ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1017

เมื่อหลิวหลิ่วได้ยินว่าสนมเหมย กำลังพาจื่ออันไปวัดเจิ้งกั๋ว นางก็โบกมือแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “องค์หญิง นี่เป็นความตื่นตระหนกจากจินตนาการที่ท่านสร้างขึ้นมานั่นเอง บัดนี้ตกอยู่ในภาวะสงครามกันทั่วหย่อมหญ้า สนมเหมยจะทำร้ายจื่ออันได้อย่างไร? ตอนนี้นางต้องพึ่งพาจื่ออัน หากเกิดอะไรขึ้นกับจื่ออัน นางจะเป็นคนแรกที่ต้องทนทุกข์ทรมาน”

“ข้าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน แต่เหตุใดสนมเหมยถึงโกหก?” จ้วงจ้วงกล่าว

เฉินไท่จวินยังคงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เพื่อป้องกันไม่ให้ทุกคนตื่นตระหนก นางจึงกล่าวว่า “บางทีสนมเหมยอาจต้องการจุดธูปถวายพระด้วยตัวเอง เพื่อป้องกันไม่ให้ทุกคนพูดถึงนาง นางจึงบอกว่าเป็นคำสั่งของจักรพรรดิ เพราะมีมือสังหารเข้ามาในวัง ตำหนักเยว่ชิงก็ถูกลอบสังหารด้วย นางเป็นสตรี จึงอาจเชื่อว่าเป็นพรของพระโพธิสัตว์ ที่ช่วยนางให้รอดพ้นจากการลอบสังหาร จึงไปวัดเจิ้งกั๋วเพื่อขอบคุณพระและเทพเจ้า สำหรับความเมตตาที่ช่วยนางไว้ มันก็สมเหตุสมผลอยู่”

จ้วงจ้วงรู้สึกโล่งใจขึ้นเล็กน้อย หลังจากฟังคำปลอบใจของเฉินไท่จวิน “ถูกต้อง บางทีข้าอาจจะอ่อนไหวเกินไปจริง ๆ”

“ช่วงนี้มีเรื่องมากมายเกิดขึ้น เป็นเรื่องดีที่องค์หญิงระมัดระวังตัว ทว่าอย่ามัวแต่คาดเดา ท่านได้ส่งคนไปวัดเจิ้งกั๋วแล้วหรือยัง?” เฉินไท่จวินถาม

“ส่งคนไปแล้ว ทั้งยังบอกให้ฉินจือส่งองครักษ์เงาไปพาจื่ออันกลับมาด้วย” จ้วงจ้วงกล่าว

“อืม วัดเจิ้งกั๋วก็อยู่ไม่ไกลนัก หากเดินทางเร็ว ก็สามารถไปกลับได้ในวันเดียว แล้วออกไปตั้งแต่เมื่อใด?”

“ออกไปยามซื่อ”

“เช่นนั้นบางทีอาจจะพักค้างคืนที่วัดเจิ้งกั๋วหนึ่งคืน ไม่เช่นนั้น หากกลับมาถึงยามจื่อก็จะดึกเกินไป” เฉินไท่จวินกล่าว

“องครักษ์เงาเพิ่งถูกส่งออกไป พวกเขาสามารถไปถึงวัดเจิ้งกั๋วได้เร็วที่สุด ภายในครึ่งชั่วยาม” จ้วงจ้วงกล่าวว่า “ไปที่วัดเจิ้งกั๋ว หากเจ้าพบจื่ออัน ให้รีบพานางกลับมาโดยเร็ว น่าจะใช้เวลาราวสามชั่วยาม”

องครักษ์เงารีบขี่ม้าไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่จื่ออันและสนมเหมยนั่งรถม้า หากพวกนางต้องการความสะดวกสบาย จึงเลือกเส้นทางที่ไม่เป็นหลุมเป็นบ่อ ก็จะใช้เวลาอย่างน้อยสามชั่วยามกว่าจะมาถึง หากเร็วกว่านั้น ก็จะราวสองชั่วยามครึ่ง

เฉินไท่จวินกล่าวว่า “ตอนนี้เราทำได้แค่รอ รอสามชั่วยาม”

สักพักอ๋องเยี่ยก็เข้ามาในตำหนัก เมื่อได้ยินสิ่งที่จ้วงจ้วงพูด เขาก็ขมวดคิ้ว “วัดเจิ้งกั๋วหรือ?”

“เจ้าคิดว่ามันไม่ปกติใช่หรือไม่?” จ้วงจ้วงถาม

“ไม่ปกติแน่นอนขอรับ” อ๋องเยี่ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ท่านส่งองครักษ์เงาไปแล้วใช่หรือไม่?”

“ใช่”

“ไม่ได้การ ข้าต้องส่งคนจากหอซู่เยวี่ยไป หอซู่เยวี่ยคุ้นเคยกับภูมิประเทศละแวกวัดเจิ้งกั๋ว” อ๋องเยี่ยหันหลังเดินออกไป