ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 769

“แม่นาง เมื่อครู่ข้าปากไวไปหน่อย เจ้าอย่าเก็บไปใส่ใจเลย”

เสี่ยวเอ้อร์พูดออกมาแล้วค่อยนึกได้ว่าเจ้านายของซ่งรั่วเจินก็มาค้าขายเหมือนกัน พูดจาแบบนี้มิเท่ากับด่าเจ้านายของอีกฝ่ายไปด้วยหรอกหรือ?

ซ่งรั่วเจินกลับแบมือด้วยสีหน้าไม่แยแส “ไม่เป็นไร พ่อค้าย่อมหากำไรอยู่แล้ว ข้าเป็นแค่สาวใช้คนหนึ่ง ข้าก็คิดเหมือนเจ้านั่นแหละ”

เสี่ยวเอ้อร์ได้ยินดังนั้นก็พลันรู้สึกสนิทสนมขึ้นมาไม่น้อย ยามพูดจาก็ระวังตัวน้อยลงหลายส่วน

“ใช่ไหม? ข้าจะบอกเจ้าก็ได้ว่ามันแปลกจริงๆ นายอำเภอของพวกข้าเดิมทีเป็นขุนนางเปี่ยมเมตตาที่ใครต่อใครล้วนสรรเสริญ แต่หลังเกิดอุทกภัยที่เมืองผิงหยาง เขาก็เหมือนเปลี่ยนนิสัยไปเลยอย่างไรอย่างนั้น”

“รวมหัวกับพ่อค้าของทางการ ปล่อยให้พวกพ่อค้าเพิ่มราคาสินค้า รอจนถึงตอนที่พวกข้าตระหนักถึงความผิดปกติอยากไปซื้อเสบียงก็ไม่ขายเสบียงกันแล้ว”

“หลังจากนั้นพอนำเสบียงออกมาอีกที ราคาก็เพิ่มเป็นสามเท่า ชาวบ้านอย่างพวกข้าเดิมทีก็แค่หาเลี้ยงครอบครัวหาเช้ากินค่ำ อยู่ดีๆ ก็แพงขึ้นขนาดนี้ จะมีปัญญาซื้อเสียที่ไหน?”

“โชคดีที่เจ้านายของพวกข้าจิตใจดี ข้าทำงานอยู่ที่นี่ ยามปกติถ้ามีอาหารเหลือยังแบ่งปันให้พวกข้ากิน ไม่อย่างนั้นเกรงว่าสถานการณ์ของข้าก็คงไม่ดีไปกว่าคนที่ขนสินค้าอยู่ที่ท่าเรือพวกนั้นสักเท่าไรหรอก”

ซ่งรั่วเจินนึกขึ้นได้ว่าสินค้าที่ขนกันก่อนหน้านี้ล้วนแต่ขนขึ้นเรือ แต่ไม่ได้ระบายออกก็เข้าใจแล้ว

ที่แท้...เสบียงพวกนั้นล้วนส่งไปขายราคาสูงที่เมืองผิงหยางนี่เอง!

“พ่อค้าพวกนี้ช่างใจดำกันจริงๆ!” ซ่งรั่วเจินกล่าวอย่างคับแค้นใจไปด้วย

เมื่อฉู่จวินถิงมาหาซ่งรั่วเจินก็เห็นนางกับเสี่ยวเอ้อร์แลดูสนิทสนมกันยิ่งนัก

ทั้งที่เป็นคุณหนูจวนแม่ทัพ ชั่วขณะนี้กลับไม่มีความถือตัวแม้แต่น้อย นั่งอยู่ด้วยกันกับเสี่ยวเอ้อร์ หัวข้อที่คุยกันก็ยังมองไม่เห็นเงาของคุณหนูตระกูลใหญ่เลยสักนิด