“ตอนนี้มองดูแล้วที่นี่ไม่มีอันใดไม่เหมาะสม” ซ่งรั่วเจินเอ่ยขึ้น “ไม่มีไอมรณะ ยิ่งไปกว่านั้นก่อนหน้านี้สืบข่าวได้ว่าสกุลเจียงเองก็ไม่มีคนเจ็บป่วย”
สายตาฉู่จวินถิงเย็นชา “อาจจะ...สมรู้ร่วมคิดกันตั้งแต่แรกแล้ว หรือไม่ก็ข่มขู่ธรรมดาก็เพียงพอให้พวกเขารับปากแล้ว”
หัวหน้าตระกูลเจียงเร่งเดินทางออกมาอย่างว่องไว “คารวะฉู่อ๋อง!”
ฉู่อ๋องมองหัวหน้าตระกูลเจียงแวบหนึ่ง เห็นข้างกายเขาไม่มีผู้อื่นอยู่ด้วย สายตาเจือแววนึกสนุก “หัวหน้าตระกูลเจียงอายุปูนนี้แล้ว คงไม่ใช่ยังไม่แต่งงานหรอกกระมัง?”
“เรียนท่านอ๋อง บังเอิญยิ่งนัก ภรรยากระหม่อมพาลูกไปเยี่ยมญาติที่คูเมืองอื่นแล้ว บัดนี้ยังไม่กลับมาพ่ะย่ะค่ะ” หัวหน้าตระกูลเจียงยิ้มประสบเอาใจพลางอธิบาย
“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้” ฉู่จวินถิงยกมุมปากเบาๆ “วันนี้ภรรยาและลูกของหัวหน้าตระกูลเจียงออกจากเมืองไปเยี่ยมญาติ บังเอิญตอนข้ามาถึง ได้เชิญพวกเขากลับมาพร้อมกันแล้ว”
“คาดว่าหัวหน้าตระกูลเจียงคงไม่ถือสากระมัง?”
เสียงฉู่จวินถิงเพิ่งจบลง หัวหน้าตระกูลเจียงพลันใจสั่น ได้เห็นฉู่จวินถิงส่งสัญญาณผ่านทางสายตาทีหนึ่ง อวิ๋นหยางพาคนเข้ามาแล้ว
“นายท่าน!”
“ท่านพ่อ!”
สีหน้าเจียงฮูหยินไปจนถึงลูกๆ เปี่ยมความตื่นตระหนกสุดขีด มองหัวหน้าตระกูลเจียงด้วยความตกใจ รู้สึกเพียงว่าหายนะมาเยือนแล้ว
วันนี้หัวหน้าตระกูลเจียงรีบให้พวกเขาเก็บของจากไป อีกทั้งยังกำชับว่าหลังพวกเขาออกจากเมืองแล้ว หากไม่ได้รับการแจ้งข่าวก็อย่าได้กลับมาเป็นอันขาด พวกเขาไม่มีแม้แต่โอกาสถามให้ชัดเจนก็ถูกส่งขึ้นรถม้า
ใครคิดเล่าว่ารถม้าถูกขวางไว้กลางทาง คนขวางรถม้าเองก็ไม่บอกว่าตกลงพวกเขาเป็นใครกันแน่ ถามอันใดก็ไม่ตอบ
ลูกชายคนโตถามจนร้อนใจแล้วยังถูกตีอีกด้วย พวกเขาตกใจจนไม่กล้าพูดออกมา จนกระทั่งถูกส่งกลับมาอีกครั้งในตอนนี้
“พวก พวกเจ้า...”
หัวหน้าตระกูลเจียงเห็นว่าทุกคนล้วนถูกส่งกลับมา หัวใจหนักอึ้ง เขาคิดว่าตนเองเคลื่อนไหวเร็วมากแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าฉู่อ๋องจะเร็วมากยิ่งกว่า!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง