ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 906

ฮูหยินผู้เฒ่าลู่มองตามเงาหลังของซ่งรั่วเจิน สายตาเปี่ยมความชื่นชอบ เอ่ยปากอย่างอดไม่ได้

“เป่ยชวน แม่นางคนนี้งามมากใช่หรือไม่? คล้ายหลุดออกมาจากภาพวาดก็มิปาน ไม่เพียงหน้าตางดงาม คนเองก็จิตใจดี”

“หลายปีแล้วจวินถิงยังไม่แต่งงาน เจ้าว่าข้าแนะนำแม่นางคนนี้ให้เขา เขาจะชอบหรือไม่?”

ลู่เป่ยชวนไม่เคยเห็นแม่นางหน้าตางดงามถึงเพียงนี้มาก่อน เมื่อครู่ได้เห็นเพียงแวบเดียวก็รู้สึกคล้ายติดตรึงอยู่ภายในใจ ได้เห็นท่านย่าคิดว่าแม่นางคนนี้ดีเช่นเดียวกัน เขาเพิ่งดีใจขึ้นมา สรุปคือได้ยินว่าท่านย่าต้องการแนะนำแม่นางคนนี้ให้ญาติผู้พี่เสียอย่างนั้น

“ท่านย่า เหตุใดท่านนึกถึงเพียงญาติผู้พี่เล่า ไม่คิดถึงข้าบ้างหรือ? อายุข้าเองก็ไม่น้อยแล้วนะขอรับ”

ฮูหยินผู้เฒ่าลู่มองเขาอย่างรังเกียจแวบหนึ่ง “เจ้าดีชั่วอย่างไรก็อายุยังน้อยกว่าจวินถิง ยิ่งไปกว่านั้นแม่นางคนนี้งามถึงเพียงนี้ เหมาะสมกับจวินถิงที่สุด!”

“แต่ไหนแต่ไรมาข้ามองคนแม่นยำมากนัก แม่นางคนนี้จะต้องมีชาติกำเนิดไม่ธรรมดา เพียงมองปราดเดียวก็รู้ว่ามีวาสนา ไม่แน่ว่าอาจสำเร็จ!”

“ท่านย่า ความนัยของท่านคือข้าไม่หล่อเหลาหรือ?”

มุมปากลู่เป่ยชวนกระตุกริก เขาอุตส่าห์วิ่งวุ่นเดินทางหนึ่งรอบ รับท่านย่ากลับมา ก็ได้รับผลลัพธ์นี้กระนั้น?

ฮูหยินผู้เฒ่าลู่คลี่ยิ้มเกลื่อนหน้า ตบๆ ลู่เป่ยชวน “เจ้าคือคนสกุลลู่ของพวกเรา ไฉนเลยจะไม่หล่อเหลา? เพียงแต่ถามตนเองตามสัตย์จริง ตัวเจ้าเองก็น่าจะรู้ความแตกต่างระหว่างเจ้ากับจวินถิงกระมัง?”

ลู่เป่ยชวน “...” คำปลอบโยนนี้มิสู้ไม่ปลอบยังจะดีเสียกว่า รู้สึกเสียใจมากยิ่งขึ้นอีกนะ

หลังฮูหยินผู้เฒ่าลู่กลับมาแล้ว สกุลลู่ก็ครึกครื้น นับตั้งแต่เมื่อสองปีก่อนฮูหยินผู้เฒ่าลู่กลับไปเยี่ยมญาติที่บ้านเก่า ต่อมาก็อาศัยอยู่ที่นั่น

บัดนี้นับว่ากลับมาแล้ว ทุกคนของสกุลลู่ดีใจมาก แม้แต่ฮองเฮาและลู่หมิ่นฮุ่ยได้ยินข่าวนี้ก็เร่งเดินทางมาในทันที