ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 874

จ้าวซวี่ไป๋รีบจับมือของนายหญิงจ้าว “ข้าเห็นท่าทางของนางทรมานมาก ปากพูดว่าเป็นไปไม่ได้ ข้าคิดว่านางรู้ว่าเป็นใคร แต่นางคิดว่าอีกฝ่ายไม่มีวันทำร้ายนาง ดังนั้นจึงสงสัยมาโดยตลอด”

“กระโปรงสีชมพูย่อมพิสูจน์ได้ว่าเป็นสตรี ทว่าตอนนั้นข้าและพวกอวิ๋นกุยล้วนเป็นชาย เหตุใดจึงมีกระโปรงสีชมพูกันเล่า?”

“อวิ๋นกุย ตอนนั้นเจ้ายังจำได้หรือไม่ว่าแม่นางคนใดสวมชุดกระโปรงสีชมพู?”

ฉู่อวิ๋นกุยเผยสีหน้าสับสน “ตอนนั้นเล่นด้วยกันมีเพียงพวกเราเด็กผู้ชายสองสามคน ก็เพราะเจ้าพาน้องสาวมาคนหนึ่ง ทุกคนยังรู้สึกไม่พอใจ ไฉนเลยจะมีแม่นางคนอื่นอยู่อีก?”

“ไม่ จะต้องยังมีแม่นางอีกคน เพียงแต่พวกเราไม่ทันสังเกต จะต้องหาตัวคนผู้นี้ออกมาให้ได้ น้องหญิงเหมียวเหมี่ยวถึงจะได้รับความยุติธรรม!”

จ้าวซวี่ไป๋ส่ายหน้า สายตามุ่งมั่น “แม่นางซ่ง เหตุที่นางติดอยู่ที่นั่นก็เพราะนางถูกคนทำร้ายแต่กลับไม่ได้รับความยุติธรรมใช่หรือไม่?”

“นางตายอย่างอนาถจริงๆ ต้องช่วยนางคลายปมในใจถึงจะสามารถออกจากใต้น้ำและเกิดใหม่ได้” ซ่งรั่วเจินพูด

เห็นสถานการณ์แล้ว ฉู่อวิ๋นกุยไม่เสียเวลาอีก รีบสั่งให้คนไปหาอีกสามคนที่เหลือที่เล่นด้วยกันในปีนั้น

เดิมทีพวกเขาก็เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก อาศัยอยู่ในเมืองหลวง บัดนี้มักมาขลุกอยู่ด้วยกัน ดังนั้นเพียงส่งคนไปแจ้งก็พาคนมาได้อย่างว่องไว

หลังทั้งสามคนมาถึงและได้เห็นสภาพของจ้าวซวี่ไป๋ก็ตกตะลึงพรึงเพริด ครั้นได้รู้ต้นสายปลายเหตุทั้งหมดแล้ว สีหน้าเคร่งขรึมมากขึ้นเรื่อยๆ

“พวกเจ้าจำได้ว่าตอนนั้นข้างกายพวกเรายังมีแม่นางคนใดอีกหรือไม่?” ฉู่อวิ๋นกุยเอ่ยถาม

“ไม่มีนี่ ตอนนั้นพวกเราไม่รู้ความ เด็กตัวเหม็นกลุ่มหนึ่งอยู่ด้วยกัน ปากพูดว่าเกลียดแม่นางเอะอะก็ร้องไห้ที่สุด”

“ตอนซวี่ไป๋พาเฉียนชิ่งเหมียวมา พวกเรายังบ่นเขาอยู่เลย ก็ไม่มีแม่นางคนอื่นมาอีกแล้ว” ซูเหิงพูด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน