ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 896

สีหน้าเสิ่นหวยอันเย็นชา ท่าทีแข็งกร้าว อาจเพราะวันนี้ได้ซ่งปี้อวิ๋นหนุนหลัง

ซ่งรั่วเจินเพ่งพินิจเสิ่นหวยอันตรงหน้า สมองใคร่ครวญตกลงคนผู้นี้มีฐานะเยี่ยงไร ท่าทีเย่อหยิ่งจองหองถึงเพียงนี้?

“ทั้งสองท่านสามารถหลีกไปก่อนได้หรือไม่?” เจ้าของร้านอาหารเอ่ยปากกับพวกซ่งรั่วเจินสองคนอย่างอดไม่ได้

สองพี่น้องสบตากันแวบหนึ่ง รับคำแล้ว

“แม่นางซ่ง อันที่จริงข้าก็อยากขายร้านอาหารให้พวกท่าน แต่ข้าอับจนหนทางอย่างแท้จริง คุณชายเสิ่นท่านนั้นใกล้จะกลายเป็นราชบุตรเขยแล้ว”

“หากไม่ขายให้พวกเขา ก็จะล่วงเกินองค์หญิงอย่างไม่ต้องสงสัย ข้าเป็นเพียงสามัญชน ไฉนเลยจะสามารถล่วงเกินได้?”

เจ้าของร้านอาหารมองทางกู้หว่านเยว่อย่างอดไม่ได้ ไม่ว่าเป็นฝั่งใด เขาก็ล่วงเกินไม่ได้

ล่วงเกินเสิ่นหวยอันก็คือล่วงเกินองค์หญิง ทว่าล่วงเกินซ่งรั่วเจินก็คือล่วงเกินฉู่อ๋อง เขาสามัญชนธรรมดาอยู่ตรงกลางรู้สึกลำบากใจอย่างแท้จริง

เขากลับอยากขายให้สกุลซ่ง อย่างไรเสียสกุลซ่งก็เสนอราคาอย่างเป็นธรรม ตรงข้ามกันสกุลเสิ่น อาศัยว่าใกล้จะได้เป็นราชบุตรเขยจึงกดราคาจนแทบกระอักโลหิต กลับไม่กล้าพูดออกมาแม้ครึ่งประโยค

“ราชบุตรเขย? ไม่รู้ว่าเป็นองค์หญิงท่านใดหรือ?”

ซ่งรั่วเจินเอ่ยถามอย่างแปลกใจ เสิ่นหวยอันคนนั้นมองดูแล้วภายนอกดูดี ทว่าอุปนิสัยความเป็นคนกลับไม่ได้เรื่อง ก็ไม่รู้องค์หญิงท่านใดตาบอด

“เป็นองค์หญิงมู่เหยา”

ซ่งรั่วเจินเบิกตากว้างอย่างเหลือจะเชื่อ “ฉู่มู่เหยา?”

“ใช่แล้ว เป็นนาง!” เจ้าของร้านอาหารพยักหน้า

“นี่จะเป็นไปได้เยี่ยงไร? มู่เหยาไม่มีวันตาบอดเช่นนี้!”