ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1099

มู่หรงเจี๋ยและคนอื่น ๆ มาถึงตำหนักขององค์หญิงอันหยางตอนเช้า ประตูปิดอยู่ ซูชิงมองดูและถามว่า “เด็กรับแขกไปไหนหมด?”

เซียวท่ากล่าวว่า “หรือพวกเราอาจมาเช้าเกินไปจนพวกเขายังไม่ตื่น?”

“นี่มันกี่โมงยามแล้ว เด็กรับใช้จะไม่ตื่นเชียวรึ?” โหรวเหยาไม่เชื่อ ก้าวไปข้างหน้าและเริ่มเคาะหัวสัตว์ทองแดง “มีใครอยู่หรือไม่? มีใครอยู่หรือไม่?”

ไม่มีเสียงตอบรับดังมาจากข้างใน โหรวเหยาเงี่ยหูฟังอยู่ครู่หนึ่ง กระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าแว่วมา

โหรวเหยากล่าวว่า “เหตุใดตำหนักองค์หญิงแห่งนี้ถึงได้หละหลวมนัก แม้แต่เด็กเฝ้าประตูยังซ่อนตัวอยู่ข้างใน”

เซียวท่ากล่าวว่า “รอเดี๋ยวก่อน ข้าได้ยินเสียงฝีเท้าคนจากข้างใน”

แน่นอนว่าไม่นานประตูก็เปิดออก

คนที่เปิดประตูเป็นหญิงชรา ซึ่งเรือนผมของนางเป็นสีขาวโพลน นางหรี่ตาลงแล้วถามว่า “นั่นใคร”

ทุกคนตกใจ คนเฝ้าประตูของตำหนักแห่งนี้เป็นหญิงชราจริง ๆ หรือ?

โหรวเหยาหยุดคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วก้าวไปข้างหน้า “ท่านย่า พวกเราเป็นคณะทูตที่มาจากต้าโจว ต้องการพบองค์หญิงอันหยาง”

“คนจากต้าโจวหรือ?” หญิงชราเอ่ยขึ้นพลางมองดูพวกเขา “เอาล่ะ พวกเจ้าเข้ามาก่อน ข้าจะไปทูลองค์หญิง”

ทุกคนเห็นว่านางหลังค่อมด้วย ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าเหตุใดองค์หญิงอันหยางจึงปล่อยให้หญิงชรานางนี้ทำงานเป็นผู้เฝ้าประตู? หากมีเรื่องเร่งด่วนที่จะต้องเข้ามารายงาน นางคงไม่สามารถมาเปิดประตูให้ได้ภายในครึ่งชั่วยามแน่

อย่างไรก็ตาม หลังจากเข้าไปในตำหนักขององค์หญิงแล้ว พวกเขาก็ไม่วนเวียนคิดถึงเรื่องที่หญิงชรากลายเป็นคนเฝ้าประตูอีกต่อไป เพราะตำหนักขององค์หญิงดูดีมากเมื่อมองจากภายนอก ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นตำหนักที่ทางราชวงศ์จัดสรรให้ และอิฐทุกก้อนและกระเบื้องมีความประณีตมาก

อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาเข้าไปด้านในจนเห็นลานบ้านและห้องโถงหลัก ทุกคนก็ตกตะลึง

ลานหน้าตำหนักกว้างใหญ่มากจริง ๆ ทว่ามองปราดเดียวไปจนสุดสายตา เบื้องหน้ากลับเต็มไปด้วยพืชผักสวนครัวและแตงนานาชนิด ไม่มีดอกแม้แต่ดอกเดียว แต่หากนับดอกหญ้าด้วยก็มีแซม ๆ บ้าง

นอกจากแตงและผักแล้ว ยังมีไม้ผล ต้นพุทรา ต้นพลัม ต้นซานจา ต้นเจิน และต้นแปะก๊วย

ในสวนมีผู้หญิงคนหนึ่งนุ่งเสื้อผ้าเนื้อหยาบกำลังรดน้ำอยู่กลางสวน เห็นได้ชัดว่านางเพิ่งจะทำการปลูกต้นมะเขือยาว

หญิงชราเดินขึ้นไปข้างหลังหญิงสาวแล้วกล่าวว่า “องค์หญิง มีคนมาพบพระองค์เพคะ”

ทุกคนตกใจมาก ผู้หญิงคนนี้คือองค์หญิงหรือ? ใช่องค์หญิงอันหยางหรือไม่?

แม้ว่าเป่ยโม่จะไม่ใช่ประเทศที่ร่ำรวยที่สุด แต่ผู้คนในเป่ยโม่ต่างก็ชื่นชมความหรูหราที่มีมาตั้งแต่สมัยจักรพรรดิซู แห่งราชวงศ์หมิง

มาถึงปัจจุบันนี้ วิธีการตกแต่งพระราชวังของฮองเฮาเฉาในวังหลังก็ยิ่งหรูหราและมีชื่อเสียงมาก

เรื่องนี้โด่งดังไปทั่วประเทศ แม้แต่ชาวต้าโจวก็เคยได้ยินเรื่องนี้

เมื่อฮองเฮาเฉาได้รับอำนาจ รสนิยมของนางก็กลายเป็นที่แพร่พลายไปยังทุกคน โดยเฉพาะผู้ที่อยู่ในราชวงศ์ด้วยกัน

อย่างไรก็ตาม องค์หญิงอันหยางผู้นี้เหตุใดจึงเรียบง่ายและประหยัดมัธยัสถ์นัก? เปรียบเหมือนเป็นสีแดงชาดเล็ก ๆ ท่ามกลางแมกไม้เขียวขจี

องค์หญิงอันหยางยืดตัวขึ้นและหันหลังกลับช้า ๆ

ทุกคนรู้สึกว่าดวงตาเป็นประกาย เมื่อมองนางจากด้านหลัง พวกเขาคิดว่านางเป็นหญิงหน้าตาธรรมดาทั่วไป สาเหตุหลักมาจากผมเผ้าที่ยุ่งกระเซิงและเสื้อผ้าเนื้อหยาบที่นางสวมใส่ ทว่าตอนนี้เมื่อนางหันกลับมา ถึงได้เห็นว่านางมีใบหน้าที่สวยงามเพียงใด คิ้วหนา ตาโต แม้ว่านางยังไม่ได้เอื้อนเอ่ยอะไรเลย แต่ดูก็รู้แล้วว่าเป็นผู้ที่งามทั้งรูปกายและวาจา

นอกจากนี้ ใบหน้าของนางยังสง่างามมาก ใบหน้ารูปไข่ ดวงตาคมราวฟีนิกซ์ คิ้วสีดำหนาเรียงตัวสวย ถึงแม้ว่าจะสวมใส่เสื้อผ้าที่เรียบง่ายเช่นนี้ ก็ไม่ได้กลบออร่าของนางลง

เห็นได้ชัดว่านางเกิดมาเพื่อเป็นองค์หญิง สมกับเป็นราชนิกุลโดยแท้

ดวงตาขององค์หญิงอันหยางจ้องมองไปที่ใบหน้าของมู่หรงเจี๋ย หลังจากพิจารณาแล้ว นางก็กล่าวว่า

“นั่นใช่มูหรงเจี๋ย ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์แห่งต้าโจวหรือไม่?”

“มู่หรงเจี๋ยคารวะองค์หญิง!” มู่หรงเจี๋ยตอบพลางกอบหมัดคำนับ