ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1044

เนื่องจากประโยคนี้ บรรยากาศจึงค่อนข้างผ่อนคลาย ความเครียดอันตึงเครียดของทุกคนผ่อนคลายลงชั่วขณะหนึ่ง

หลังจากเชิญทั้งสองคนเข้ามาและนั่งลงเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองก็ดื่มชาอึกใหญ่ แล้วถามพร้อมกันว่า “มีอีกหรือไม่?”

“พวกเจ้ากระหายน้ำมากถึงเพียงนั้นเชียว? ในวังไม่มีน้ำชาให้เจ้าสักหยดเลยเชียวหรือ?” เฉินไท่จวินขมวดคิ้ว

ใบหน้าของพวกเขาซีดมาก ริมฝีปากหรือก็แห้งผาก ดูกระหายน้ำมากจริง ๆ

“น้ำชาอะไรกัน? พวกเรารออยู่หนึ่งชั่วยามในวังซีเหวยกว่าฝ่าบาทจะเรียกเราเข้าไป เรามองไม่เห็นหน้าพระองค์ผ่านม่านกั้น ทว่าพระองค์ถามคำถามมากมายอย่างละเอียด ซึ่งเป็นการยากสำหรับเราทั้งคู่ที่จะอธิบาย ริมฝีปากและลิ้นของข้าแห้งผากไปหมด ไม่ได้กลืนน้ำลายลงคอเลยแม้แต่หยดเดียว” ซู่ชิงบ่น

ทุกคนมองหน้ากัน อ๋องเยี่ยกล่าวอย่างสงบ “หากใครไม่รู้ เขาคงคิดว่าพระองค์คือผู้ที่มีอำนาจนำทัพเป็นการส่วนตัว”

จื่ออันมองไปที่เซียวท่า “ท่านอ๋อง... สบายดีหรือไม่?”

“สบายดี” เซียวท่ายิ้ม “เขาต้องสบายดีแน่นอนอยู่แล้ว”

รอยยิ้มนี้ค่อนข้าง...แปลกนิดหน่อย

จื่ออันรู้สึกได้ทันที... เขาไม่สบายใจ!

“จริงสิ กองทัพเป่ยโม่ถอยทัพออกไปราวสามสิบลี้ เจ้าพอจะรู้เบาะแสใดบ้างหรือไม่?” เฉินไท่จวินกังวลเรื่องสงครามมากกว่า

“ยังต้องถามอีกหรือ? ห่างออกไปสามสิบลี้คือแม่น้ำเฮยเหอ กองทัพของเราไม่เก่งในการทำสงครามทางน้ำ อีกทั้งเราก็มีเรือรบไม่เพียงพอ เมื่อไรก็ตามที่เราเริ่มเปิดฉากการสู้รบในแม่น้ำเฮยเหอ เราจะมีโอกาสชนะได้อย่างไร? นี่คือแผนการของฉินโจวที่จะล่อลวงศัตรู” ซู่ชิงกล่าว

“ถ้าอย่างนั้น พระราชกฤษฎีกาของฝ่าบาทก็ไปถึงมือท่านอ๋องแล้วน่ะสิ?” เฉินไท่จวินถามอีกครั้ง

“พวกเราได้รับคำสั่งแล้ว ทว่าเราไม่สามารถโจมตีได้ เราจะตกหลุมพรางทันทีที่เราโจมตี” เซียวท่ากล่าว