ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1135

ซูมู่เล่าก่อนจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวในตอนท้าย

“เมืองชิงหย่วน?” จื่ออันไม่รู้ภูมิประเทศของเป่ยโม่ “เมืองชิงหย่วนอยู่ตรงไหน ท่านมีแผนที่หรือไม่?”

ซูมู่ไม่มีแผนที่ แต่เขาสามารถวาดมันได้

เขาวาดภาพบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว แม้จะไม่มีรายละเอียดเล็กน้อยและคลุมเครือ แต่ก็ยังทิศทางยังถูกต้อง

จื่ออันมองเมืองชิงหย่วนในแผนที่พลางชี้และขมวดคิ้ว “ในช่วงที่เกิดแผ่นดินไหว เมืองชิงหย่วนนับว่าเป็นพื้นที่ภัยพิบัติหรือไม่?”

“ไม่พ่ะย่ะค่ะ แผ่นดินไหวไม่ได้ส่งผลใด ๆ ต่อเมืองชิงหย่วน ดังนั้นเหล่าเจ้าหน้าที่จึงประหลาดใจไม่น้อย”

ดูเหมือนว่าโรคระบาดแพร่กระจายออกไปแล้วจริง ๆ

จื่ออันหนักใจอย่างยิ่ง โรคระบาดแพร่กระจายออกไปแล้ว แต่ราชสำนักยังไม่สามารถคิดค้นหาวิธียับยั้งมันได้ ดังนั้นประชาชนจำนวนมากจึงต้องเสียชีวิตจากโรคระบาด

สงครามจะเทียบกับภัยธรรมชาติได้อย่างไร?

“ยอดผู้เสียชีวิตที่ราชสำนักเปิดเผยคือเท่าไร?” จื่ออันถาม

“สามหมื่นเจ็ดพันแปดร้อยคนพ่ะย่ะค่ะ”

“คนเหล่านี้ตายด้วยโรคระบาดงั้นรึ?”

“ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ มันคือยอดผู้เสียชีวิตตั้งแต่เกิดแผ่นดินไหว”

จื่ออันส่ายหน้า “ไม่ ไม่ถูกต้อง ในตอนที่ข้ายังอยู่ที่ต้าโจว อ๋องฉีบอกข้าว่าตอนนั้นมีจำนวนผู้เสียชีวิตมากว่าสามหมื่นคนแล้ว แต่เหตุใดหลังจากผ่านไปนานเพียงนี้ยอดผู้เสียชีวิตยังมีเพียงสามหมื่นคนเล่า? หรือว่าข้อมูลเป็นเท็จ”

“มันอาจเป็นการรายงานเท็จจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ เพราะตอนนี้กำลังขาดแคลนอย่างหนักจากการคำนวณผิดพลาด ดังนั้นจึงไม่มีใครจัดการศพ หากมีคนตายเพิ่มขึ้น พวกเขาก็แค่โยนศพทิ้งหรือจุดไฟเผา ดังนั้นเลขจำนวนผู้เสียชีวิตจึงเป็นยอดบางส่วนเท่านั้น”

จื่ออันถอนหายใจหลายต่อหลายครั้ง “ด้วยวิธีนี้ โรคระบาดจึงแพร่กระจายเร็วขึ้น”

“เช่นนั้นพระชายาคิดว่าพวกเราต้องทำอย่างไร? โรคระบาดจะแพร่กระจายออกไป และส่งผลกระทบต่อแคว้นอื่นหรือไม่?”

“หากเกิดการระบาดครั้งใหญ่จะต้องส่งผลกระทบต่อหลาย ๆ แคว้นอย่างแน่นอน” จื่ออันนึกถึงการระบาดของกาฬโรคทั้งสามครั้งในปัจจุบัน ซึ่งครั้งใหญ่ที่สุดมีประเทศที่ได้รับผลกระทบถึงหกสิบประเทศ และมีผู้เสียชีวิตกว่าร้อยล้านคน

จื่ออันโมโหอย่างมาก แผ่นดินไหวครั้งนี้นับว่าเป็นภัยธรรมชาติ แต่โรคระบาดส่วนหนึ่งเกิดขึ้นเพราะฝีมือมนุษย์

หากเป่ยโม่ไม่ส่งกองกำลังครึ่งหนึ่งออกไปรบ ก็จะมีกำลังคนเพียงพอที่จะจัดการกับภัยพิบัติและจัดการกับซากศพ ดังนั้นศพจึงไม่เน่าเปื่อย และโรคระบาดก็จะไม่ลุกลาม นอกจากนี้ท้องพระคลังของพวกเขายังว่างเปล่าเพราะสงคราม

เป่ยโม่จึงไม่อาจใช้เงินในการบรรเทาทุกข์ภัยพิบัติ รวมทั้งไม่สามารถจ่ายยาได้ แม้สถานการณ์โรคระบาดจะรุนแรงเพียงนี้ แต่องค์จักรพรรดิและฮองเฮาเฉากลับคิดถึงแต่เรื่องบุกโจมตีแคว้นต้าโจว

ชีวิตของชาวบ้านธรรมดาเหล่านี้มีค่าในสายตาของเหล่าผู้มีอำนาจบ้างหรือไม่?

นางไม่รู้จะระบายความโกรธอย่างไร จึงเตะเก้าอี้และผลักโต๊ะให้ล้มลง

เมื่อเห็นจื่ออันโมโหอย่างมาก ซูมู่ก็รู้ได้ทันทีว่านางกำลังกังวลเกี่ยวกับผู้ติดเชื้อ เมื่อนึกถึงความสงสัยของตนที่อาจส่งผลอันตรายต่ออีกฝ่าย ซูมู่ก็รู้สึกผิดไม่น้อย

ก่อนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งเพราะไม่รู้จะพูดอะไร

เขาไอสองครั้ง และรู้สึกว่าศีรษะหนักอึ้งขึ้นเล็กน้อย อาจเป็นเพราะเขาเดินทางทั้งวันกระมัง

“ซูมู่ ท่านป่วยหรือ?” จื่ออันถามด้วยความตื่นตระหนก

ซูมู่ส่ายหน้า ทว่ากลับรู้สึกเวียนศีรษะมากกว่าเดิม เขาพยายามทรงตัวพลางกล่าวว่า “ข้าไม่เป็นไร แค่เหนื่อยเล็กน้อยพ่ะย่ะค่ะ”

จื่ออันมองดูใบหน้าของอีกฝ่ายที่ค่อนข้างซีดเซียว ขณะที่ริมฝีปากแห้งผากและเปลี่ยนเป็นสีแดง ทันใดนั้นหัวใจของนางพลันกระตุกวูบ “ข้าขอตรวจชีพจรของท่านหน่อย”