ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1099

มู่หรงเจี๋ยและคนอื่น ๆ มาถึงตำหนักขององค์หญิงอันหยางตอนเช้า ประตูปิดอยู่ ซูชิงมองดูและถามว่า “เด็กรับแขกไปไหนหมด?”

เซียวท่ากล่าวว่า “หรือพวกเราอาจมาเช้าเกินไปจนพวกเขายังไม่ตื่น?”

“นี่มันกี่โมงยามแล้ว เด็กรับใช้จะไม่ตื่นเชียวรึ?” โหรวเหยาไม่เชื่อ ก้าวไปข้างหน้าและเริ่มเคาะหัวสัตว์ทองแดง “มีใครอยู่หรือไม่? มีใครอยู่หรือไม่?”

ไม่มีเสียงตอบรับดังมาจากข้างใน โหรวเหยาเงี่ยหูฟังอยู่ครู่หนึ่ง กระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าแว่วมา

โหรวเหยากล่าวว่า “เหตุใดตำหนักองค์หญิงแห่งนี้ถึงได้หละหลวมนัก แม้แต่เด็กเฝ้าประตูยังซ่อนตัวอยู่ข้างใน”

เซียวท่ากล่าวว่า “รอเดี๋ยวก่อน ข้าได้ยินเสียงฝีเท้าคนจากข้างใน”

แน่นอนว่าไม่นานประตูก็เปิดออก

คนที่เปิดประตูเป็นหญิงชรา ซึ่งเรือนผมของนางเป็นสีขาวโพลน นางหรี่ตาลงแล้วถามว่า “นั่นใคร”

ทุกคนตกใจ คนเฝ้าประตูของตำหนักแห่งนี้เป็นหญิงชราจริง ๆ หรือ?

โหรวเหยาหยุดคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วก้าวไปข้างหน้า “ท่านย่า พวกเราเป็นคณะทูตที่มาจากต้าโจว ต้องการพบองค์หญิงอันหยาง”

“คนจากต้าโจวหรือ?” หญิงชราเอ่ยขึ้นพลางมองดูพวกเขา “เอาล่ะ พวกเจ้าเข้ามาก่อน ข้าจะไปทูลองค์หญิง”

ทุกคนเห็นว่านางหลังค่อมด้วย ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าเหตุใดองค์หญิงอันหยางจึงปล่อยให้หญิงชรานางนี้ทำงานเป็นผู้เฝ้าประตู? หากมีเรื่องเร่งด่วนที่จะต้องเข้ามารายงาน นางคงไม่สามารถมาเปิดประตูให้ได้ภายในครึ่งชั่วยามแน่

อย่างไรก็ตาม หลังจากเข้าไปในตำหนักขององค์หญิงแล้ว พวกเขาก็ไม่วนเวียนคิดถึงเรื่องที่หญิงชรากลายเป็นคนเฝ้าประตูอีกต่อไป เพราะตำหนักขององค์หญิงดูดีมากเมื่อมองจากภายนอก ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นตำหนักที่ทางราชวงศ์จัดสรรให้ และอิฐทุกก้อนและกระเบื้องมีความประณีตมาก

อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาเข้าไปด้านในจนเห็นลานบ้านและห้องโถงหลัก ทุกคนก็ตกตะลึง

ลานหน้าตำหนักกว้างใหญ่มากจริง ๆ ทว่ามองปราดเดียวไปจนสุดสายตา เบื้องหน้ากลับเต็มไปด้วยพืชผักสวนครัวและแตงนานาชนิด ไม่มีดอกแม้แต่ดอกเดียว แต่หากนับดอกหญ้าด้วยก็มีแซม ๆ บ้าง