ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 735

ซ่งรั่วเจินเพิ่งมาถึงโถงหน้าก็เห็นพระชายาเช่ออ๋องที่แต่งกายอย่างหรูหรา

อาภรณ์สีชมพูตัดเย็บจากผ้าแพรชั้นดี คลุมทับด้วยเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกสีขาว รูปโฉมนางเหมือนสาวน้อยที่งดงามน่ารัก ผิวพรรณขาวบริสุทธิ์ ดวงตาชั้นเดียวเชิดขึ้นเล็กน้อยทอประกายคมกริบ

แม่นมสี่คนกับสาวใช้สี่คนยืนอยู่ข้างกาย กล่าวได้ว่าวางมาดใหญ่โตยิ่งนัก

“คารวะพระชายาเช่ออ๋องเพคะ”

ซ่งรั่วเจินแสดงคารวะ นางรู้สึกว่าฝ่ายตรงข้ามจับจ้องตนเองตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว แต่การจ้องมองเช่นนี้...แสดงท่าทีของผู้เหนือกว่าอย่างชัดเจน ในใจก็เข้าใจขึ้นมาหลายส่วน

เห็นที...จะไม่ได้มาดีสินะ!

“เจ้าก็คือซ่งรั่วเจิน?”

พระชายาเช่ออ๋องมองประเมินซ่งรั่วเจิน ก่อนหน้านี้ได้ยินว่าแม่นางผู้นี้เป็นหญิงงามผู้หนึ่ง ไม่อย่างนั้นก็คงไม่สามารถอาศัยสถานะหญิงที่เคยถอนหมั้นไปเข้าตาฉู่อ๋องได้แล้ว

สายตาฉู่อ๋องสูงส่งมาแต่ไหนแต่ไร หลายปีมานี้ไม่เคยต้องตาแม่นางคนใดมาก่อน แต่กลับถูกนางล่อลวงจนลุ่มหลงหัวปักหัวปำ ชั่วขณะนี้เมื่อได้เห็นแล้วก็จำต้องยอมรับว่างดงามจริงดังกล่าว

“เพคะ” ซ่งรั่วเจินตอบรับ “ไม่ทราบว่าพระชายาเช่ออ๋องมาหาหม่อมฉันด้วยธุระอันใดหรือเพคะ?”

“ข้าได้ยินว่าเจ้ามีวิชาแพทย์สูงส่ง อยากให้เจ้าช่วยรักษาข้าสักหน่อย” พระชายาเช่ออ๋องเอ่ยเสียงเรียบ ท่าทีเย่อหยิ่ง

ซ่งรั่วเจินเลิกคิ้วบาง เมื่อวานเพิ่งได้ยินว่าตั้งแต่แต่งงานมา พระชายาเช่ออ๋องก็ยังไม่ตั้งครรภ์เสียที ไปหาหมอด้วยเรื่องนี้มาหลายคน กินยามาไม่น้อยแต่ก็ไร้ผล นี่คือ...มาหานางเพื่อรักษาอาการตั้งครรภ์ยากสินะ?

“ไม่ทราบว่าพระชายาต้องการรักษาโรคอะไรเพคะ?” ซ่งรั่วเจินถาม

เรื่องนี้จำเป็นต้องให้ฝ่ายตรงข้ามเอ่ยปากก่อน นางไม่สะดวกจะพูดขึ้นมาตรงๆ มิฉะนั้นด้วยนิสัยอีกฝ่ายเกรงว่าคงได้อาละวาดกันพอดี

พระชายาเช่ออ๋องเหลือบมองข้ารับใช้ในจวนสกุลซ่งบริเวณนั้นแวบหนึ่งจึงกล่าวว่า “เจ้าให้คนพวกนี้ออกไปก่อน ข้าจะบอกเจ้าคนเดียวเท่านั้น”