ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1133

ฉากแห่งความสยดสยองอันน่าตกใจ ทำให้เขาถึงกับใจสั่น รู้สึกว่าใจร่วงหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

เขาอยู่ในหมู่บ้านมู่ไจ้ตลอดเวลา คิดว่าภัยพิบัติในหมู่บ้านมู่ไจ้นั้นเลวร้ายที่สุดแล้ว เพราะจากประชากรหลายพันคนเกือบพันล้วนติดโรคระบาด

แต่หลังจากเดินทางไปยังหมู่บ้านและเมืองต่าง ๆ ในสถานที่เหล่านี้ เขาถึงตระหนักว่าแท้จริงแล้ว สถานการณ์ในหมู่บ้านมู่ไจ้นั้นรุนแรงน้อยที่สุด

แต่ไม่สิ เป็นไปไม่ได้ ราชสำนักไม่เห็นมีการประกาศข้อมูลความรุนแรงของโรคเลย หมายความว่าอย่างไร? พวกเขาแจ้งยอดผู้เสียชีวิตปลอมงั้นหรือ?

เขายังจำสิ่งที่จื่ออันพูดเกี่ยวกับการแพร่กระจายอย่างรวดเร็วของโรค เขาจึงพาผู้คนไปยังเมืองชิงหย่วน ซึ่งเป็นเขตที่อยู่ติดกับเมืองชี่เฉิง เมืองชิงหย่วนเป็นเมืองที่ไม่ได้รับอันตรายจากเหตุแผ่นดินไหว มีเพียงภูเขาที่เป็นแนวเดียวกันกับเมืองชี่เฉิง ซึ่งได้รับความเสียหายจากแผ่นดินไหว อย่างไรก็ตาม ผู้คนในเมืองชิงหย่วนไม่ได้เสียชีวิตจากแผ่นดินไหว

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขานำผู้คนไปยังเมืองชิงหย่วน ภาพเมืองชิงหย่วนที่เคยเจริญรุ่งเรืองในอดีต ตอนนี้เป็นเหมือนเมืองร้าง ไม่มีใครสัญจรไปมาบนถนน ร้านรวงต่างปิดตาย โรงหมอที่เปิดทำการมีคิวรอรับการรักษายาวเหยียด ผู้ป่วยบางคนทนไม่ไหว นอนราบไปกับพื้นโดยตรง

พวกเขาล้วนมีจุดแดงและตุ่มหนองลามเต็มใบหน้า ดวงตาก็แดงก่ำเหมือนกับผู้ป่วยในหมู่บ้านมู่ไจ้

เขาตกใจมาก รีบลงจากหลังม้าแล้วถามคนคนหนึ่งจากข้างทางว่า “ที่นี่ก็มีคนป่วยเพราะโรคระบาดด้วยหรือ?”

ชายคนนั้นค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองซูมู่ทั้งที่น้ำลายตรงมุมปากเป็นฟองฟอด เขาคงอยู่ในช่วงเริ่มมีอาการ ใบหน้าไม่มีจุดแดงมากนัก

“พวกท่านมาจากเมืองอื่นหรือ? รีบออกไปเสียเถอะ โรคระบาดไม่ได้แพร่แค่ที่นี่ แต่ยังระบาดในหลาย ๆ พื้นที่” ชายคนนั้นตอบ

ซูมู่ตกใจมาก เขาเอ่ยถึงหลาย ๆ พื้นที่ นั่นนับรวมถึงเมืองชี่เฉิง ลัวเชี่ยน และอันเฉิงหรือไม่?

