ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 865

อวิ๋นเฉิงเจ๋อมองใบหน้าเล็กที่ดื้อรั้นของหญิงสาว ก่อนกล่าวเสียงหนักแน่น “ข้ามิได้หลบหน้าเจ้า และก็มิได้มิอยากพูดกับเจ้า”

“งั้นหรือ? ข้าเป็นคน ข้าย่อมรู้สึกได้เอง”

อวิ๋นเนี่ยนชูคิดถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ นับตั้งแต่ที่มารดาจากไป พวกเขาก็ได้อยู่ด้วยกัน ปราศจากการรบกวนของอวิ๋นซีหว่าน นางจึงมีเวลาได้อยู่กับญาติผู้พี่มากขึ้นกว่าเดิม

ทว่าเขากลับยุ่งมากในทุกวัน ยุ่งเสียจนตอนกลับมาก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว

นางตั้งใจเฝ้ารอจนดึกดื่นเพียงเพื่อจะได้พบเขา ต้มยาบำรุงร่างกายให้เขา แต่กลับได้รับเพียงประโยคเดียวจากเขาว่า “อย่ารอข้าเลย รีบนอนเถิด”

“ก่อนหน้านี้ เป็นเพราะข้าเองที่ไม่รู้ความ ความชอบที่ข้าคิดไปเองว่าดี จะนำพาภาระมากมายให้แก่ท่าน บัดนี้ข้าละทิ้งมันแล้ว ต่อจากนี้จะไม่ตามรบกวนท่านอีก ท่านก็มิจำเป็นต้องหลบเลี่ยงข้าจนถึงขั้นไม่กลับบ้าน”

อวิ๋นเนี่ยนชูกลืนความขมขื่นในใจลงไป นางคิดมาโดยตลอดว่าตนเองก็ดีไม่น้อย ต่อให้ไม่อาจกล่าวได้ว่าเป็นที่น่าชื่นชอบ แต่อย่างน้อยก็ไม่เป็นที่น่ารังเกียจของผู้ใด

ทว่าเมื่อต้องอยู่ต่อหน้าผู้ที่นางรักที่สุด นางกลับกลายเป็นคนที่เขารังเกียจ ถึงขั้นยอมกลับบ้านดึกดื่นทุกวัน เพียงเพื่อหลีกเลี่ยงการพบเจอกับนาง อีกทั้งยังรีบเร่งออกไปแต่เช้าตรู่อีกด้วย

“ข้ามิได้ทำไปเพื่อหลีกเลี่ยงเจ้า” อวิ๋นเฉิงเจ๋ออธิบาย

อวิ๋นเนี่ยนชูกลับไม่อยากฟังอีกต่อไป “ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ก็ช่างเถิด วันนี้ข้าได้พบแม่นางหวงที่ท่านแม่แนะนำให้ท่านแล้ว นางเป็นแม่นางที่ดี”

“ต่อจากนี้ข้าจะไม่รบกวนท่านอีก ท่านก็มิต้องกังวลว่าข้าจะก่อเรื่องวุ่นวาย ข้าเองก็จะหาคนที่เหมาะสมและแต่งงานเสียโดยเร็ว”

“เรื่องราวในอดีตเหล่านั้นที่ข้าเคยหลงผิดไปเพราะยังมิรู้ความ ก็ถือว่าไม่เคยเกิดขึ้นเสีย ต่อจากนี้ไป ระหว่างท่านกับข้าก็เป็นเพียงพี่น้องกันเท่านั้น”

นางเหนื่อยแล้ว

เฝ้ารักข้างเดียวมานานหลายปีเช่นนี้กลับไม่ได้รับสิ่งใดกลับมา ถึงขั้นที่สุดท้ายแล้ว สิ่งที่ได้รับมีเพียงความรังเกียจและการหลบเลี่ยงจากเขา

บัดนี้ นางมิได้ร้องขอให้เขารักตนเองตอบแล้ว ขอเพียงจากนี้ไปอย่าได้แปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชังต่อกันโดยสิ้นเชิงก็เพียงพอแล้ว นางมิปรารถนาให้คนที่ตนเองทุ่มเทวัยเยาว์ให้มาหลายปี สุดท้ายกลับรังเกียจนางจนหมดสิ้น

ดังนั้น นางจึงเป็นฝ่ายถอยห่างออกมาเอง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน