ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1140

แม้จะเป็นเพียงการพูดคุยทั่วไป แต่จื่ออันจริงจังกับเรื่องนี้ไม่น้อย

อุตสาหกรรมยารักษาโรคในเป่ยโม่ยังด้อยพัฒนานัก และการแพทย์ก็ล้าหลังมากเช่นกัน หลายพื้นที่ในเป่ยโม่ยังคงนับถือหมอผี ซึ่งชาวบ้านบางคนเชื่อว่าหากเจ็บป่วยจะต้องไปหาหมอผีเพื่อทำพิธีปัดเป่าวิญญาณร้าย

ถึงกระนั้นจักรพรรดิเป่ยโม่คงไม่ยอมขอความช่วยเหลือเรื่องยารักษาโรคจากเป่ยโม่ง่าย ๆ เป็นแน่

แม้ว่านางจะไม่เคยพบหน้าเขา แต่จื่ออันก็สามารถสรุปได้จากการตัดสินใจต่าง ๆ ของเขาว่าจะต้องเป็นจักรพรรดิที่มีความทะเยอทะยานเพียงอย่างเดียว ทว่าไม่มีความรักประชาชนแม้แต่น้อย

จักรพรรดิเช่นนี้ไม่อาจเสียหน้าได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อตกอยู่ในตำแหน่งด้อยกว่า แล้วเขาจะขอความช่วยเหลือจากต้าโจวได้อย่างไร? ก่อนหน้านี้ที่เดินทางไปยังต้าโจวเพื่อตามหาองค์ชายอันหรานมีความกดดันอย่างมาก เนื่องจากก่อนที่จะเริ่มสงคราม เขาต้องคลายความโกรธแค้นของประชาชนเสียก่อน

แต่เป็นไปไม่ได้ที่ต้าโจวจะยื่นมาเข้ามาช่วยเหลือก่อน นับประสาอะไรกับเหล่าไท่จวิน

หากต้องการจัดการกับโรคระบาดอย่างจริงจัง พรรคจู่เหอจะต้องเอาชนะพรรคจู่จ้านให้ได้

จื่ออันพลันคิดถึงองค์ชายเจ็ดและอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาจะทำสำเร็จหรือไม่

ยิ่งไปกว่านั้นการคุกคามของคนจากพรรคจู่จ้านยังทำให้เขาตกอยู่ในอันตรายอีกด้วย

ตั้งแต่แต่งงานกัน พวกเขาก็ไม่มีเวลาส่วนตัวเลยแม้แต่วันเดียว

นางถอนหายใจยาว ก่อนหันกลับไปกลับไปจดจ่อกับการค้นหาใบสั่งยาต่อ

จินเย่าฉือคือกุญแจจริงหรือ

ทว่าจินเย่าฉือคืออะไรกันแน่?

“โหรวเหยา ยาบางชนิดมีหลายชื่อ ท่านลองคิดดูทีว่ามียาชนิดใดที่มีอีกชื่อว่าจินเย่าฉือหรือไม่?”

โหรวเหยาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนส่ายหน้า “ไม่รู้สิ ข้าคิดชื่อยาที่มีอีกชื่อว่าจินเย่าฉือไม่ออกเลย เหตุใดถึงไม่ลองถามหมอจากกรมฮุ่ยหมินดูเล่า?”

“เอาล่ะ ข้าจะออกไปถามเอง” จื่ออันตอบ

หลิงลี่กล่าวด้วยความไม่พอใจ “ตั้งแต่เข้ามาในเขตกักกันโรคระบาด หมอพวกนั้นก็ไม่ทำอะไรเลย ทั้งยังทำตัวเหมือนคนแก่คอยขัดแย้งเราตลอดเวลา”

โหรวเหยาไม่เข้าใจจริง ๆ “เหตุใดหมอเหล่านั้นไม่รักษาผู้ป่วยและช่วยเหลือชาวบ้าน? พวกเขากลัวว่าจะไม่มีชีวิตกลับไปหาองค์จักรพรรดิงั้นหรือ?”

