ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 970

ฉู่อวิ๋นกุยและสี่พี่น้องสกุลซ่งสังเกตเห็นความไม่ชอบมาพากล แต่ไหนแต่ไรมาฉู่อ๋องไม่ใช่คนปากไม่มีหูรูด ยิ่งไม่มีวันโจมตีองค์ชายสี่ร่างกายอ่อนแอโดยไร้สาเหตุ

ในเมื่อเขาทำถึงเพียงนี้ ก็หมายความว่าเขาไม่ชอบเหลียงอ๋อง

เพราะเหตุนี้ ซ่งรั่วเจินจึงสังเกตเห็นว่าไม่ว่าอวิ๋นอ๋องหรือพี่ชายของตนก็ล้วนมีท่าทีเปลี่ยนไปในเวลาเพียงชั่วพริบตา

ฉู่เทียนเช่อเกิดความสงสัย หรือว่าฉู่อ๋องและเหลียงอ๋องมีความขัดแย้งใดที่เขาไม่รู้?

“น้องสี่ ก่อนหน้านี้ข้ารู้เพียงว่าไม่ว่าโยนลูกศรลงไหหรือโยนห่วงเจ้าก็ล้วนแม่นยำทั้งสิ้น ในเมื่อวันนี้มาแล้ว ไม่สู้ให้พวกเราได้ประจักษ์ต่อสายตาสักหน่อย”

ฉู่เทียนเช่อยังแย้มยิ้มดังเดิม หยิบห่วงทางด้านข้างวางไว้ในมือฉู่ซิ่นเหลียง

เขาไม่สนใจหรอกว่าระหว่างทั้งสองคนมีความขัดแย้งกันหรือไม่ หากว่ามี นั่นก็ดีอย่างไม่ต้องสงสัย!

“เช่นนั้นข้าจะลองดู”

ฉู่ซิ่นเหลียงพยักหน้ายิ้มๆ สายตาสะท้อนแสงเย็นชาวูบหนึ่ง ครุ่นคิดภายในใจตกลงเขาปกปิดที่ใดไม่ดีถึงถูกฉู่อ๋องสังเกตเห็น?

ทุกคนเห็นเหลียงอ๋องผู้อ่อนแอยกห่วงขึ้น มองแจกันดอกไม้ที่อยู่ไกลๆ วัดระยะครู่หนึ่งแล้วโยนออกไป

ได้เห็นห่วงนั้นสั่นไหวเล็กน้อยบนปากแจกัน จากนั้นก็ลงไปอย่างแม่นยำ!

มองดูภาพนี้ ทุกคนที่นี่ตกตะลึงอึ้งงันในทันใด จากนั้นร้องอุทานออกมาเป็นระลอก

“ลงแล้ว! ลงแล้วจริงๆ!”

“คิดไม่ถึงเลยว่าเหลียงอ๋องจะแม่นยำถึงเพียงนี้ ดูท่าแล้วข่าวลือก่อนหน้านี้เป็นความจริง ความสามารถของเหลียงอ๋องไม่ธรรมดา!”

“ทุกปีข้าเห็นคนโยนห่วง ไม่เคยเห็นคนโยนลงมาก่อน คิดไม่ถึงเลยว่าครั้งนี้จะมีคนโยนลงแล้วจริงๆ เหลียงอ๋องช่างเก็บซ่อนความสามารถไว้ได้อย่างล้ำลึกโดยแท้!”

สายตาฉู่เทียนเช่อสะท้อนความแปลกใจ รีบปรบมือ “น้องสี่ คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะยอดเยี่ยมถึงเพียงนี้ ข้าเลื่อมใสยิ่งนัก!”