ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1141

เสียงหัวเราะดังอยู่ข้างหลังของนาง

หลิงลี่จ้องเขม็งไปยังกลุ่มคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยความโมโห ขณะที่จื่ออันส่งท่าทางให้นางหยุดก่อนเดินไปยังเขตใต้

หลิงลี่หันหลังเดินกลับไปยังห้องตนเองเช่นกัน ไม่นานชายคนหนึ่งสวมชุดซอมซ่อก็เดินออกจากห้องของนางไป ดูเหมือนว่าชายผู้นั้นจะเป็นชาวบ้าน เนื่องจากหน้าตาของเขาดูธรรมดายิ่งนัก

เขามุ่งหน้าไปยังเขตตะวันออก แต่ขณะที่เดินอยู่นั้น ก็เหลือบไปเห็นแท่งไม้อยู่ข้างถนน เขาจึงหยิบมันขึ้นก่อนเหวี่ยงไปมา

กลุ่มหมอหลวงนั่งลงตากยาสมุนไพรอีกครั้ง แม้จะไม่มีแสงแดดส่อง แต่พวกเขาก็ยังทำมันต่อไป

“พี่หลี่ คำพูดของท่านตลกยิ่งนัก ท่านไม่เห็นหรือว่าพระชายาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์โมโหจนหน้าเขียว ถึงกระนั้นก็ยังไม่กล้าที่จะเสียมารยาทกับพวกเรา ข้าช่างโล่งใจเหลือเกิน”

“จริงรึ? แม้จะเป็นลูกศิษย์ของท่านหมอเวินอี้ แต่ก็ทำได้เพียงหลอกลวงชาวบ้านเท่านั้น ท่านหมอเวินอี้ตายไปนานแล้วมิใช่หรือ นางอายุเท่าไรกันนะ? เหตุใดนางถึงกล้าอ้างว่าเป็นศิษย์ของท่านหมอเวินอี้ ช่างหน้าหนาเสียจริง”

“พวกเราจะไม่มอบความดีความชอบให้นางเด็ดขาด ดูจากท่าทีของนางแล้ว พวกเราคงทำอะไรไม่ได้เป็นแน่ หลังจากชาวบ้านที่นี่ตายหมดทุกคน เราก็จะลงจากเขาแล้วกลับไปใช้ชีวิตอีกครั้ง”

“ท่านหมอ ดูนี่สิ!” ชายชุดดำเดินเข้ามาหาพวกเขาพร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เหล่าหมอหลวงเงยหน้าขึ้น และเห็นชาวบ้านคนหนึ่งถือท่อนไม้ยืนอยู่ข้าง ๆ ก่อนโบกมือไล่ “ไป ๆ ๆ อย่าเข้ามาแล้วก็อย่ามารบกวนพวกเราตอนตากสมุนไพร”

“เช่นนั้นข้าช่วยพวกท่านดีหรือไม่?” ชายปริศนาเดินเข้าไปอีกหนึ่งก้าว พร้อมกับรอยยิ้มอันน่าขนลุกยิ่งนัก เพราะมันทั้งอ่อนโยนและเย็นชาอย่างอธิบายไม่ได้

ท่านหมอหลี่ถาม “เจ้ามาจากเขตใด?”

“เขตตะวันตก!” ชายผู้นั้นกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“เขตตะวันตก?” ทุกคนล้วนตกตะลึง จากนั้นผุดลุกขึ้นแล้วก้าวถอยหลังสองสามก้าว ก่อนตะโกนด้วยความโมโห “เขตตะวันตกเต็มไปด้วยตนป่วย กลับไปซะ!”