ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1101

ตราบใดที่พวกเขาสามารถบุกโจมตีต้าโจวได้ นับจากนี้ไปผู้คนในต้าโจวก็จะกลายเป็นพลเมืองของเขา

เจ้าเหนือหัวไม่เคยใส่ใจกับการสูญเสียชีวิตเพียงไม่กี่ชีวิต

สิ่งสำคัญที่สุดคือหากจักรพรรดิมีแผนนี้ ผู้ที่ช่วยเหลือผู้ประสบภัยในพื้นที่ระบาดอาจไม่ใช่หมอ แต่เป็นดาบในมือของเจ้าหน้าที่และทหาร

“องค์หญิงอัน ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรับมือกับโรคระบาด แต่ท่านต้องช่วยข้าจัดการกับปัญหาสองสิ่งนี้” จื่ออันกล่าวทันที

“เอาล่ะ เจ้ากลับไปรอฟังข่าวเถิด พรุ่งนี้ข้าสัญญาว่าทุกคนจะรู้โดยทั่วกันว่าเจ้าอยู่ที่นี่ และเดินทางมาด้วยความปรารถนาดีจากจักรพรรดิแห่งต้าโจว” องค์หญิงอันกล่าวอย่างแน่วแน่

จื่ออันไม่เคยเห็นสตรีที่มีความมั่นใจสูงเช่นนี้มาก่อน ทันใดนั้นนางก็คิดอยากจะผูกมิตรกับอีกฝ่าย

อย่างไรก็ตาม เมื่อจื่ออันและคนอื่น ๆ กำลังจะออกไป นางก็ส่งใบเรียกเก็บเงินให้

“สามร้อยตำลึงสำหรับหนึ่งธุระ หกร้อยตำลึงสำหรับสองธุระ ท่านต้องการให้เราจ่ายเงินค่าสินน้ำใจกระนั้นหรือ?” จื่ออันตกตะลึง

“ข้าลงนามเอง” มู่หรงเจี๋ยหยิบพู่กันจากมือคนรับใช้ เขียนคำว่า ‘รับทราบจำนวนหนี้’ ที่ด้านล่าง จากนั้นเซ็นชื่ออ๋องเยี่ย พร้อมกับลงวันนัดชำระหนี้ จากนั้นก็คืนพู่กันกลับไปให้คนรับใช้

“อ๋องเยี่ยต้องเกลียดท่านจนตายแน่” จื่ออันกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“เขาไม่ถูกกับคนมาเยอะแล้ว เพิ่มข้าเข้าไปอีกคนไม่เป็นไรหรอก” มู่หรงเจี๋ยยักไหล่

องค์หญิงอันยินดีมากที่ได้รับเกียรติให้ดูแลเรื่องนี้ ครั้นถึงตอนเที่ยง อ๋องฉีก็กลับมาที่จวนของเขาอย่างมีความสุขเช่นกัน แจ้งให้มู่หรงเจี๋ยทราบว่าจักรพรรดิจะเรียกพวกเขาให้ไปเข้าเฝ้าที่พระราชวัง และยังจะจัดงานเลี้ยงในพระราชวังเพื่อเป็นการต้อนรับพวกเขาอีกด้วย

จื่ออันถาม “ในเมื่อจักรพรรดิเป่ยโม่ต้องการต้อนรับเราอย่างเป็นทางการ เช่นนั้นพวกเราจะได้ย้ายไปอยู่ที่ศาลาเฉาเหวินหรือไม่?”

การต้อนรับก็เท่ากับการยกย่อง ในเมื่อจัดงานเลี้ยงต้อนรับได้ เหตุใดจะเชิญพวกเขาเข้าไปพักที่ศาลาเฉาเหวินไม่ได้?

