ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1100

ทุกคนมั่นใจว่านี่คือองค์หญิงอันแน่ ดังนั้นพวกเขาจึงทักทายนาง องค์หญิงอันเองก็ตอบรับคำทักทายของพวกเขาทีละคน ไม่ได้แสดงท่าทีเย่อหยิ่งเลย

องค์หญิงอันไม่ถือตัวจริง ๆ นางยังถือว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่มาจากครอบครัวธรรมดา ๆ ด้วยซ้ำ

“องค์หญิงสามารถจดจำข้าได้ในพริบตาเชียวหรือ?” หลังจากนั่งลงแล้ว มู่หรงเจี๋ยก็ถามด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

“จำได้เพราะอ๋องเยี่ย เขาเป็นน้องชายของเจ้าใช่หรือไม่? ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?” องค์หญิงอันถาม

“...อ๋องเยี่ย ตายแล้วเพคะ” หลิวหลิ่วตอบแทนมู่หรงเจี๋ยด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

เซียวท่ามองไปที่องค์หญิงอัน จากนั้นจึงมองไปที่หลิวหลิ่ว และกระซิบข้างหูของนาง “ยามเจ้าพูดโกหกช่างแนบเนียนเป็นธรรมชาติยิ่ง”

ร่างกายของหลิวหลิ่วแข็งทื่อ ใบหน้าของนางก็แข็งทื่อตามไปด้วย แสร้งทำเป็นว่านางไม่ได้ยินอะไร

องค์หญิงอันยิ้มอย่างเย็นชา “ตายแล้วหรือ หากเขาตายจริง ก็ถือว่าเป็นข่าวที่ดี”

ก่อนหน้านี้อ๋องเยี่ยขอให้ทุกคนบอกองค์หญิงอัน ว่าหากองค์หญิงอันถามถึงเขา ให้บอกว่าเขาตายแล้ว ทุกคนต่างคิดว่าระหว่างพวกเขาอาจติดหนี้ความรักซึ่งกันและกัน แต่เวลานี้ดูเหมือนว่าองค์หญิงอันจะไม่คิดเหมือนเขา

จื่ออันถามโดยตรงว่า “ข้าสงสัยว่าระหว่างองค์หญิงอันและอ๋องเยี่ยมีความแค้นอะไรต่อกันหรือ? ดูเหมือนองค์หญิงจะเกลียดเขามาก”

องค์หญิงอันกัดฟันและเอ่ยว่า “ผู้ชายคนนั้นโกงเงินของข้าไปหนึ่งร้อยตำลึง ทั้ง ๆ ที่ไม่มีผู้ใดสามารถเอาเงินไปจากมือของข้ามาก่อน เจ้าลองตรองดูว่าจะไม่ให้ข้าเกลียดเขาได้อย่างไร”

“หา?”

ทุกคนมองหน้ากันเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ขัดแย้งกันเพราะเรื่องเงินหนึ่งร้อยตำลึงเท่านั้นเองหรือ? แล้วทำไมนางถึงขั้นแช่งชักหักกระดูกให้เขาตาย ๆ ไปเสีย?

ซูชิงรีบหยิบตั๋วเงินหนึ่งร้อยตำลึงออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วกล่าวว่า “องค์หญิง นี่คือตั๋วเงินจากร้านติ้งเฟิง พระองค์สามารถนำไปแลกเปลี่ยนได้ที่ร้านติ้งเฟิงสาขาเป่ยโม่ได้พ่ะย่ะค่ะ”

“ในเป่ยโม่ยังไม่มีร้านติ้งเฟิง” เซียวท่าตบมือของเขา

“ไม่จำเป็น เขาคืนเงินหนึ่งร้อยตำลึงให้ข้าเมื่อนานมาแล้ว ตอนนี้ความขัดแย้งไม่ใช่เรื่องเงินหนึ่งร้อยตำลึงอีกต่อไป แต่คนทั่วไปต่างก็รู้ว่าเขาเคยโกงเงินจากข้า แล้วจะให้ข้าเอาใบหน้าไปไว้ที่ไหน?"

ทุกคนรู้ดีว่าองค์หญิงอันมีนิสัยเงินเข้าได้แต่ออกไม่ได้ ทว่าชื่อเสียงด้านนี้ของนางในช่วงหลายปีที่ผ่านมาถูกทำลายโดยอ๋องเยี่ย

ทุกคนจำได้ว่าตอนที่อ๋องเยี่ยพูดถึงองค์หญิงอัน ใคร ๆ ก็เดากันว่าพวกเขาต้องขัดแย้งกันเรื่องหนี้ความรัก เขาถึงกับชะงัก และปฏิเสธท่าเดียว พวกเขาอดไม่ได้ว่าเขาช่างไร้ยางอายมาก หนี้ความรักอะไรกัน? นี่มันหนี้เงินชัด ๆ

นี่เป็นเพียงเรื่องซุบซิบส่วนตัว องค์หญิงอันอาจดูโกรธมากก็จริง แต่เมื่อเป็นเรื่องของธุระสำคัญ ย่อมตรงตามที่อ่องเยี่ยว่าไว้ นางยินดีข่วย

พวกเขามาเพื่อรักษาโรคระบาด แต่ผู้คนในเป่ยโม่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเขามาถึงแล้ว ทางด้านจักรพรรดิก็เพิกเฉยต่อพวกเขาและวางแผนตลบหลังเป็นอื่น ดังนั้นจื่ออันจึงบอกกล่าวกับองค์หญิงอัน ด้วยหวังว่านางจะสามารถสร้างแรงกดดันสาธารณะได้ ให้ประชาชนรู้ว่าพวกเขามาถึงแล้ว ประการที่สอง คือเพื่อให้จักรพรรดิเป่ยโม่ยอมส่งพวกเขาไปยังพื้นที่ภัยพิบัติเพื่อรักษาโรคระบาด

การเข้าสู่พื้นที่ภัยพิบัติไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างแน่นอน ราชสำนักได้ส่งผู้คนไปยังพื้นที่นั้นก่อนแล้ว หากนางต้องการให้คนเหล่านี้เชื่อฟังนาง และให้ความร่วมมือกับการวิจัยและการรักษา นางจะต้องได้รับคำสั่งจากจักรพรรดิเป่ยโม่เท่านั้น

องค์หญิงอันรับฟังเจตนารมณ์ของจื่ออัน และบอกความจริงว่า “ข้าให้คนไปตรวจสอบพื้นที่โรคระบาดแล้ว ชี่เฉิง ลัวเฉิง และอันเฉิงเป็นเมือง และมณฑลที่มีการระบาดของโรคร้ายแรงที่สุด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าที่อื่น ๆ ไม่ได้รับผลกระทบจากโรคระบาดนี้เลย นอกจากโรคระบาดแล้ว หนูยังออกอาละวาดแทะกินศพ จากนั้นมากัดคนต่อ แม้ข้าจะไม่เข้าใจเรื่องยามากนัก แต่ก็รู้ว่าโรคแพร่กระจายไปออกไปเพราะเหตุนี้ กล่าวโดยสรุป การแพร่ระบาดมีวิธีแพร่กระจายที่ควบคุมได้ยาก วิธีการนี้จะส่งผลเสียอย่างมากต่อชาวต้าโจวในแผ่นดินของเรา”

“แผนของจักรพรรดิคืออะไร?” มู่หรงเจี๋ยถาม

องค์หญิงอันเยาะเย้ย “ในมุมมองของเขา ชีวิตของประชาชนเป็นย่างก้าวและเป็นบันไดสำหรับเขาที่จะเป็นเจ้าเหนือหัว”

“ช่างโหดร้ายยิ่งนัก!” เซียวท่ารู้แล้วว่าจักรพรรดิเป่ยโม่จะปฏิบัติต่อผู้ป่วยเหล่านี้ที่ทุกข์ทรมานจากโรคระบาดอย่างไร

วิธีที่ดีที่สุดในการกำจัดโรคนี้อย่างสมบูรณ์ คือการกำจัดผู้ที่สงสัยว่าจะติดเชื้อ หรือติดเชื้อไปแล้ว

เมื่อคนตาย โรคก็จะหายไปเองตามธรรมชาติ