ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1126

จื่ออันรู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด “ดี ข้าจะเขียนใบสั่งยาให้ เจ้าสามารถหาทางส่งใบสั่งยาลงจากภูเขาได้ ทางที่ดีอย่าไปด้วยตนเอง หากมีนกพิราบสื่อสารก็สามารถฝากจดหมายผ่านนกพิราบได้เช่นกัน”

จื่ออันรู้ว่าเมื่อองค์ชายเจิ้นกั๋วมาถึง เขาได้ทิ้งกรงนกพิราบไว้เพื่อใช้สำหรับส่งข่าวสารอย่างรวดเร็ว

“ขอรับ ข้าเข้าใจแล้ว” ซูมู่ตอบ แต่เขานึกในใจว่าต้องไม่แจ้งให้องค์หญิงอันทราบ เพราะตอนนี้องค์หญิงอันเชื่อใจพวกเขาแล้ว

อารมณ์ของซูมู่ซับซ้อนมาก

ก่อนหน้านี้เขาเคารพและเชื่อใจในพระชายาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์จริง ๆ

ครั้งหนึ่งเขาเคยคิดว่าอาจเป็นไปได้ที่ต้าโจวและเป่ยโม่จะอยู่ร่วมกันอย่างสันติ เพราะเขาสังเกตเห็นทัศนคติที่จริงใจขององค์ชายผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์และพระชายาของเขา

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เขาก็โกรธมาก โกรธที่ตนเองถูกหลอกลวง

เขาตัดสินใจลงจากภูเขาด้วยตนเอง เพื่อไปหาองค์ชายเจิ้นกั๋ว

เขารีบไปรับใบสั่งยาจากจื่ออัน หลังจากรับใบสั่งยาแล้วก็ลงจากภูเขาทันที

เมื่อมาถึงจวนขององค์ชายเจิ้นกั๋วก็เช้าวันรุ่งขึ้นแล้ว

องค์ชายเจิ้นกั๋วยังไม่ตื่น เขาจึงรออยู่หน้าระเบียง

หลังจากรออยู่ประมาณสี่ชั่วยาม อีกฝ่ายก็เรียกให้เขาเข้าเฝ้า

องค์ชายเจิ้นกั๋วเพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จและยังคงหวีผมอยู่ เมื่อเห็นซูมู่มาพบแต่เช้าก็รู้ว่าต้องเป็นเรื่องสำคัญ จึงอนุญาตให้เขาเข้ามา

“กระหม่อมถวายบังคมองค์ชาย!” ซูมู่ก้าวไปข้างหน้าและทำความเคารพ

“ไม่ต้องมากพิธี มีเรื่องอะไรให้เราช่วยหรือ?” องค์ชายเจิ้นกั๋วหันหน้าเข้าหากระจกทองสัมฤทธิ์ มองหน้าซูมู่จากหางตา

“ทูลองค์ชาย หลังจากกระหม่อมกลับไปเมื่อวานนี้ พระชายาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์บอกว่าโรคนี้เรียกว่ากาฬโรค ลักษณะการแพร่กระจายร้ายแรงอย่างยิ่ง แม้กระทั่งประเทศอื่น ๆ ก็ได้ผลกระทบเป็นวงกว้าง นางจึงขอให้กระหม่อมนำข่าวไปแจ้งให้องค์หญิงอันทราบ และนำใบสั่งยามาให้องค์หญิงอันด้วย”

“ใบสั่งยา?” ดวงตาขององค์ชายเจิ้นกั๋วเป็นประกาย “นางมีใบสั่งยามาด้วยหรือ?”

“ยานี้รักษาโรคระบาดไม่ได้ ว่ากันว่ามันช่วยเพิ่มภูมิต้านทานหรืออะไรสักอย่าง ดื่มแล้วไม่ได้หมายความว่าจะไม่ติดโรค แต่ช่วยลดโอกาสที่จะติดโรคได้”

องค์ชายเจิ้นกั๋วรู้สึกผิดหวังอยู่ครู่หนึ่ง สั่งให้คนของเขาหยุดหวีผมชั่วคราว แล้วหันไปมองซูมู่ “ใบสั่งยาอะไร? เจ้าเห็นแล้วหรือยัง?”

