ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 765

คนกลุ่มหนึ่งกำลังขนสินค้าอยู่บนท่าเรือ “พวกเจ้าเร็วหน่อย ยังอยากซื้อข้าวสารอยู่หรือไม่? ถ้ายังชักช้าแบบนี้ ข้าจะเปลี่ยนคนแล้วนะ!”

ซ่งรั่วเจินเห็นชายวัยกลางคนร่างผอมแห้งคนหนึ่งแบกสินค้าสองกระสอบไว้บนหลัง เมื่อเห็นว่ายังมีคนวางกระสอบที่สามไว้บนร่างเขาก็อดพูดขึ้นไม่ได้ว่า “พอแล้ว เขาแบกไม่ไหวแล้วนะ!”

สินค้าสองกระสอบใหญ่นี้ก็หนักมากอยู่แล้ว หากเป็นคนที่มีเรี่ยวแรงดีก็แล้วไป แต่ชายผู้นี้ผอมแห้งอย่างมาก ใบหน้าซูบตอบ สองตาไร้แวว เห็นได้ชัดว่ากำลังฝืนทนอยู่

“ไสหัวไปให้พ้น ธุระกงการอันใดของเจ้า มีที่ให้เจ้าสอดปากด้วยรึ?”

ผู้ดูแลไล่ซ่งรั่วเจินด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร สาวใช้คนหนึ่งยังกล้ามายุ่งเรื่องของพวกเขา?

เขากำลังจะก้าวเข้ามาก็เห็นฉู่จวินถิงที่อยู่ข้างกายอีกฝ่าย เพียงเหลือบมองครั้งเดียว ผู้ดูแลก็เก็บงำท่าทีลงหลายส่วนโดยไม่รู้ตัว

การแต่งกายและสง่าราศีของชายตรงหน้าล้วนไม่สามัญ ไม่คล้ายว่าจะเป็นคนธรรมดาทั่วไปจึงกล่าวว่า “พวกท่านเป็นใคร? นี่เป็นเรื่องในตระกูลเซียวของพวกข้า คนที่ไม่เกี่ยวข้องถอยไปไกลๆ”

“โครม!”

ขณะกำลังพูดอยู่ ชายที่ซ่งรั่วเจินพูดถึงก่อนหน้านี้ก็ล้มคะมำลงบนพื้น เห็นกับตาว่าสินค้ามากมายกำลังจะหล่นทับร่างเขา ฉู่จวินถิงปราดเข้ามาเตะสินค้านั้นไปอีกทาง

หากสินค้าหล่นทับร่างคนผู้นี้ เขาจะต้องตายเป็นแน่

“เขาหมดสติไปแล้ว จะตายหรือไม่?”

เสียงฮือฮาดังขึ้นจากรอบด้าน แต่ที่มีมากกว่านั้นกลับเป็นสีหน้าชินชา เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นไม่ใช่แค่ครั้งเดียวแล้ว ในยุคข้าวยากหมากแพง ชีวิตคนไร้ราคาโดยสิ้นเชิง!

ผู้ดูแลเหลือบมองคนที่นอนอยู่บนพื้นอย่างหงุดหงิด ถ่มน้ำลายออกมาแล้วกล่าวว่า “ซวยจริงๆ! หามลงไปดูว่ายังช่วยได้ไหม ถ้าช่วยไม่ได้ก็ให้คนในครอบครัวมารับ!”

“ผู้ดูแล ข้าวสารกระจายหมดแล้ว!”

เสียงร้องจากอีกด้านดังกว่า เนื่องจากสินค้าที่หล่นลงบนพื้นกระจายออกมา นั่นคือข้าวสารเม็ดขาวผ่อง