ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 916

ได้เจอกันวันนี้ นางพลันพบว่าสีหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าลู่ดีขึ้นมาก สีหน้าท่าทางก็ดูดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนเป็นอย่างมาก

ฮูหยินผู้เฒ่าลู่พยักหน้ายิ้มๆ “ข้าบอกไว้แล้วไม่ใช่รึว่าตอนข้ากลับมาคราวนี้ เพราะได้แม่นางคนหนึ่งช่วยประคองไว้ ข้าจึงไม่ล้มน่ะ?”

“แม่นางผู้นั้นไม่เพียงหน้าตางดงาม จิตใจก็ยังดีงาม ทั้งยังเชี่ยวชาญวิชาแพทย์อีกต่างหาก”

“ยามนั้นยาของข้ากระจายไปบนพื้น แม่นางผู้นั้นมองแค่แวบเดียวก็รู้ว่าข้าเป็นโรคไอจึงบอกข้าว่าถ้ากินยาแล้วยังไม่ดีขึ้นก็ให้ลองเปลี่ยนยาดู”

“ตอนแรกข้าไม่ได้เก็บมาใส่ใจ แต่สองวันมานี้อยู่ในจวนก็ยังไอไม่หยุด หมอพูดไปพูดมาก็มีแต่เรื่องเดิมๆ อาการข้าไม่เห็นว่าจะดีขึ้น จึงลองทำตามที่แม่นางผู้นั้นบอก”

“ไม่คิดเลยว่าพอลองดูก็ได้ผลจริงๆ ด้วย!”

ฮูหยินผู้เฒ่าลู่คิดถึงแม่นางที่ได้พบในวันนั้นแล้วก็อดถอนหายใจไม่ได้ “นั่นเป็นแม่นางที่ดีจริงๆ เดิมทีข้าอยากแนะนำนางให้จวินถิง แต่จวินถิงมีคนในดวงใจแล้วจึงได้แต่ล้มเลิกไป”

วันนั้นนางให้คนไปสืบข้อมูลเกี่ยวกับแม่นางผู้นั้นมาแล้ว อยากแนะนำให้จวินถิงรู้จักโดยเร็วที่สุด แต่หลังจากที่รู้ว่าไม่มีหวัง นางจึงบอกว่าไม่ต้องไปรบกวนอีกแล้ว

ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียดายโดยแท้

“วิชาแพทย์ของแม่นางผู้นั้นล้ำเลิศปานนี้เชียว?”

ฮองเฮาอดประหลาดใจไม่ได้ นางไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าในเมืองหลวงมีแม่นางตระกูลไหนเชี่ยวชาญวิชาแพทย์ สิ่งที่คุณหนูตระกูลใหญ่ร่ำเรียนคือศิลปศาสตร์ทั้งสี่ สตรีเป็นหมอเดิมก็ถูกคนนินทาว่าร้ายได้ง่ายอยู่แล้ว

ตามหลักแล้ว คนเช่นนี้สมควรมีชาติตระกูลธรรมดา แต่ท่านแม่กลับบอกว่ามีลักษณะโดดเด่นกว่าคนทั่วไป จะต้องไม่ได้มาจากครอบครัวคนธรรมดาทั่วไปแน่นอน

เท่าที่นางรู้ในตอนนี้ คุณหนูตระกูลใหญ่ในเมืองหลวงทั้งยังเชี่ยวชาญวิชาแพทย์มีเพียงซ่งรั่วเจินคนเดียวเท่านั้น