ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 917

ซ่งรั่วเจินเพิ่งลงมาจากรถม้า มองปราดเดียวก็เห็นฉู่จวินถิงที่กำลังรออยู่ ความประหลาดใจวาบผ่านดวงตาคู่งาม

“ท่านตั้งใจมารับหม่อมฉันหรือเพคะ?”

ฉู่จวินถิงพยักหน้า “ข้าได้ยินข่าวมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วจึงรู้ว่าเสด็จแม่เรียกเจ้าเข้าวัง เจ้าวางใจได้ ข้าจะรออยู่ข้างนอก”

“ถ้าสถานการณ์ไม่ชอบมาพากล แค่เจ้าร้องเรียก ข้าก็จะเข้าไปทันที ทุกอย่างล้วนมีข้าอยู่”

เห็นท่าทางจริงจังทั้งยังจริงใจของชายหนุ่ม ทั้งที่เตรียมการทุกอย่างไว้แล้วแท้ๆ แต่ก็ยังกลัวว่าจะเกิดเหตุสุดวิสัยขึ้น มุมปากซ่งรั่วเจินค่อยๆ โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม

“หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ ท่านเตรียมการไว้เรียบร้อยเช่นนี้ ไม่เกิดอันใดขึ้นหรอกเพคะ”

ฉู่จวินถิงมองหญิงสาวยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างน่ามอง สวมชุดสำหรับฤดูหนาวสีอ่อน คอเสื้อประดับขนสัตว์สีขาวขับเน้นให้นางแลดูน่ารักเป็นพิเศษ

เขาชอบสตรีคนหนึ่งเป็นครั้งแรก ทั้งยังชอบมากกว่าที่เคยคิดไว้มากมายนัก

ชอบจนถึงขนาดที่ว่าหากนางได้รับความไม่เป็นธรรมแม้เพียงน้อยนิด เขาก็ยังยากจะอดทนเอาไว้ได้

เมื่อมองเห็นรอยยิ้มของนางในยามนี้ก็รู้สึกว่าความอบอุ่นที่แผ่ซ่านออกมาจากในหัวใจสามารถขับไล่ความเหน็บหนาวทั้งหมดทั้งมวลได้

“วันนี้ท่านยายของข้าก็มาเหมือนกัน ท่านยายใจดีมีเมตตา ยามปกติดีต่อข้ายิ่งนัก จะต้องไม่สร้างความลำบากให้เจ้าแน่นอน”

ฉู่จวินถิงเดินเข้าไปข้างในเป็นเพื่อนซ่งรั่วเจินอย่างเชื่องช้า เขาผ่อนฝีเท้าลงพลางอธิบายเรื่องราวเกี่ยวกับครอบครัวผู้เป็นยายให้นางฟัง

ซ่งรั่วเจินรู้มาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วว่าฮูหยินผู้เฒ่าลู่กลับไปเยี่ยมญาติที่บ้านเดิม แต่จากนั้นพอไปอยู่ก็พักอยู่นานมาก ทำให้คนตระกูลลู่คิดจะกลับไปรับนางกลับมาอยู่หลายครั้ง ทว่าพระชายาอันหลานตั้งครรภ์แล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าลู่จะต้องกลับมาอย่างแน่นอน

ทว่า เมื่อซ่งรั่วเจินไปถึงตำหนักของฮองเฮาก็พบว่าฉู่มู่เหยาและฉู่อวิ๋นกุยล้วนรออยู่ในลาน เมื่อเห็นนาง ดวงตาก็พลันสว่างวาบ

“พี่สะใภ้ พอข้าได้ยินว่าเสด็จแม่เรียกท่านเข้าวังก็รีบมาทันที คงไม่มีเรื่องอันใดใช่หรือไม่?” ฉู่มู่เหยากล่าวอย่างกังวลใจ