“เห็นแล้วพ่ะย่ะค่ะ นอกจากใบสั่งยาแล้วยังมีจดหมายแนบถึงองค์หญิงอันด้วย” ซูมู่หยิบใบสั่งยาออกจากกระเป๋าในแขนเสื้อ แล้วยื่นให้องค์ชาย

องค์ชายเจิ้นกั๋วคลี่กระดาษจดรายการยาแล้วอ่านดู แต่เขาไม่เข้าใจ

จากนั้นเขาก็ยื่นจดหมายให้บ่าวรับใช้แล้วสั่งว่า “อ่านซิ!”

บ่าวรับใช้หยิบมันขึ้นมาเปิดแล้วอ่านออกเสียง “องค์หญิงอัน สถานการณ์อยู่ในความเร่งด่วน โปรดให้ฝ่าบาทออกประกาศแจกจ่ายใบสั่งยานี้ให้ทั่วประเทศได้รับรู้โดยทั่วกัน แม้ว่าใบสั่งยานี้จะไม่สามารถรักษาโรคระบาดได้ แต่ก็สามารถลดการติดเชื้อได้"

“แค่นั้นเองหรือ?” องค์ชายเจิ้นกั๋วขมวดคิ้ว

“ทูลองค์ชาย เนื้อหามีเท่านี้พ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่มีที่มาไม่มีสรุป ไม่ได้ระบุด้วยซ้ำว่าเป็นโรคอะไร ไม่ได้บอกด้วยว่าใบสั่งยาอะไร แค่มอบให้องค์หญิงอันเฉย ๆ เนี่ยนะ?”

ซูมู่กล่าว “ทูลองค์ชาย พระชายาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์กล่าวว่าโรคนี้เรียกว่ากาฬโรค มีผู้เสียชีวิตจากโรคนี้เป็นจำนวนมาก นอกจากนี้ยังมีบันทึกในประวัติศาสตร์ว่ามีการระบาดครั้งใหญ่ถึงสามครั้ง การระบาดแต่ละครั้งส่งผลกระทบต่อหลายประเทศ”

“กาฬโรค?” องค์ชายเจิ้นกั๋วหัวเราะเยาะ “ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน นี่ต้องเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาเองเป็นแน่”

“องค์ชาย พระองค์คิดว่าควรมอบใบสั่งยานี้ให้กับองค์หญิงอันหรือฝ่าบาทหรือไม่ กระหม่อมต้องรีบกลับไปก่อน นางบอกว่ากระหม่อมมีการสัมผัสใกล้ชิดกับผู้ป่วย ไม่สามารถลงจากภูเขาได้ตามใจชอบ ตอนนี้กระหม่อมก็ลงมาโดยไม่ได้บอกกล่าวนาง”

“เอาล่ะ กลับไปเถอะ หากเจ้ามีข่าวใด ๆ อย่าลืมรายงานทันที” องค์ชายเจิ้นกั๋วกล่าว

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมขอทูลลา!” ซูมู่ถอนตัว

องค์ชายเจิ้นกั๋วรับใบสั่งยามาพิจารณาอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “เรียกหมอเข้ามา”

“พ่ะย่ะค่ะ” บ่าวรับใช้รับคำสั่งแล้วออกไป

หลังจากที่หมออ่านใบสั่งยาแล้ว เขากล่าวว่า “ทูลองค์ชาย ใบสั่งยานี้ประกอบด้วยดอกเหลี่ยงเคี้ยว ไฉหู เก่อเกิน แชตี่ ตังกุย เช่อเสา เมล็ดท้อ หงฮวา โฮ่วผู่ กันเฉ่า แก่นฝาง สือเกา มีทั้งหมดสิบสองอย่าง ตัวยาทุกชนิดเมื่อรวมกันแล้ว จะเป็นยาที่มีสรรพคุณช่วยส่งเสริมการไหลเวียนโลหิตและขับล้างพิษ”