ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1130

ชาวบ้านที่อยู่รอบ ๆ ต่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

หมอจากกรมฮุ่ยหมินต่างหยุดมือแล้วมารวมตัวกัน ราวกับว่ากำลังดูการแสดง

“พระชายา เกิดอะไรขึ้นกับใต้เท้าซู? เหตุใดท่านถึงมัดคอใต้เท้าซูเช่นนี้?” หลี่ฝูก้าวขึ้นมาข้างหน้าพลางถาม

เซี่ยจื่ออันไม่ตอบ และยังคงลากอีกฝ่ายต่อไป

เมื่อทหารของซูมู่เห็นว่าเขากำลังถูกเซี่ยจื่ออันลาก ทุกคนก็เข้าไปล้อมนางเอาไว้ ทว่าพวกเขาเคารพจื่ออันมาโดยตลอด จึงไม่กล้าก้าวเข้าไปขัดขวางนาง

จนกระทั่งพวกเขาเห็นว่าซูมู่กำลังจะขาดอากาศหายใจ ทหารนายหนึ่งก็เดินไปข้างหน้าเพื่อหยุดนาง “พระชายา ใต้เท้าซูกำลังจะขาดอากาศหายใจแล้ว โปรดปล่อยเขาแล้วพูดคุยกันตรง ๆ เถิดพ่ะย่ะค่ะ”

จื่ออันยืนนิ่งพลางกวาดสายตามองชาวบ้านที่อยู่รอบ ๆ ทีละคน หลิวหลิ่วและคนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ทางทิศตะวันตกมองนางด้วยความประหลาดใจเช่นกัน จื่ออันจึงคลายเชือกบ่วงบาศเล็กน้อยเพื่อให้ซูมู่ได้หายใจ

จากนั้นจื่ออันก็หันมองไปรอบ ๆ แล้วกล่าวเสียงดัง “ใต้เท้าซูของพวกเจ้าคิดว่าสาเหตุที่ข้าเดินทางมายังเป่ยโม่ เพราะต้องการก่อสงครามระหว่างสองประเทศ ไม่ได้มาเพราะต้องการรักษาโรคระบาดแต่อย่างใด ข้าจึงอยากจะถามทุกคนว่า พวกเจ้าที่อยู่ที่นี่มีใครสงสัยในตัวข้าเหมือนใต้เท้าซูบ้าง?”

ทันทีที่คำพูดเหล่านั้นถูกกล่าวออก สถานที่แห่งนั้นก็เกิดความโกลาหลทันใด

ทว่าพวกเขาไม่ได้ตำหนิซูมู่ เพราะเขาต้องมาประจำการอยู่ที่นี่ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์แผ่นดินไหวเพื่อช่วยบรรเทาภัยพิบัติ ดังนั้นเหล่าชาวบ้านจึงรู้สึกขอบคุณเขายิ่งนัก

อย่างไรก็ตาม ทุกคนต่างช่วยโน้มน้าวซูมู่ว่าพระชายาไม่ได้มีจุดประสงค์เช่นนั้น

หลี่ฝูกล่าวกับซูมู่ “ใต้เท้าซู ทาสรับใช้เคารพท่านและพระชายามาโดยตลอด แม้ว่าข้าน้อยจะไม่รู้อะไรเลย แต่หลังจากใช้เวลาร่วมกับพระชายาในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ข้าก็รู้สึกว่าพระชายาเป็นคนดี และนางไม่มีเจตนาอื่นแอบแฝงอย่างแน่นอนขอรับ”

ซูมู่สูดหายใจได้ง่ายขึ้น แต่เมื่อเห็นว่าจื่ออันกำลังปลุกระดมชาวบ้าน เขาก็โมโหอย่างมาก และหลังจากฟังคำพูดของหลี่ฝูแล้ว ซูมู่จึงกล่าวว่า “อย่าหลงกลนาง นางจงใจสร้างจลาจลในเป่ยโม่ มีใครหายดีหลังจากกินยาของนางเข้าไปบ้าง? ไม่มีสินะ ศพในเขตตะวันออกถูกหามออกไปทุกวัน มีใครเห็นดีเห็นงามกับเรื่องนี้บ้างหรือ?”

มันคือความจริง เพราะจื่ออันยังไม่ได้เริ่มรักษาผู้ป่วยแม้แต่รายเดียว

แม้อาการของสองคนที่ถูกย้ายออกไปจะยังคงทรงตัว แต่ก็ยังไม่ดีขึ้น

อย่างไรก็ตาม จิตใจของมนุษย์ไม่ซับซ้อน เหล่าชาวบ้านเห็นกับตาตนเองว่าจื่ออันทำงานหนักเพียงใดในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ดังนั้นคำพูดของซูมู่จึงไม่อาจทำให้พวกเขาสงสัยในตัวจื่ออัน

หัวหน้าหมู่บ้านกล่าว “ใต้เท้าซู โรคระบาดมีความรุนแรงอย่างยิ่ง จนหมอจำนวนมากไม่อาจรักษาได้ใช่หรือไม่? เช่นนั้นเรื่องนี้จึงฉุกเฉินจริง ๆ ขอรับ”

หมอจากกรมฮุ่ยหมินรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของหัวหน้าหมู่บ้าน ดังนั้นหมอคนหนึ่งจึงก้าวออกมาข้างหน้า “นางเป็นถึงหมอเทวทดาที่ได้รับคำชื่นชมจกองค์จักรพรรดิแห่งต้าโจว แล้วพวกข้าจะเทียบได้อย่างไร? หลังจากหมอเทวดามาถึง นางก็ย้ายคนป่วยสองคนเข้าไปข้างใน แต่กลับไม่ได้คิดค้นวิธีการรักษาโรค แต่กลับเขียนบสั่งยาที่ระบุว่า ‘บำรุงร่างกายให้แข็งแรง สร้างกำลังวังชา ล้างพิษ และทำความสะอาดร่างกาย’ สิ่งเหล่านี้มีประโยชน์อย่างไร? หากสิ่งนี้สามารถรักษาโรคได้จริง ๆ ทุกอย่างก็ไร้ประโยชน์”

จื่ออันไม่ได้กล่าวคำใด นางเพียงจ้องไปที่คนผู้นั้นแล้วปล่อยให้เขากล่าวต่อ