ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1136

หลังจากตรวจชีพจรแล้ว จื่ออันก็กล่าวว่า “รอสักครู่ ข้าขอกลับไปเอาของบางอย่างก่อน”

นางกลับไปหยิบหูฟังของแพทย์ และอุปกรณ์วัดอุณหภูมิ

ดูเหมือนว่าเขาจะมีไข้ต่ำ แต่การสัมผัสอาจไม่แม่นยำนัก นางจึงกลับเอาอุปกรณ์วัดอุณหภูมิมาตรวจดู

“พระชายา นี่คืออะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?” ซูมู่เห็นนางหยิบบางอย่างออกมา และเขาก็ไม่เขินอายที่จะสอบถาม

“หนีบสิ่งนี้ไว้ที่รักแร้ของท่าน หากข้าบอกให้เอาออก ท่านก็ต้องเอาออก” จื่ออันอธิบาย

“พ่ะย่ะค่ะ!” ซูมู่ทำตามอย่างเขินอาย เขาหนีบเครื่องวัดอุณหภูมิไว้ใต้วงแขน

หลังจากหันกลับมา จื่ออันก็ใช้หูฟังเพื่อฟังหลอดลมและปอดของซูมู่ ขณะที่เขาไอเล็กน้อย

เป็นไปไม่ได้ที่จะใช้เครื่องมือสมัยใหม่ตรวจอาการของเขา ดังนั้นจึงทำได้เพียงสังเกตจากอาการ

ไม่มีเสียงผิดปกติในปอด แต่มีเสียงที่หลอดลมซึ่งแสดงถึงอาการอักเสบ

หลังจากเอาอุปกรณ์วัดอุณหภูมิออกมา ปรากฏว่าอุณหภูมิร่างกายของเขาสูงสามสิบเจ็ดองศาเซลเซียสซึ่งแสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายมีไข้ต่ำ

ดวงตาของเขาแดงเล็กน้อย บ่งบอกว่ากำลังรู้สึกคลื่นไส้อาเจียน และอาการเหล่านี้คืออาการเริ่มแรกของกาฬโรค

“ท่านรู้สึกไม่สบายและอยากอาเจียนหรือไม่?” จื่ออันถาม

“พ่ะย่ะค่ะ ขณะเดินทางกลับมาที่นี่ข้าเห็นซากศพมากมาย ซึ่งมีสภาพเน่าเปื่อย...” ซูมู่ยกมือขึ้นจับหน้าอกพร้อมหยุดพูด เขารู้สึกคลื่นไว้จนแทบจะอาเจียนออกมา

จื่ออันถอนหายใจเล็กน้อย ตอนนี้เป็นเวลาที่ชาวบ้านต้องการเขามากที่สุด หากซูมู่ติดเชื้อ ก็นับว่าเกิดปัญหาใหญ่แล้ว

ซูมู่พยายามระงับอาการคลื่นไส้ แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของจื่ออัน เขาก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย “พระชายา เซี่ยกวนติดเชื้อหรือไม่?”

จื่ออันตอบ “ข้ายังไม่อาจยืนยันได้ แต่ท่านต้องกักตัวอยู่แต่ในห้อง และอย่าออกไปไหนเด็ดขาด”

สำหรับการกักตัว เขาจะไม่สามารถไปยังเขตตะวันตกได้ ซึ่งเขตนี้มีผู้ป่วยที่ได้รับการยืนยัน และไม่สามารถกักตัวไว้ที่เขตใต้ แม้ว่าทุกคนที่อยู่เขตใต้จะแสดงอาการ แต่นางก็ยังหวังว่าภูมิต้านทานของซูมู่จะแข็งแกร่งพอ และภาวนาให้เขาเป็นเพียงไข้หวัดธรรมดาเท่านั้น

สีหน้าของซูมู่เปลี่ยนไปเล็กน้อย “เซี่ยกวนป่วยจริง ๆ หรือ?”

เขารู้สึกกลัวเล็กน้อย เพราะเคยเห็นที่เสียชีวิตจากโรคระบาด และการตายของพวกเขาทั้งเจ็บปวดและไม่สมศักดิ์ศรี

“อย่าเพิ่งกังวลไป ต้องตรวจดูก่อนว่ามีผื่นคันขึ้นตามร่างกายหรือไม่” จื่ออันกล่าวคำเบา

ซูมู่ถอยหลังสองสามก้าวพลางกล่าว “พระชายารีบออกไปเถิด หากเซี่ยกวนติดโรคระบาดจริง จะได้ไม่แพร่เชื้อโรคให้พระองค์”

จื่ออันกล่าว “ไม่ต้องกังวล ข้ากินยาไปแล้ว”

“ยาเหล่านั้นสามารถป้องกันการติดเชื้อได้จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ?” ซูมู่ถาม

“ไม่เต็มร้อยหรอก... มันแน่นอน แต่ได้ผลดีและยังป้องกันโรคระบาดในระยะเริ่มแรกอีกด้วย ข้าจะสั่งให้คนนำยามาให้ท่านทีหลัง ตอนนี้ทำตามคำแนะนำของข้า แล้วดื่มยาวันละสองครั้ง”

“ขอบพระทัยพระชายา!” ซูมู่กล่าวขอบคุณ

จื่ออันมองซูมู่แล้วกล่าว “ขอให้หายเร็ว ๆ ล่ะ เพราะข้าต้องการความช่วยเหลือจากท่าน”

ซูมู่รู้สึกเศร้าและเกลียดตนเองยิ่งนัก ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เขาเคยสงสัยจื่ออันหรือเพราะป่วยในตอนนี้ เขาก็รู้สึกไร้ประโยชน์เป็นที่สุด ดังนั้นคำพูดของจื่ออัน จึงทำให้ดวงตาของเขาแดงก่ำเล็กน้อย

หลังจากที่ปลอบเขาอยู่ครู่หนึ่ง จื่ออันก็จากไป

การติดเชื้อของซูมู่ทำให้หัวใจของจื่ออันเกิดความกลัว

แม้ว่าอ๋องเจ็ดและคนอื่น ๆ จะกินยาก่อนลงจากเขา แต่พวกเขาดื่มเพียงครั้งเดียวเท่านั้น หากเกิดอะไรขึ้นในตอนที่ตนไม่ได้อยู่ด้วย จื่ออันก็ไม่รู้จะทำอย่างไรจริง ๆ

ยิ่งไปกว่านั้น ขุนนางเช่นซูมู่มีภูมิต้านทานแข็งแกร่ง แต่เคราะห์ร้ายที่ได้รับเชื้อโรค ซึ่งแสดงให้เห็นว่าโรคระบาดครั้งนี้รุนแรงเพียงใด

ไม่ได้การแล้ว นางต้องปรับสูตรใหม่อีกครั้ง

เมื่อแม่นมและเสี่ยวซุนมาถึงในตอนพลบค่ำ จื่ออันไม่อนุญาตให้ทั้งสองคนเข้าไปในจวนขององค์หญิงอัน

ทว่าแม่นมและเสี่ยวซุนยืนกรานที่จะอยู่ต่อ จื่ออันไม่สามารถเรียกคนอื่นให้มัดตัวหรือไล่พวกนางออกไป ดังนั้นสุดท้ายแล้ว จื่ออันจึงยอมตกลง