ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1128

ผู้เฒ่าฉินโมโหอย่างมาก “องค์จักรพรรดิทรงเลอะเลือนไปแล้วหรือ? นางยังขอให้เจ้าหน้าที่อำนวยความสะดวกให้อีกรึ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใบสั่งยาฉบับนี้จะต้องเป็นปัญหาเหมือนที่องค์ชายพูดอย่างแน่นอน แคว้นเราจะต้องจับจ่ายเงินจำนวนมากอย่างสูญเปล่า และต้องสูญเสียอำนาจรัฐ หลังจากนี้พวกเราจะต้องพึ่งพาต้าโจวในการนำเข้าสมุนไพร เมื่อถึงตอนนั้นเราจะถูกต้าโจวจูงจมูกอย่างสมบูรณ์เป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ”

“ถูกต้อง ยิ่งไปกว่านั้นนางยังวางแผนทำให้ประชาชนในเป่ยโม่ตื่นตระหนกและยังทำโรคระบาดรุนแรงขึ้นกว่าเดิม นอกจากนี้นางยังประกาศให้ทั่วแคว้นรับรู้ถึงความรุนแรงของโรคระบาดอีกด้วย”

ผู้เฒ่าฉินตบโต๊ะด้วยความโมโห “มันเป็นเรื่องร้ายแรงหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

องค์ชายเจิ้นกั๋วพึงพอใจกับปฏิกิริยาของอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก ก่อนกล่าวว่า “ตอนนี้องค์จักรพรรดิรับสั่งให้แม่ทัพฉินกลับมาแล้ว นางยังไม่รู้ว่าสถานการณ์ในเมืองหลวงเป็นอย่างไร จึงอาจถูกหลอกได้ ซึ่งท่านแม่ทัพเฒ่าจำเป็นต้องเตือนนางในเรื่องนี้”

ผู้เฒ่าฉินไม่ใช่คนโง่เขลา แม้เขาจะวางมือเรื่องการเมืองแล้ว แต่เขาจงรักภักดีแต่ประเทศชาติของตน และจะไม่ยอมให้ผู้ใดทำลายได้

“องค์ชายอย่ากังวลไปเลย ข้าจะเตือนอาโจวหลังจากที่นางกลับมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

องค์ชายเจิ้นกั๋วประสานหมัด “เช่นนั้นข้าก็โล่งใจ”

เขาออกจากจวนแม่ทัพด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันบนริมฝีปาก... มู่หรงเจี๋ย แผนการของเจ้าไม่มีวันสำเร็จหรอก

จื่ออันเริ่มใช้สูตรยาที่คิดค้นขึ้นกับผู้ป่วยในหมู่บ้านมู่ไจ้แล้ว ซึ่งผลการรักษาอาจจะออกมาไม่ดีนัก ทว่าก็สามารถบรรเทาอาการได้เล็กน้อย

อย่างน้อยสถานการณ์ผู้ติดเชื้อก็ทรงตัวบ้างแล้ว

ตราบใดที่เป็นอย่างนี้ต่อไป นางก็จะมีเวลาศึกษาสูตรยา

แม้แต่ซูมู่ก็ยังไม่รู้ว่านางส่งใบสั่งยาไปยังเมืองหลวงแล้วหรือไม่ และยังไม่รู้ว่าองค์จักรพรรดิเผยแพร่ใบสั่งยาหรือไม่

นอกจากนี้ท่าทีของซูมู่ในสองวันที่ผ่านมาแปลกประหลาดยิ่งนัก ก่อนหน้านี้เขามักจะทำทุกอย่างที่นางขอโดยไม่ตั้งคำถาม แต่ตอนนี้เขามักจะถามมากมายทุกครั้งพร้อม ทั้งเผยท่าทีราวกับไม่เต็มใจทำตามที่ขอ

ยิ่งไปกว่านั้น ไม่มีข่าวคราวตอบกลับมาจากองค์หญิงอันแม้แต่น้อย

จื่ออันรู้สึกว่าตนต้องพูดคุยกับซูมู่ให้รู้เรื่อง

นางเดินมาที่ห้องนอนของซูมู่ ซึ่งเป็นสถานที่พักพิงที่ถูกสร้างขึ้นชั่วคราวในระหว่างเขตตะวันออกและเขตใต้

“ใต้เท้าซู!” จื่ออันเคาะประตู

หลังจากเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง ซูมู่ก็เปิดประตู ทว่าแทนที่จะเชิญจื่ออันเข้าไปข้างใน เขากลับเดินออกมาแล้วถามอย่างใจเย็นว่า “พระชายามีเรื่องอะไรหรือไม่ขอรับ?”

“พวกเราเข้าไปคุยข้างในกันเถิด” จื่ออันกล่าว เมื่อเห็นชาวบ้านที่อยู่ข้างนอกกำลังยุ่งวุ่นวาย

“อย่าเลยขอรับ พระชายามีเรื่องสำคัญอะไรก็พูดมาเถิด ข้างในห้อง... กำลังยุ่งอยู่ขอรับ” ซูมู่ปิดประตูขณะกล่าวกับจื่ออัน

จื่ออันเป็นคนช่างสังเกต นางจึงสามารถเห็นได้ว่าท่าทีของซูมู่แตกต่างไปจากก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง

“ใต้เท้าซู เกิดอะไรขึ้นรึ?” จื่ออันถามอย่างตรงไปตรงมา

ซูมู่คลี่ยิ้ม ทว่าไม่ได้ใส่ใจมากนัก “เหตุใดพระชายาถึงถามเช่นนี้? เกิดอะไรขึ้นหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“ระหว่างเรามีเรื่องเข้าใจผิดกันหรือไม่?”

ซูมู่ส่ายหน้า “เข้าใจผิดอะไรหรือ? พระชายากังวลเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

จื่ออันขมวดคิ้ว “ใต้เท้าซู ตอนนี้โรคระบาดกำลังรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ พวกเราต่างทำงานอยู่ในแนวหน้า ข้าหวังว่าหากพวกเรามีเรื่องผิดใจกัน ก็ขอให้บอกกล่าวกันได้อย่างตรงไปตรงมา เพื่อที่จะได้ไม่ส่งผลกระทบต่องาน”

ซูมู่กล่าวด้วยรอยยิ้ม “โรคระบาดรุนแรง? เช่นนั้นพระชายามีใบสั่งยาหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

“ข้าอยากถามว่าท่านได้ส่งใบสั่งยาที่ข้าเขียนให้กับองค์หญิงอันหรือไม่? แล้วได้รับข่าวจากองค์หญิงอันบ้างหรือไม่?”