“ถ้าพวกเขาสามารถรักษาโรคระบาดได้คงทำไปนานแล้วล่ะ แต่หากไม่อยากทำเพราะกลัวติดเชื้อจากผู้ป่วย เช่นนั้นคนเช่นนี้ก็ไม่สมควรเป็นหมอ” หลิวหลิ่วแค่นเสียง

จื่ออันลุกยืนขึ้นพลางกล่าว “หมอจากกรมฮุ่ยหมินล้วนเกี่ยวข้องกับราชสำนักขององค์จักรพรรดิ แม้ปากจะบอกว่าตนรับใช้ประชาชน แต่ก็ยังเป็นส่วนหนึ่งของราชสำนัก พวกเขาจึงทรยศประชาชนด้วยความเห็นแก่ตัว แน่นอนว่าหมอที่ตั้งใจช่วยเหลือประชาชนด้วยใจจริงไม่อาจสร้างชื่อให้กรมฮุ่ยหมินได้”

จื่ออันเดินออกไป “ข้าไม่สนใจเรื่องนั้นหรอก ลองถามดูก่อนเถอะ”

จื่ออันเดินมุ่งหน้าไปที่เขตตะวันออก และพบว่าหมอจากกรมฮุ่ยหมินกำลังตากสมุนไพรอยู่ นี่คือสิ่งที่พวกเขาสามารถ ‘ทำได้’ ในหมู่บ้านมู่ไจ้คนเหล่านี้ถูกทุกคนเกลียดชัง แต่เนื่องจากราชสำนักส่งพวกเขามา แม้เหล่าชาวบ้านจะเกลียดหรือไม่ชอบเพียงใด พวกเขาก็ไม่กล้าดูหมิ่นหมอเหล่านั้นได้

จื่ออันเดินเข้าไปถาม “ขออภัย พวกท่านเคยได้ยินยารักษาโรคที่ชื่อจินเย่าฉือหรือไม่?”

หมอคนหนึ่งเงยหน้าขึ้นมองจื่ออันก่อนตอบอย่างใจเย็น “จินเย่าฉือ? ทองรึ? มียาสมุนไพรที่เรียกว่าจินเย่าฉือด้วยหรือ? มิใช่ว่าพระชายากำลังถามปัญหาที่ทำให้พวกเราลำบากใจหรอกหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

จื่ออันโมโหเมื่อเห็นใบหน้าเย่อหยิ่งและรอยยิ้มเยาะเย้ย แต่เพื่อประโยชน์ของใบสั่งยาแล้ว นางจึงทำได้เพียงอดกลั้นไว้ชั่วคราว “ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำให้พวกท่านลำบากใจ จู่ ๆ ข้าก็นึกได้ว่าท่านอาจารย์เคยบอกข้าว่ามียาสมุนไพรที่สามารถรักษากาฬโรคได้ ซึ่งยาชนิดนี้ชื่อว่าจินเย่าฉือ ข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไร จึงมาขอคำแนะนำจากพวกท่าน”

หมอทุกคนพากันหัวเราะเยาะ ชายที่เพิ่งตอบลุกขึ้นยืนแล้วมองไปที่จื่ออัน พระชายา ท่านล้อเล่นหรือไม่ ท่านเป็นถึงหมอเทวดา แต่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคืออะไร แล้วพวกเราจะได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้นไม่มีรู้ใครหรอกว่าจินเย่าฉือคือยาสมุนไพรพ่ะย่ะค่ะ”

น้ำเสียงของหมอคนนั้นแปลกประหลาดอย่างมาก เขาทั้งประชดและเยาะเย้ย นอกจากนี้ยังย้ำคำว่า ‘รู้’ ถึงสามครั้งในประโยคเดียว แต่ทุกครั้งที่พูดว่า ‘รู้’ เขาจะขยายคำให้ยาวขึ้นเสมอ ซึ่งแน่นอนว่าประโยคเหล่านั้นแฝงความแดกดันอยู่ ไม่ต้องพูดถึงจื่ออัน แม้แต่สุนัขที่อยู่หน้าหมู่บ้านยังแยกแยะออก

จื่ออันไม่โกรธ แต่กลับคลี่ยิ้ม “เช่นนั้นพวกท่านไม่รู้ใช่หรือไม่? ข้าขอตัว!”

นางหันหลังกลับแล้วเดินจากไป