อ๋องฉีพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำอีก “แน่นอน ฝ่าบาทตรัสว่าพระองค์ได้สั่งให้คนย้ายสิ่งของของพวกท่านไปที่ศาลาเฉาเหวินแล้ว ทั้งยังยินดีที่จะต้อนรับอย่างเป็นทางการ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฝ่าบาท เพียงชั่ววันเขาก็เปลี่ยนมุมมองที่มีต่อพวกท่านแล้ว”

จื่ออันหัวเราะ อ๋องฉีนี่ช่างไร้เดียงสาเสียจริง? คิดว่าใจคนเปลี่ยนกันง่ายเช่นนั้นเชียวหรือ?

องค์จักรพรรดิหรือจะเปลี่ยนใจนึกอยากต้อนรับพวกเขาขึ้นมา? เป็นไปไม่ได้ ต้องมีคนไปพูดหรือทำอะไรลับหลังเป็นแน่

ยิ่งไปกว่านั้น องค์จักรพรรดิไม่ได้ห้ามพวกเขาไม่ให้ไปยังพื้นที่ที่มีโรคระบาด แต่เขาก็ไม่เต็มใจที่จะออกพระราชกฤษฎีกาและให้สิทธิพิเศษแก่นาง

นางอยากรู้จริง ๆ ว่าองค์หญิงอันลงมือทำอะไร ถึงทำให้จักรพรรดิเปลี่ยนใจในชั่วข้ามคืน

ดังนั้น เมื่อเข้าไปในพระราชวัง จื่ออันก็เห็นองค์หญิงอันอยู่ที่นั่นด้วย จึงถามโดยตรงว่า “องค์หญิงทำอะไรไปหรือเพคะ?”

“ไม่ได้ทำอะไรมาก ข้าแค่ให้คนขี่ล่อไปตามถนน แล้วป่าวประกาศว่าพระชายาหมอเทวดาแห่งราชวงศ์ต้าโจวมาที่นี่เพื่อรักษาโรคให้กับผู้เจ็บป่วยในเป่ยโม่แล้ว ฝ่าบาทจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับในเร็ววันนี้”

จื่ออันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “แค่ปล่อยข่าวเท่านั้นเองหรอกหรือ?”

“ต้องทำให้มันซับซ้อนแค่ไหนกันเชียว? ในเมื่อเราอยากให้ทุกคนรู้ การโฆษณาเป็นวงกว้างไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุดหรอกหรือ? ยิ่งไปกว่านั้น พระชายาแห่งต้าโจวก็อยู่ที่นี่จริง ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ก็อยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน ควรเป็นเรื่องปกติที่จะต้องต้อนรับอย่างสมฐานะ หวงไท่โฮ่วก็ทรงทราบเรื่องนี้แล้ว พระนางตรัสว่าพวกเจ้ามาที่นี่เพื่อรักษาประชาชนของเป่ยโม่ที่ล้มป่วย ดังนั้นพวกเจ้าจะต้องได้รับการปฏิบัติในฐานะแขกผู้มีเกียรติ” องค์หญิงอันกล่าว

“ขอบังอาจเดาว่าองค์หญิงไปทูลเรื่องนี้กับหวงไท่โฮ่วใช่หรือไม่?” จื่ออันถาม

“เปล่า ไม่ใช่ข้า ที่จริงข้าตั้งใจจะเข้าวังมาเพื่อพูดแบบนั้น แต่เมื่อข้าไปถึงพระตำหนัก หวงไท่โฮ่วก็ส่งข้อความไปถึงฝ่าบาท บอกให้เขาจัดงานเลี้ยงต้อนรับพวกเจ้าโดยทันที”

ขณะที่องค์หญิงอันพูด นางก็รีบมองไปรอบ ๆ และลดระดับเสียงลง แล้วกล่าวกับจื่ออัน “คืนนี้จงระวังตัว ใครบางคนย่อมไม่อยากให้โรคระบาดถูกรักษาจนหายขาด พวกเขาต้องสร้างเรื่องยุ่งยากให้กับพวกเจ้าอย่างแน่นอน”