ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 832

แววตาของอนุอวิ๋นฉายแววคาดหวัง แท้จริงแล้วนางรู้สึกเสียใจ หากรู้แต่แรกว่าทุกอย่างจะลงเอยเช่นนี้ สู้ปล่อยให้จางเหวินอยู่ในจวนตั้งแต่แรกเสียยังจะดีกว่า

ทว่าเมื่อจางเหวินได้ยินคำพูดนี้กลับรู้สึกขบขัน คนชั่วย่อมมีคนชั่วมาจัดการ

“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา สิ่งที่เจ้าถนัดที่สุดมิใช่การเสแสร้งทำเป็นน่าสงสารและอ่อนแอหรอกหรือ? ไฉนตอนนี้พอเทียบกับผู้อื่นไม่ได้ เจ้าถึงได้รีบร้อนมาขอความช่วยเหลือล่ะ?”

“หรือว่า… ฮูหยินคนใหม่นางนี้จะดูอ่อนแอกว่าเจ้าอีก?“

นึกถึงแต่ก่อน อนุอวิ๋นก็ใช้เล่ห์เหลี่ยมเช่นนี้ ทำให้นางต้องอดทนต่อความอยุติธรรมมากมายในจวน และยังทำให้นางเห็นชัดเจนว่าอวิ๋นหงหล่างเป็นคนโง่เง่าเพียงใด

แรกเริ่มนางยังยินดีที่จะอธิบาย แต่เมื่อเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า นางก็ยอมแพ้ไปโดยสิ้นเชิง แม้แต่ชายผู้นั้นก็ยังทำให้นางรู้สึกขยะแขยง

สีหน้าของอนุอวิ๋นชะงักไปครู่หนึ่ง นางกัดฟันพลางกำหมัดแน่น แต่ในใจกลับไม่อยากจะยอมรับ ไป๋หย่าเหลียนนังแพศยานั่น เสแสร้งเก่งกว่านางเสียอีก!

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ไป๋หย่าเหลียนกำลังอยู่ในวัยเยาว์งามสะพรั่ง ตรงกันข้ามกับนางที่หมดวัยเยาว์ไปตามกาลเวลาแล้ว ย่อมออดอ้อนเอาใจได้ไม่น่าทะนุถนอมเท่าไป๋หย่าเหลียนเป็นแน่

แค่คิดถึงคำพูดของสตรีนางนั้นที่กล่าวต่อหน้านางว่า อายุตั้งขนาดนี้แล้วยังเอาแต่ร้องไห้ฟ้องผู้อื่น หลังจากที่นายท่านกล่าวหาว่านางไม่มีความอดทนแม้เพียงนิดเดียว นางก็แทบจะระเบิดด้วยความโกรธ!

“วันนี้ข้ามาที่นี่ไม่ใช่เพื่อเปรียบเทียบกับไป๋หย่าเหลียน ข้ารู้ว่าท่านหย่าขาดไปก่อนหน้านี้ก็เพราะโทสะ หาได้คิดจะจากไปจริง ๆ ไม่”

“หากไป๋หย่าเหลียนได้เข้าจวน ท่านก็จะไม่มีโอกาสกลับไปอีกแล้วจริง ๆ ตอนนี้คือโอกาสสุดท้ายของท่าน!”

อนุอวิ๋นมีสีหน้ามั่นใจ จางเหวินจะยอมละทิ้งตำแหน่งฮูหยินเอก และหย่าขาดไปจริง ๆ ได้อย่างไรกัน?

“ตราบใดที่ท่านยอมกลับไป ข้าสามารถช่วยท่านได้!”

“ใครอยากได้ความช่วยเหลือจากเจ้ากัน?”

จางเหวินรู้สึกว่าอนุอวิ๋นคงจนตรอกแล้วจริง ๆ จนต้องยอมทำทุกวิถีทางเช่นนี้ ตลอดหลายปีที่พวกนางมีเรื่องบาดหมางกันมา นางแทบอยากจะฆ่าอนุอวิ๋นให้ตาย ๆ ไปเสีย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน