ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1129

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายปฏิเสธ จื่ออันจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากถามอย่างตรงไปตรงมา

“ใบสั่งยาของพระชายาสามารถรักษาโรคได้จริง ๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ?”

จื่ออันไม่พอใจเมื่อได้ยินน้ำเสียงประชดประชันของเขา “ใต้เท้าซู ท่านพูดเรื่องที่ค้างคาใจของท่านออกมาเถิด มิเช่นนั้นพวกเราจะไม่สามารถพูดคุยกันได้”

ซูมู่กล่าว “เหตุใดพระชายาต้องโมโหด้วยพ่ะย่ะค่ะ? ข้าเพียงต้องการถามด้วยความจริงใจ ไม่มีเจตนาอื่นแอบแฝงอย่างแน่นอน”

“ข้าไม่ได้โมโห เพียงแต่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ท่านได้ส่งใบสั่งยาแล้วหรือยัง?” จื่ออันถามด้วยความอดกลั้น

“ข้าส่งไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ซูมู่ตอบ

“องค์หญิงส่งใครมาส่งข่าวหรือไม่? องค์จักรพรรดิประกาศรายชื่อยาแล้วหรือไม่?”

“องค์หญิงยังไม่ได้ตอบกลับ ส่วนองค์จักรพรรดิทรงประกาศรายชื่อยาแล้วหรือไม่ ข้าก็ไม่อาจรู้ได้ แต่เมื่อข้าลงจากภูเขา และนำใบสั่งยาไปแสดงให้หมอดูแล้ว เขาก็ตอบว่าสามารถจัดเตรียมยาเหล่านี้ไว้ให้พวกเราได้ แต่มันไม่สามารถรักษาโรคระบาดได้”

“ข้าไม่เคยบอกว่ายาเหล่านั้นสามารถรักษาโรคระบาดได้ ใบสั่งยาฉบับนั้นเป็นเพียง... ท่านพูดว่าอะไรนะ? ท่านบอกว่าท่านลงจากเขาด้วยตนเองงั้นรึ? ข้ากำชับท่านแล้วมิใช่หรือว่าอย่าลงจากเขา?” จื่ออันโมโหอย่างมาก ซูมู่เป็นอะไรไป? ก่อนหน้านี้เขาเคยเชื่อฟังนางมิใช่หรือ

“ถูกต้องพ่ะย่ะค่ะ ข้าอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านมู่ไจ้มานาน ทั้งยั้งไม่ได้ติดเชื้อโรคระบาด พระชายามีจุดประสงค์อันใดถึงกีดกันไม่ให้ข้าลงเขารึ? หรือว่าท่านกำลังสาปแช่งให้ข้าติดเชื้อโรค?” น้ำเสียงของซูมู่เริ่มฟังดูไม่ดีนัก

จื่ออันชะงักชั่วครู่แล้วจ้องมองอีกฝ่าย “เจ้าไม่เชื่อใจข้าเลยใช่หรือไม่ เจ้าไม่เชื่อว่าโรคระบาดกำลังรุนแรง ทั้งยังไม่เชื่อในใบสั่งยาที่ข้ามอบให้เจ้า เจ้าไม่เชื่อข้า แม้ว่าใบสั่งยาที่ข้าให้เจ้าสามารถป้องกันการแพร่กระจายของโรคได้ เจ้าไม่เชื่อข้าด้วยซ้ำ เจ้าเดินทางมาที่เป่ยโม่เพราะต้องการยับยั้งโรคระบาดอย่างจริงใจใช่หรือไม่?”

ซูมู่เผยสายตาเย็นชา “พระชายากำลังพูดเรื่องอะไรหรือ? ข้าจะไม่เชื่อท่านได้อย่างไร สิ่งที่พวกเราทั้งสองคนปรารถนาคือความสัมพันธ์อันดี การสงบศึก และสันติภาพระหว่างทั้งสองแคว้นมิใช่หรือ”

จื่ออันตอบ “ท่านควรอธิบายให้ชัดเจนกว่านี้สักหน่อยดีกว่า ท่านไม่ได้มอบใบสั่งยาให้องค์หญิงใช่หรือไม่?”

