ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 960

ตอนไม่ชอบ นั่นคือไม่มีความรักเลยแม้แต่น้อย ทว่าชอบไปแล้วจริงๆ ก็ทำให้ทุกคนล่วงรู้อย่างไม่ลังเล

ฮวนเอ๋อร์คบหากับเขา ย่อมทำให้คนวางใจได้อย่างไม่ต้องสงสัย

ได้ยินความชื่นชมในคำพูดของฝ่ายหญิง ฉู่จวินถิงขยับเข้าใกล้ ดึงระยะห่างของทั้งคู่ให้ใกล้ชิดกัน

ดวงตาดำดุจหมึกคู่นั้นจับจ้องคนตรงหน้า เจือความปรารถนาที่จะครอบครองอันแรงกล้าหลายส่วน เสียงทุ้มต่ำมีเสน่ห์ชวนหลงใหล “ชมผู้อื่นต่อหน้าข้าหรือ?”

ระยะห่างที่ชิดใกล้อย่างกะทันหันทำให้ซ่งรั่วเจินชะงักไปในทันใด มองรอบด้านอย่างตื่นเต้น “อย่าเล่นเลย เดี๋ยวจะถูกคนเห็นเพคะ”

“วางใจเถอะ ตอนนี้พวกเขาไม่มองมาทางนี้” สีหน้าฉู่จวินถิงเรียบเฉย ภายในสายตากลับสะท้อนใบหน้าเรียวเล็กของฝ่ายหญิง เจือความดื้อรั้นที่ไม่ยอมเลิกราหากไม่ได้รับคำตอบ

“อวิ๋นอ๋องเป็นน้องชายของท่าน ไม่ใช่คนอื่นเสียหน่อย”

ซ่งรั่วเจินผินมองฉู่จวินถิงอย่างเอือมระอา พบว่าคืนนี้เขาคล้ายแตกต่างไปจากปกติ แต่ที่ใดแตกต่างออกไป กลับบอกไม่ถูก

“ในเมื่อคนมาครบแล้ว พวกเราก็ออกเดินทางเถอะ!” ซ่งเยี่ยนโจวร้องตะโกน

จากนั้นทุกคนต่างพากันจากไป ซ่งหลินนี่ถึงมองกู้หรูเยียน “ฮูหยิน ไป พวกเราเองก็ไปเที่ยวเล่นงานเทศกาลโคมไฟเถอะ”

“เมื่อครู่พวกเด็กๆ ก็ถาม ท่านไม่ใช่พูดว่าไม่ไปหรือ?” กู้หรูเยียนเอ่ยถามอย่างแปลกใจ

“ไปเที่ยวเล่นกับพวกเขามีความหมายอะไร? พวกเราไปเที่ยวเล่นห่างจากพวกเขาสักหน่อย”

ซ่งหลินโบกมือ เห็นได้ชัดว่าวางแผนไว้แล้ว พวกเราและพวกเด็กๆ ไปด้วยกัน พวกเด็กๆ ไม่ได้ปลดปล่อย พวกเราเองก็ไม่ได้ปลดปล่อย

ครั้งนี้เขาอยู่ภายนอกนานมากถึงกลับมาได้ รู้สึกติดค้างและสงสารฮูหยินอยู่ภายในใจ ช่วงเวลาครึกครื้นเช่นนี้ ย่อมไม่อาจอยู่ที่บ้านให้เสียเปล่าได้