ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 910

อย่างไรเสีย เทียบกับปล่อยให้ลูกชายไปเฝ้าชายแดน นานมากกว่าจะได้พบหน้ากันสักครั้ง ตบแต่งลูกสะใภ้ที่ไม่ได้พอใจมากนักคนหนึ่ง ก็ไม่นับเป็นอะไร

ฉู่จวินถิงลดเสียงให้เบาลงจนแหบพร่า ใช้เสียงที่มีเพียงทั้งคู่ได้ยิน “หากข้าเดาไม่ผิด อีกสองสามวันเสด็จแม่จะต้องอยากพบเจ้าอีกครั้ง ถึงตอนนั้นเจ้าก็สามารถระบายโทสะได้ หืม?”

“หม่อมฉันระบายโทสะอะไรเพคะ?” ซ่งรั่วเจินเอ่ยถาม

“ครั้งก่อนตอนอยู่ในวัง เจ้าต้องทุกข์ใจแล้ว ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของข้า ข้าพูดออกไปอย่างชัดเจนแล้ว ความโดดเด่นเหล่านั้นของข้า ในสายตาเจ้ากลับไม่มีค่าให้พูดถึง”

ฉู่จวินถิงมองคนตรงหน้า เดิมทีเขาก็พูดความจริง หากไม่ใช่เขาไม่ยอมปล่อยมือ แม่นางคนนี้ไม่ยอมแต่งเข้าเชื้อพระวงศ์

สังเกตเห็นอารมณ์ภายในเสียงของฝ่ายชาย ซ่งรั่วเจินรู้สึกบางอย่างที่บอกไม่ถูกภายในใจ ความเพียบพร้อมของเขาในสายตาทุกคน แต่ยามอยู่ต่อหน้านาง เดิมทีเขาก็ไม่วางอำนาจของท่านอ๋อง ก็คล้ายผู้ชายธรรมดา รู้สึกติดค้างนางบ่อยๆ

“เจ้าไม่ต้องสนใจเรื่องอื่น ขอเพียงเจ้ามีความสุขก็พอ ส่วนเรื่องอื่นข้าจะจัดการให้ดีเอง”

“หม่อมฉันเข้าใจแล้ว” นางพยักหน้ายิ้มๆ

ฉู่อวิ๋นกุยเห็นทั้งสองคนซุบซิบกัน นี่ถึงดึงกลับมา “เรื่องดียิ่งใหญ่ที่เกิดขึ้นในวันนี้ ไม่สู้ฉลองดีๆ สักรอบ?”

“ไม่สู้พวกเราไปกินข้าวที่ร้านเทียนชิงเป็นเช่นไร?”

ฉู่จวินถิงและซ่งรั่วเจินสบตากันแวบหนึ่ง รับปากแล้ว

“จวินถิง ท่านรู้จักคุณชายเสิ่นเสิ่นหวยอันหรือไม่?”

ซ่งรั่วเจินสบมอบชายที่อยู่ข้างกาย คนผู้นี้เป็นผู้มีบุญคุณช่วยชีวิตฉู่มู่เหยา เชื่อว่าเขาน่าจะรู้จักดี