองคนคืนดีกันจริง สิ่งที่ท่านเชิญกลับไป สมควรเป็นพระพุทธรูปองค์หนึ่ง กราบไหว้ทุกวันต่างหาก”
“แต่ท่านเชิญผีน้อยทำร้ายคนตนหนึ่ง อย่าบอกข้าว่าท่านโตถึงเพียงนี้แล้ว ยังไม่อาจแยกคนแยกผีออกได้!”
อนุอวิ๋นคิดไม่ถึงเลยว่าซ่งรั่วเจินจะฝีปากคมคายเช่นนี้ เพียงสามคำสองประโยคก็ลบล้างสิ่งที่นางพูดไปจนหมด รู้สึกตกตะลึงหวาดกลัวภายในใจ หากภายนอกเล่าลือกันเช่นนี้จริง นั่นนางจะดีได้อย่างไร?
ภายในสายตาอวิ๋นหงหล่างเผยแววลังเล เขาไม่แน่ใจเรื่องเชิญผีน้อย รู้เพียงว่าระยะนั้นอนุอวิ๋นมักเดินทางไปที่วัดอวิ๋นฉาน ทุกเช้าจะต้องต่อแถว มิหนำซ้ำยังบอกเขาว่าจะต้องหาทางทำให้จางเหวินกลับมาให้ได้
แต่ไหนแต่ไรมาอนุอวิ๋นใจดีมีเมตตา ไฉนเลยจะทำร้ายคนได้?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง