“แปลกตรงไหน? มีอะไรในโลกนี้ที่ข้าไม่กล้าทำบ้างหรือไม่?” มู่หรงเจี๋ยหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะนั่งลงด้วยท่าทางหยิ่งผยอง
“เจ้าต้องการจะทำอะไร? คิดจะฆ่าข้าอย่างนั้นหรือ? อย่าลืมเสีย ทั้งเจ้าและข้าต่างก็มีกู่ร่วมชะตาเหมือนกัน!” อ๋องหนานหวายลุกขึ้นนั่ง หยิกมือตัวเองมากกว่าสิบครั้ง ใบหน้าของเขาเดิมทีก็ย่ำแย่มากแล้ว ตอนนี้ยิ่งเมื่อเขาเห็นมู่หรงเจี๋ย หน้าก็ยิ่งซีดขาวลงไปอีกด้วยอารามตกใจ
ชางชิวตะโกน “ใครก็ได้ ใครก็ได้…”
อ๋องเหลียงกล่าวอย่างสงบ “ไม่จำเป็นต้องร้องตะโกนให้มากความ ข้ามาที่นี่เพื่อถ่ายทอดเจตจำนงของฝ่าบาท จึงสั่งให้ทุกคนถอยออกไปหมดแล้ว คนที่ยืนอยู่ข้างนอกตอนนี้ล้วนเป็นคนจากตำหนักอ๋องเหลียง”
“อ๋องเหลียง เวลานี้ฝ่าบาททรงให้ความสำคัญกับอ๋องเหลียงอย่างมาก ท่านต้องคิดให้รอบคอบก่อนที่จะลงมือทำอะไร อย่าถูกผู้อื่นหลอกใช้เอาได้” ชางชิวกล่าว
อ๋องเหลียงแสยะยิ้ม “เสด็จพ่อเป็นคนสั่งให้ข้ามาที่นี่ เจ้าไม่รู้หรือ? ข้าเพียงมาที่นี่ตามคำสั่ง จะเป็นการถูกหลอกใช้ได้อย่างไร? ดูเหมือนว่าข้างกายของเสด็จอาแปดจะมีคนไม่รู้กาลเทศะ ช่างไม่มีมารยาท และพูดจาไม่สุภาพทั้ง ๆ ที่อยู่ต่อหน้าข้ากับเสด็จอา”
ใบหน้าของชางชิวแข็งทื่อเล็กน้อย “ข้า ชางชิว คารวะอ๋องเหลียงและองค์ชายผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์”
“เจ้าหยิ่งยโสถึงขนาดใช้คำว่าข้าต่อหน้าสมาชิกราชวงศ์เชียวรึ?” อ๋องเหลียงกล่าวอย่างสงบ
ซางชิวรีบคุกเข่าลงแล้วกล่าวว่า “ข้าน้อยชางชิว คารวะองค์ชายผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ คารวะอ๋องเหลียง”
“ไร้มารยาทสิ้นดี!” อ๋องเหลียงตวาดเสียงเข้ม แสดงออกว่าตนกำลังไม่สบอารมณ์
ชางชิวลุกขึ้นยืน ในตอนแรกเขาทั้งตระหนกและตกใจกลัว แต่แล้วก็ค่อย ๆ สงบลง เขาไม่อาจปล่อยให้ความหงุดหงิดครอบงำจิตใจ อ๋องเหลียงคงแค่อยากทำให้เขาโกรธเพื่อรบกวนความคิดของเขา
อ๋องหนานหวายจ้องไปที่มู่หรงเจี๋ย “เจ้าต้องการอะไรกันแน่?”
มู่หรงเจี๋ยเปิดถ้วยบนโต๊ะแล้วกล่าว “คิดว่าข้าต้องการอะไรล่ะ? ข้าเพียงได้ยินข่าวว่าเจ้าป่วย ก็เลยมาเยี่ยมเจ้าอย่างไรเล่า”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...
โอโย่คู่ตัวร้าย...
อ๋องเหลียงน่ะถูกแล้ว ไม่ใช่จักรพรรดิเหลียง...
สามีภรรยาคู่นี้ จะมีช่วงเวลาสงบสุขดีดีบ้างไม่ได้เลยหรือไงกัน สงสารอ่า...