“ใบสั่งยาถูกส่งมอบแล้ว ซึ่งข้าไม่ไม่ได้ส่งมันให้กับองค์หญิงอัน แต่มอบมันให้กับองค์ชายเจิ้นกั๋ว” ซูมู่กล่าวออก

จื่ออันตกตะลึงเมื่อได้ยินเช่นนั้น “เจ้ามอบมันให้กับเขารึ? หากเขาไม่เชื่อข้า แล้วเหตุใดถึงส่งใบสั่งยาฉบับนั้นให้แก่องค์จักรพรรดิเล่า? ซูมู่เจ้าช่างโง่เขลาเหลือเกิน”

“โง่รึ? จริงสิ ข้าโง่จริง ๆ หากข้าไม่โง่มากพอ ก็คงไม่ถูกพระชายาชักจูงเช่นนี้หรอก”

ซูมู่ตะคอกอย่างเย็นชาและแข็งกร้าว “ในเมื่อเราพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ก็ควรทำให้มันชัดเจนขึ้นเถิด ตราบใดที่ข้ายังอยู่ที่นี่ ท่านจะไม่มีวันทำร้ายประชาชนเป่ยโม่ของข้าได้”

จื่ออันโมโหปนงุนงง “ข้าเดินทางไกลมายังเป่ยโม่ และเข้ามาในพื้นที่ที่เต็มไปด้วยโรคระบาด แต่ท่านยังกล่าวหาว่าข้าต้องการมาทำร้ายทุกคนอีกรึ? ไม่รับรู้เจตนาดีของผู้อื่น แล้วยังมาแว้งกัดอีก”

“เอาเถิด พระชายาผู้ดีมีคำพูดสวยหรู ทว่าหน้าซื่อใจคด ทุกคนต่างรังเกียจพวกท่าน ต้าโจวเกรงกลัวเป่ยโม่ จึงต้องการใช้ประโยชน์จากพวกเรา ข้าจะไม่โทษท่านหรอก เป็นเป่ยโม่เองที่สร้างปัญหาให้ตนเองก่อน อย่างไรก็ตาม ก่อสิ่งใดย่อมได้สิ่งนั้นตอบแทน เกิดอะไรขึ้นงั้นรึ พวกเราต่อสู้กันในสนามรบเถิด ท่านอย่าทรมานประชาชนอีกเลย”

สิ้นคำ เขาก็หันหลังกลับแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พระชายา หากท่านไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ข้าขอตัวกลับเข้าห้องก่อนนะพ่ะย่ะค่ะ”

เขาเดินเข้าไปในห้องแล้วลงกลอนประตู

จื่ออันหันหลังกลับก่อนสูดหายใจเข้าลึกสองสามครั้ง “ใจเย็น ๆ อย่าเพิ่งโมโห ผู้ป่วยคือคนที่สำคัญที่สุด”

นางเดินไปข้างหน้าสองก้าว แต่จู่ ๆ ก็หันหลังกลับพลางก้าวถอยหลังแล้วตะโกนว่า “ข้าจะทำให้ท่านตาสว่างเอง!”

เมื่อประตูถูกเปิดออก เชือกบ่วงบาศก็พุ่งออกมาจากมือของนางราวกับงูบิน ก่อนที่มันจะพันรอบลำคอของซูมู่

ซูมู่ตกใจอย่างมาก เขายกมือขึ้นพยายามดึงเชือกบ่วงบาศออกพร้อมกล่าวด้วยความโมโห “เซี่ยจื่ออัน เจ้าจะทำอะไร? เจ้าต้องการฆ่าปิดปากประชาชนรึ?”

เซี่ยจื่ออันเมินเฉยต่ออีกฝ่าย ขณะออกแรงดึงเชือกบ่วงบาศ ซูมู่ถูกลากไปกับพื้น ขณะตะโกนเสียงดังตลอดทาง “ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้”

ยิ่งเขาดิ้นรนมากเท่าไร เชือกบ่วงบาศก็ยิ่งรัดแน่นขึ้นมากเท่านั้น จนเขาไม่อาจหายใจได้