ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 866

นางวางไม่ลง ทุกครั้งที่ได้เห็นเขาก็ทรมานจนอยากร้องไห้

ซ่งรั่วเจินเห็นอวิ๋นเนี่ยนชูมองกลับมาตาแดง เอ่ยถามอย่างห่วงใย “เกิดอันใดขึ้น?”

“ไม่มีอันใด” อวิ๋นเนี่ยนชูส่ายหน้า เดิมทียังอยากฝืนเอาไว้ แต่มองเห็นท่าทางเข้าใจนางอย่างทะลุปรุโปร่งของซ่งรั่วเจิน โผกอดนางไว้อย่างอดไม่ได้

“รั่วเจิน ข้าไม่ได้เรื่องเลย เดิมทีก็ไม่สามารถปล่อยวางได้ลง”

ซ่งรั่วเจินตบหลังอวิ๋นเนี่ยนชูเบาๆ พลางพูดปลอบโยน “อย่าบังคับตนเองจนเกินไป ไฉนเลยจะปล่อยวางความรักลงได้อย่างง่ายดายถึงเพียงนั้น?”

“แต่ก่อนหน้านี้เจ้าวางลงได้รวดเร็วยิ่งนัก” อวิ๋นเนี่ยนชูสะอื้นพลางพูด

ซ่งรั่วเจินหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ “เจ้าเองก็ไม่ดูหลินจือเยว่ว่าเป็นชายชั่วเยี่ยงไร ใช้เงินของข้าเลี้ยงดูหญิงอื่น ยังพูดจาเหยียดหยามข้าอีกด้วย แม้แต่ครอบครัวข้าก็ไม่เห็นอยู่ในสายตา”

“ชายเช่นนี้ เปลี่ยนเป็นเจ้าจะยังลังเลอีกหรือ? ยิ่งไปกว่านั้นเดิมทีข้าและเขาก็ไม่ได้รักกัน ย่อมปล่อยวางได้ลง”

“หากญาติผู้พี่เจ้าเหมือนกับหลินจือเยว่ ข้าว่าเจ้าเองก็คงไม่ชอบเขาหลายปีถึงเพียงนี้ คงไล่เขาไปตั้งนานแล้ว”

เดิมทีอวิ๋นเนี่ยนชูกำลังรู้สึกแย่ จู่ๆ ถูกซ่งรั่วเจินพูดเช่นนี้ก็หัวเราะออกมาแล้ว

“หลินจือเยว่เป็นเดรัจฉานคนหนึ่ง จุดจบในตอนนี้เป็นเขาสมควรแล้ว!”

ซ่งรั่วเจินเห็นของในมืออวิ๋นเนี่ยนชูจึงเอ่ยถาม “นี่คือสิ่งใด?”

อวิ๋นเนี่ยนชูมองของในมือ ก่อนหน้านี้ภายนอกมืดเกินไป นางเองก็มองเห็นได้ไม่ชัดเจน ตอนนี้รั่วเจินเอ่ยเตือน นางถึงดึงสติกลับมาได้ เปิดของในมือออกดู

“นี่คือ...โฉนดที่ดิน?”

อวิ๋นเนี่ยนชูมองของในมืออย่างแปลกใจ ไม่เข้าใจเหตุใดญาติผู้พี่จึงมอบโฉนดที่ดินให้นาง

นอกจากโฉนดที่ดินแล้ว ยังมีปิ่นปักผมที่นางเคยเห็นและรู้สึกชมชอบในร้านค้าก่อนหน้านี้อีกด้วย

มองปิ่นปักผมสีฟ้า สายตาอวิ๋นเนี่ยนชูเหม่อมองไกลออกไป “ที่แท้เขาจำได้...”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน