ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1097

อ๋องฉีหัวเราะเจื่อน ๆ “นี่… พี่มู่หรงช่างมีอารมณ์ขันเสียจริง”

“อ๋องฉี ว่ากันตามตรง ข้าไม่ได้โง่ถึงขั้นไม่เข้าใจในสิ่งที่จักรพรรดิหมายถึง เช่นนั้นข้าเองก็จะกล่าวอย่างตรงไปตรงมากับเจ้าเช่นกัน จักรพรรดิของเจ้าต้องการให้ข้าอยู่ที่นี่ แล้วจะสั่งให้สงครามดำเนินต่อไป พวกเราสันนิษฐานว่าเขาไม่มีทางรอให้ข้าไปเข้าเฝ้าแน่ ทันทีที่เราเข้ามาในดินแดนเป่ยโม่ เขาก็เริ่มออกคำสั่งให้ฉินโจวโจมตีทันทีใช่หรือไม่?”

ขณะที่มู่หรงเจี๋ยกล่าว เขาก็ตวัดดาบอย่างรวดเร็ว การเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความชำนาญและราบรื่นเสร็จสิ้นในคราวเดียว เพียงสะบัดเบา ๆ เท่านั้น อีกฝ่ายก็รู้สึกได้ว่าพลังของดาบนั้นน่าดึงดูดแค่ไหน

หลังจากได้ยินเช่นนี้ อ๋องฉีก็ตกตะลึง แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องนี้ “ข้าเกรงว่าแม่ทัพฉีอาจไม่เปิดศึกโจมตีแน่ ท้ายที่สุดแล้ว ในพื้นที่ก็ยังเต็มไปด้วยคนของตระกูลฉิน”

“จักรพรรดิตรัสในพระราชโองการด้วยซ้ำว่าเซี่ยจื่ออันจากต้าโจวไม่มีความสามารถพอที่จะรักษาโรคระบาด เมื่อเป็นเช่นนั้นจริงฉินโจวยังต้องกังวลอะไรอีก เดิมทีนางก็ต้องการต่อสู้ในศึกครั้งนี้อยู่แล้ว” มู่หรงเจี๋ยเยาะเย้ย

อ๋องฉีกัดฟันแล้วยอมรับว่า “พี่มู่หรง ข้าต้องขออภัยจากใจจริง ครั้งนี้แม้แต่ข้าเองก็ถูกฝ่าบาทและฮองเฮาเฉาหลอกลวงเช่นกัน”

มู่หรงเจี๋ยเก็บดาบเข้าฝัก ก่อนจะเหยียดยิ้มอย่างเย็นชา “เท่านั้นแหละ”

อ๋องฉีตกใจ “พี่มู่หรง?”

มู่หรงเจี๋ยถือด้ามดาบ เอามือไพล่หลังแล้วกล่าวว่า “หลังจากออกพระราชกฤษฎีกาแล้ว จักรพรรดิแห่งเป่ยโม่จะได้รับข่าวดีภายในไม่กี่วัน”

“พี่มู่หรง โปรดอธิบายให้ชัดเจนด้วย” อ๋องฉีไล่ตามเขาไป

มู่หรงเจี๋ยล็อกประตูทิ้งให้เขาอยู่ข้างหลัง “ข้าเหนื่อยแล้ว”

อ๋องฉีถูกปฏิเสธซึ่งหน้า ทว่าเขาจะโกรธอีกฝ่ายก็ไม่ได้ ผู้ใดใช้ให้เขาคำนวณแผนการผิดพลาดตั้งแต่แรก?

มู่หรงเจี๋ยเข้าไปในห้องโถงจากนั้นนั่งลงบนเก้าอี้ จื่ออันกำลังอ่านหนังสืออยู่ด้านข้าง นางได้ยินการสนทนาระหว่างอ๋องฉีและมู่หรงเจี๋ย จึงพูดยิ้ม ๆ “ไม่มีประโยชน์ที่ท่านจะทำให้เขาได้รับความอับอาย ท่านไม่เห็นเขาหรือ? กังวลจนผมหงอกหมดแล้ว”

“คนโง่!” มู่หรงเจี๋ยตะคอกอย่างเย็นชา “โง่เขลายิ่งนัก เขาเชื่อในสิ่งที่จักรพรรดิเป่ยโม่กล่าวงั้นหรือ?”

“ท่านเองก็เชื่อเหมือนกันมิใช่รึ?” จื่ออันกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“แม้ว่าข้าจะเชื่อ แต่ข้าไม่เคยทำให้ตัวเองต้องอับสิ้นหนทาง ข้ายังมีสองมือเพื่อไว้แก้ปัญหาอยู่ไม่ใช่หรือ? รอก่อนเถิด จักรพรรดิเป่ยโม่ต้องการจับข้าไว้เป็นตัวประกันที่นี่ เพื่อที่เขาจะได้โอกาสโจมตีแผ่นดินต้าโจว เช่นนั้นข้าจะทำให้เขาเป็นคนแรกที่ประสบความพ่ายแพ้และลิ้มรสแห่งความผิดหวัง”

จื่ออันถามอย่างสงสัย “ท่านจะทำให้เขาต้องประสบความพ่ายแพ้และความผิดหวังได้อย่างไร? เราสามารถยับยั้งการเปิดศึกของฉินโจวได้รึ?"

“กิจการภายในถือเป็นความลับ!” มู่หรงเจี๋ยยิ้ม “เราแค่ตั้งตารอคอยข่าวก็พอแล้ว”

“ข้าไม่สนใจหรอก ตำราทางการแพทย์ที่เวินอี้ทิ้งไว้ให้ข้ามีบันทึกมากมายเกี่ยวกับโรคระบาด ข้าต้องรีบอ่านทำความเข้าใจอย่างรวดเร็ว” จื่ออันกล่าว

“เอาล่ะ คืนนี้เราเดินทางไปยังพื้นที่ที่มีโรคระบาดกันเถอะ” มู่หรงเจี๋ยกล่าว

“อืม!” จื่ออันหวังว่าพวกเขาจะได้ไปที่นั่นยิ่งเร็วเท่าไรก็ยิ่งดี แต่กลัวว่าอ๋องฉีจะไม่ให้ความร่วมมือ

กรณีนี้อาจทำให้พวกเขาพลอยติดเชื้อโรคระบาดในเป่ยโม่ได้ง่ายขึ้น

“จื่ออัน ให้ข้าวิเคราะห์ความคิดของจักรพรรดิเป่ยโม่กับเจ้าก่อน เขาไม่เชื่อว่าเจ้าสามารถรักษาโรคระบาดได้ ถึงกระนั้น เขาก็ยังประกาศให้โลกภายนอกทราบโดยทั่วกันว่าเจ้าสามารถรักษาโรคระบาดได้ เพื่อให้ทุกคนมองเห็นความหวังและเชื่อใจเจ้า และแน่นอน เมื่อเจ้าไม่สามารถรักษาอาการได้ ความไว้ใจในตัวเจ้าจะกลับกลายเป็นความไม่พอใจทันที ยิ่งความหวังในตอนแรกมีมากเพียงใด ก็ยิ่งนำไปสู่ความเกลียดชังมากเท่านั้น ความโกรธแค้นของประชาชนต้องลุกฮือเป็นแน่ และย้อนกลับมาทำลายเราทั้งเป็น ในทางกลับกัน หากเจ้าสามารถพัฒนาสูตรยารักษาได้ พวกเขาจะส่งคนมาปล้นวิชาไปจากเจ้าอย่างลับ ๆ รับความดีความชอบ แล้วบอกคนของเป่ยโม่ว่าเจ้าเซี่ยจื่ออันเป็นผู้ไร้ประโยชน์ ทำให้เราถูกชาวเป่ยโม่รังเกียจ ดังนั้น ไม่ว่าจะเป็นทิศทางไหน เราก็ไม่ได้รับประโยชน์เลย”

จื่ออันพยักหน้า รู้สึกว่าการวิเคราะห์ของมู่หรงเจี๋ยนั้นละเอียดถี่ถ้วนมาก

“เช่นนั้นเราควรทำอย่างไรเล่า? เพิกเฉยต่อโรคระบาดไปเลยหรือ? แต่ถึงแม้เราไม่ให้ความสนใจ ตอนนี้เราก็เข้ามาสู่เขตแดนของเป่ยโม่แล้ว และมันจะไม่ง่ายเลยที่จะหลบหนีไป” จื่ออันกล่าว

“เรายังต้องรักษาโรคระบาด เพราะประชาชนเหล่านี้เป็นผู้บริสุทธิ์ ไม่ต้องกังวล ข้ามีแผนที่ดีรองรับ ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เจ้า โหรวเหยา หลิวหลิ่ว หลิงลี่ และคนอื่น ๆ จงเดินทางไปยังพื้นที่ที่มีโรคระบาด ส่วนข้าและเสี่ยวท่ากับซูชิงจะสำรวจไปรอบ ๆ”

“ที่นี่คือเป่ยโม่ ท่านต้องระวังให้มาก” จื่ออันกล่าว

“อย่ากังวลเลย เจ้าไม่เชื่อใจความสามารถของข้าเชียวหรือว่าข้าทำอะไรได้บ้าง” มู่หรงเจี๋ยยื่นมือออกไป ดึงเชือกบ่วงบาศบนแขนของนาง “หากจักรพรรดิเป่ยโม่กล้าหลอกลวงข้า ข้าก็มีวิธีตอบโต้เช่นเดียวกัน”

ทันใดนั้นประกายแสงวาวโรจน์ก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา