ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1131

คำพูดของหมอจากกรมฮุ่ยเหมินเปรียบเสมือนหนามทิ่มแทงใจชาวบ้าน แท้จริงแล้วนางเป็นหมอเทวดามิใช่หรือ? ตอนนี้นางอยู่หมู่บ้านมู่ไจ้มาระยะหนึ่งแล้ว แต่เหตุใดพวกเขาถึงไม่เห็นใบสั่งยาเลย?

ผู้ป่วยโรคระบาดเพิ่มขึ้นทุกวัน แต่นางเพียงสั่งสั่งให้กำจัดหนูและแมลงศัตรูพืชเท่านั้น โรคนี้เกี่ยวอะไรกับหนูและแมลงเล่า? อาการป่วยของมนุษย์คงไม่เกิดมาจากหนูใช่หรือไม่?

เมื่อเป็นเช่นนั้น ทุกคนจึงกระซิบพร้อมมองจื่ออันด้วยสายตาสงสัยและซับซ้อน

อย่างไรก็ตาม อดีตผู้นำหมู่บ้านผ่านโลกมามาก เขาก้าวขึ้นไปข้างหน้าพลางโบกมือ “ทุกคน โปรดอดทนฟังสิ่งที่ข้ากำลังจะพูดด้วยเถิด”

อดีตผู้นำหมู่บ้านเป็นที่เคารพนับถืออย่างสูง เมื่อเขาก้าวออกมาทุกคนจึงเงียบไป

อดีตผู้นำหมู่บ้านกระแอมพลางกล่าวว่า “แม้ว่าพระชายาจะไม่ได้รักษาผู้ใดตั้งแต่มาถึงที่นี่ แต่ระยะที่ผ่านมามีชาวบ้านติดเชื้อน้อยลงกว่าเมื่อก่อนนักใช่หรือไม่? ก่อนหน้านี้หมู่บ้านมู่ไจ้ของเราจะต้องมีผู้ติดเชื้ออย่างน้อยสี่ถึงห้าคนภายในหนึ่งวัน แต่ทุกวันนี้มีผู้ติดเชื้อเพียงหนึ่งคนต่อวันเท่านั้น และสิ่งนี้คือผลงานของพระชายามิใช่หรือ? นอกจากนี้ ผู้ป่วยสองคนที่ถูกย้ายเข้าไปในหอผู้ป่วยยังไม่ตาย และอาการของพวกเขาก็ทรงตัว เห็นได้ว่าแม้รายชื่อยาที่พระชายาระบุจะไม่สามารถรักษาโรคให้หายขาดได้ในทันที แต่ก็ได้ผลไม่น้อย ข้าเชื่อว่าหากเราให้เวลาพระชายามากกว่านี้ นางจะต้องคิดค้นวิธีรักษาโรคระบาดได้อย่างแน่นอน ในเมื่อหมู่บ้านมู่ไจ้ของพวกเราเป็นเช่นนี้แล้ว มันจะแย่กว่านี้สักเท่าไรเชียว? เช่นนั้นพวกเจ้าอย่าคิดสงสัยเลย หากต้าโจวและเป่ยโม่ต้องการก่อสงครามจริง ก็สามารถยกทัพมารบกันได้ เหตุใดถึงต้องส่งพระชายามาที่นี่ด้วย? การกระทำเช่นนี้มิใช่เป็นการช่วยเป่ยโม่หรอกหรือ?”

ผู้นำหมู่บ้านมู่ไจ้ที่ตั้งอยู่บนภูเขาสามารถกล่าวคำเหล่านั้นที่สร้างความประทับใจให้แก่จื่ออันได้

อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่เรื่องที่น่าประหลาดใจ เนื่องจากหมู่บ้านมู่ไจ้และตระกูลฉินเป็นพันธมิตรกัน ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถเรียนรู้ได้ตลอดเวลา เพราะได้รับอิทธิพลจากสิ่งที่เห็นและได้ยินอยู่ประจำ

ทันทีที่ผู้นำหมู่บ้านคนเก่ากล่าวเช่นนั้น ความสงสัยของเหล่าชาวบ้านก็หมดไป

ถึงกระนั้น สิ่งนี้กลับทำให้ซูมู่วิตกกังวลและโกรธมากกว่าเดิม เพราะเขาสามารถสัมผัสได้ว่าชาวบ้านทุกคนเชื่อในตัวจื่ออัน ซึ่งสิ่งนี้คือเป้าหมายของนางและนางก็ทำสำเร็จแล้ว

