ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 814

“ขอเพียงมีความหวัง ก็สามารถลองดูได้”

พูดไป จ้าวชิงหยวนเห็นซ่งรั่วเจินมาแล้ว รีบพูด “แม่นางซ่ง รบกวนเจ้าช่วยดูหน่อยเถอะ เขาอาการหนักเกินไปจริงๆ”

ซ่งรั่วเจินมองนายอำเภอโจวแวบหนึ่ง ผอมจนไม่คล้ายคน แต่มองผ่านหน้าตากลับมองออกได้อย่างง่ายดายว่านี่คือคนดีคนหนึ่ง

“แม่นางซ่ง ยังมีหนทางช่วยท่านลุงโจวหรือไม่?” จ้าวผิงอันเอ่ยปากอย่างกังวล

เขาเคยทรมานเพราะไอมรณะรุมเร้ามาก่อน นั่นคือความทรมานจนอยากตาย ชนิดที่ว่าถึงช่วงสุดท้าย ตนเองล้วนอยากตาย ท่านลุงโจวอดทนมาถึงตอนนี้ได้จะต้องลำบากมากแน่

“มีข้าอยู่ ไฉนเลยจะตายง่ายถึงเพียงนั้น?”

ซ่งรั่วเจินยกมุมปาก เนตรขนงกลับจริงจัง ยื่นมือออกไปวนรอบตัวนายอำเภอโจวเพื่อเก็บไอมรณะ

นายอำเภอโจวรู้สึกเพียงความเย็นยะเยือกที่รุมเร้าเขามาโดยตลอดหายไปอย่างฉับพลัน ความเย็นแทงลึกถึงกระดูกนั้นแทรกซึมทุกอณูรูขุมขน ต่อให้ตากแดดอย่างไรก็ไม่รับรู้ถึงความอบอุ่นเลยแม้แต่น้อย

บัดนี้ ความรู้สึกเย็นยะเยือกหายไปแล้ว ต่อให้ไม่อบอุ่น แต่ก็ไม่รู้สึกเย็น

“ร่างกายท่านต้องรักษาดีๆ สักระยะหนึ่ง ไม่มีอันตรายถึงชีวิตแล้ว แต่อย่างไรเสียก็เคยถูกไอมรณะรุมเร้ามาเป็นเวลานาน อ่อนแออย่างมาก พยายามอย่าโดนอากาศเย็น”

ซ่งรั่วเจินกำชับอีกหนึ่งรอบ หันมองทางจ้าวผิงอันอีกครั้ง “ให้คนนำถ่านให้ความอบอุ่นเข้าไปไว้ในห้องสักหน่อย ประตูหน้าต่างแง้มไว้เล็กน้อย อย่าปิดสนิทเกินไป”

“ข้ารู้แล้ว” จ้าวผิงอันพยักหน้า “เขาก็เหมือนข้าเมื่อก่อน กลัวหนาวใช่หรือไม่!”

“วางใจๆ ข้ามีประสบการณ์!”

จ้าวชิงหยวนเห็นท่าทางลำพองใจของเขานั้น ด่าอย่างขำขันทีหนึ่ง “นี่เวลาอะไรแล้ว เจ้ายังมีใจล้อเล่นอีก รีบไปเตรียมเถอะ!”