“ข้ารู้ ในเมืองอันเฉิง ชี่เฉิง และลัวเชี่ยนผู้คนล้วนติดโรคระบาดทั้งหมด”

“จบเห่แล้ว จบเห่แล้ว!” ชายคนนั้นถอนหายใจด้วยความกลัว ดวงตาฉายแววสิ้นหวัง

ทหารที่อยู่ข้าง ๆ ซูมู่ถามว่า “เจ้าหน้าที่ที่ทางการส่งมาเล่า อยู่ไหน? ผู้คนที่ฝ่าบาททรงส่งมาเพื่อช่วยบรรเทาทุกข์ล่ะ? ไหนจะหมอจากกรมฮุ่ยหมินในเมืองชิงหย่วน กรมฮุ่ยหมินควรเข้ามาดูแลเรื่องโรคระบาดโดยตรงมิใช่รึ?”

ชายคนนั้นหัวเราะเยาะ “ผู้คนจากทางการก็มุดหัวอยู่แต่ในเมืองหลวงน่ะสิ เรื่องอะไรพวกเขาจะดั้นด้นมาช่วยบรรเทาภัยพิบัติ ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่ประสบเหตุภัยพิบัติเสียหน่อย ทางการหรือจะมาเหลียวแล? หมอจากกรมฮุ่ยหมินถูกย้ายไปประจำการที่เมืองชี่เฉิงตั้งนานแล้ว องค์จักรพรรดิต้องการทิ้งให้ประชาชนอย่างเราดูแลกันเอง”

ซูมู่ถึงกับซวนเซ ทหารรีบสนับสนุนเขาและพูดเบา ๆ “ใต้เท้าขอรับ สิ่งที่พระชายากล่าวมาเป็นความจริง”

ซูมู่ตัวสั่นสะท้าน พูดอย่างเร่งรีบ “เร็วเข้า กลับไปยังเมืองหลวง แล้วไปที่จวนขององค์หญิงอันเถอะ”

“แต่เราไม่มีใบสั่งยานะขอรับ”

“ไป ไป ข้าจำได้ ข้าจำได้ทุกอย่าง” ครั้งก่อนเมื่อซูมู่ได้รับใบสั่งยาจากนาง เขาก็อ่านรายการทั้งหมดจนจำได้ขึ้นใจ

พวกเขาทั้งสี่ขี่ม้าอย่างรวดเร็ว ห้อตะบึงกลับไปยังเมืองหลวง

เมื่อเข้าไปในเมืองหลวง และมาถึงจวนขององค์หญิงอัน องค์หญิงอันไม่ได้อยู่ในจวน ผู้คนในจวนขององค์หญิงอันก็ไม่รู้เช่นกันว่านางไปไหน

พวกเขาทั้งสี่ไม่กล้าเข้าไป ดังนั้นจึงได้แต่นั่งรอที่หน้าประตูเท่านั้น

เพราะจื่ออันบอกว่าพวกเขาอาจติดเชื้อได้หากไปสัมผัสใกล้ชิดกับผู้ป่วย

ระหว่างรอ ซูมู่ก็เริ่มไอและรู้สึกวิงเวียนศีรษะ

“ใต้เท้าซู เป็นอะไรมากหรือไม่ขอรับ?” ทหารถามเมื่อเห็นว่าการไอของเขารุนแรงมาก

“ไม่เป็นไร ข้าแค่เป็นหวัด ครู่นี้ข้าขี่ม้าต้องลมมากเกินไป” ซูมู่กล่าว

ทหารมองดูเขาอย่างไม่เชื่อ “เป็นไปได้ไหมว่าจะติดเชื้อเข้าแล้ว?”

“ไม่หรอก เราอยู่ในหมู่บ้านมู่ไจ้มานาน หากจะติดเชื้อคงติดไปนานแล้ว จะมีชีวิตรอดกันมาถึงตอนนี้ได้อย่างไร?” ซูมู่กล่าวอย่างไม่ใส่ใจ

เขาเชื่อว่านี่ไม่ใช่กาฬโรค เพราะอาการแตกต่างกัน ผู้ป่วยที่เป็นโรคนี้จะมีจุดแดงเล็ก ๆ ขึ้นตามใบหน้าและลำตัว แต่เขายังไม่มี