ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1015

เมื่อโหรวเหยาเข้าไปในวังหลวง ซุนฟางเอ๋อร์ก็จากไปแล้ว เมื่อนางรู้ว่าจักรพรรดิให้นางออกไป โหรวเหยาก็ยกยิ้ม แล้วเงยหน้าขึ้นมองจื่ออันด้วยสายตาหมองเศร้า “หากนางยังอยู่ บางทีนางอาจจะกลับตัวเป็นคนดีอีกครั้งก็ได้”

จื่ออันไม่กล้าตัดสิน นางมักรู้สึกคลางแคลงใจซุนฟางเอ๋อร์อยู่เสมอ

นางไม่รู้ว่าโดยเนื้อแท้ของซุนฟางเอ๋อร์นั้นดีหรือไม่ ซุนฟางเอ๋อร์เลือกต่อสู้เพื่อความอยู่รอดและชีวิตที่ดี นั้นไม่ใช่เรื่องผิด แต่นางไม่ควรทำร้ายคนที่ดีกับนาง

จื่ออันรู้สึกกังวลเสมอ เมื่อนึกถึงสิ่งที่นางทำกับมารดาของโหรวเหยา

เพราะในเรื่องนี้ นางไม่เห็นเลยว่าซุนฟางเอ๋อร์มีความสำนึกบุญคุณ ผู้ใดขาดความกตัญญู ย่อมไม่มีผู้ใดเชื่อถือ ต่อให้จะบอกว่านางเป็นคนดีเพียงใดก็ตาม

คนเรายิ่งถูกเพิกเฉย ก็ยิ่งโหยหาความอบอุ่น เป็นเรื่องยากที่จะหาคนที่ทำดีด้วย แล้วเหตุใดจึงไปทำร้ายเขาได้ลงคอ?

ไม่มีใครรู้ว่าชะตากรรมสุดท้ายของซุนฟางเอ๋อร์จะเป็นอย่างไร บางทีตอนนี้นางอาจไม่มีทางเลือกแล้ว แต่หลายเรื่องที่ผ่านมา นางมีโอกาสเลือกตัดสินใจหลายครั้ง แล้วนางเลือกก็เลือกทำร้ายคนตระกูลซุน เลือกวางยามู่หรงเจี๋ย เลือกสังหารเจ้านายของตัวเอง และเลือกติดตามอ๋องหนานหวายเพื่อก่อกบฏร่วมกับเขา

ทุกคนต้องชดใช้สำหรับการเลือกของตนเอง

ก่อนออกไปข้างนอก จื่ออันจดใบสั่งยายื่นให้จ้วงจ้วง แล้วกล่าวว่า “โปรดกลับไปบอกให้หมอหลวง จ่ายยาจักรพรรดิตามใบสั่งยานี้ด้วยเพคะ นี่เป็นใบสั่งยาใหม่ หากรับประทานยาเดิมเป็นเวลานาน อาจเกิดอาการดื้อยาได้ จึงทำการปรับสูตรใหม่แล้วเพคะ”

จื่ออันยังอธิบายถึงปัญหาบางอย่าง ที่ควรคำนึงถึงเมื่อรับประทานยา แล้วกำชับให้จ้วงจ้วงอย่าลืมบอกหมอหลวง

ระหว่างทางไปวัดเจิ้งกั๋ว จื่ออันนั่งเหงาหงอยอยู่บนรถม้า เนื่องจากนางไม่ต้องการให้เอิกเกริก เมื่อออกไปข้างนอกในครั้งนี้ นางจึงพาแค่ตาวเหล่าต้ามาด้วยเท่านั้น ไม่ได้พาเสี่ยวซุนมาด้วย ส่วนสนมเหมยนั้น พานางกำนัลเสี่ยวชิงและองครักษ์สองคนมาด้วย

เมื่อออกมาจากประตูวังหลวง ก็ไม่เห็นองค์ชายสามในรถม้า จื่ออันจึงถามว่า “องค์ชายสามอยู่ที่ใดหรือเพคะ?”

สนมเหมยบอกว่าเขาไม่สบาย จึงมาไม่ได้แล้ว

จื่ออันคิดว่าเขาไม่ไปก็ดีแล้ว เพราะเกรงว่าจะอาการหนักขึ้น

เนื่องจากนางแต่งตัวเรียบง่าย ระหว่างทางจึงไม่ค่อยมีคนมองนาง เพราะคิดว่าเป็นหญิงร่ำรวยธรรมดาที่ออกเดินทาง