เขากังวลอย่างมาก ทว่าเมื่อกำลังจะกล่าวออก จู่ ๆ เชือกบ่วงบาศก็รัดแน่นขึ้น เพื่อขัดขวางไม่ให้เปล่งเสียงออกมา เมื่อเป็นเช่นนี้เขาจึงไม่สามารถหายใจได้สะดวก

ฉับพลันจื่ออันก็ปล่อยตัวซูมู่ จากนั้นนำเชือกบ่วงบาศพันไว้รอบแขน “ในหมู่บ้านมู่ไจ้แห่งนี้ ข้าไม่ใช่พระชายาแก่งต้าโจว ข้าเป็นเพียงหมอคนหนึ่งเท่านั้น ดังนั้นมันจึงเป็นหน้าที่ของข้าที่ต้องรักษาโรคระบาด ข้ารู้ดีว่าใต้เท้าซูคงไม่เชื่อคำพูดของข้า แต่ข้าสามารถบอกว่าได้ว่าสิ่งที่ท่านสงสัยไม่มีมูล และสุ่มเสี่ยงที่จะทำให้ท่านต้องเสียค่าใช้จ่ายมหาศาล หากท่านคิดว่าข้าพูดเกี่ยวกับอาการป่วยเกินจริง โปรดลืมตาดูว่าโรคระบาดในเมืองชี่เฉิง ลัวเซี่ยน และอันเฉิงเริ่มแพร่กระจายอย่างมีนัยสำคัญหรือไม่ ท่านอย่าเชื่อเพียงข่าวสารที่ได้รับมา แต่จงไปที่นั่นด้วยตนเอง”

“ท่านบอกมิใช่หรือว่าข้าไม่สามารถลงจากภูเขาได้? เหตุใดตอนนี้ถึงปล่อยข้าไป? คำพูดของพระชายาช่างน่าขันและน่าสับสนเสียจริง” หลังจากที่ซูมู่ถูกปล่อยตัว เขาก็สูดหายใจเข้าลึกสองสามครั้ง แล้วรีบตอบโต้กลับทันทีที่เซี่ยจื่ออันกล่าวออก

เซี่ยจื่ออันจ้องมองเขา “ถูกต้อง เดิมทีข้าไม่อยากให้ท่านลงจากภูเขาเพราะกลัวว่าท่านจะติดเชื้อไปด้วย เพราะหากข้าต้องทำงานในหมู่บ้านมู่ไจ้ ข้าต้องพึ่งพาใต้เท้าซู ข้าไม่มีคนรู้จักอยู่ที่นี่ หากข้าและท่านต่างสงสัยกันและแตกคอกัน ชาวบ้านและผู้ป่วยคนอื่น ๆ จะต้องล้มเจ็บมากกว่านี้ ข้ารู้ว่าท่านไม่มีความอาฆาตพยาบาท เพียงแต่ท่านรักชาติและรักประชาชน มิฉะนั้นวันนี้ข้าคงฆ่าท่านไปแล้ว”

ซูมู่หัวเราะเยาะ “พระชายาช่างพูดยิ่งนัก ฆ่าข้างั้นรึ? ข้าเกรงว่าพระชายาจะทำไม่ได้น่ะสิ ต่อให้ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ยังอยู่ที่นี่ เขาก็ไม่อาจฆ่าข้าได้ง่าย ๆ หรอก”

จื่ออันจ้องมองอีกฝ่าย จู่ ๆ นางก็ยกยิ้มพลางสะบัดเชือกบ่วงบาศ เชือกพุ่งตรงผ่านใบหูขอซูมู่ไปยังต้นพุทราที่อยู่ช้างหลัง ชั่วพริบตาต้นพุทราก็หักโค่นลงมาทันที กิ่งและใบกระจัดกระจายไปทั่วพื้น

เพียงชั่วครู่ ต้นพุทราก็กลายเป็นเศษซาก และเหลือเพียงแต่ใบไม้ เหล่าชาวบ้านที่อยู่บริเวณนั้นต่างตกใจจนพูดไม่ออก

สีหน้าของซูมู่เปลี่ยนไปทันที เขาแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเอง ซูมู่เดินไปยังซากต้นพุทราและนั่งยอง ๆ ลงแตะใบไม้และกิ่งก้าน จากนั้นพยายามสัมผัสเชือกบ่วงบาศ ทว่ามันกลับลอยขึ้นไป และสะบัดไปมาก่อนพันที่รอบแขนของเขา

การเคลื่อนไหวครั้งนี้ทำให้เขาตกใจยิ่งกว่าเดิม