ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1142

หลิวหลิ่วถามด้วยความสงสัย “ข้าอยากรู้จริง ๆ ว่าเหตุใดหลิงลี่ถึงปลอมตัวเก่งเช่นนี้? แม้ข้าจะนอนห้องเดียวกับนางมาหลายวัน แต่ก็ไม่สามารถมองออกว่าชายผู้นั้นคือนาง ดูเหมือนว่านางจะโตขึ้นและสูงขึ้นด้วยนะ”

แม่นมคลี่ยิ้มพร้อมกล่าวด้วยความภูมิใจ “นางสูงที่ใดกันเจ้าคะ? นางเสริมส้นรองเท้าต่างหาก”

“เยี่ยมจริง ๆ!” หลิวหลิ่วตัดสินใจยกให้หลิงลี่เป็นต้นแบบของตน

ขณะเดียวกัน โหรวเหยามองหลิงลี่พร้อมครุ่นคิดบางอย่าง

ในตอนนั้นเอง นางก็ความคิดบางอย่างที่คาดไม่ถึงก็ผิดขึ้นมา

“ซูชิงชอบหลิงลี่!” นางอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

จื่ออันและหลิวหลิ่วมองนางด้วยความประหลาดใจ ก่อนที่หลิวหลิ่วจะถามว่า “ท่านพูดว่าอะไรนะ? ซูชิงชอบหลิงลี่?”

โหรวเหยาเผยรอยยิ้มขมขื่น “ใช่ เขาชอบหลิงลี่”

“ท่านรู้ได้อย่างไร? แล้วมันเกิดขึ้นเมื่อไร?” หลิวหลิ่วถาม

โหรวเหยาสูดหายใจเข้าลึก ดวงตาของนางพลันเปลี่ยนเป็นสีแดง “ทั้งสองคนรู้จักกันมานานแล้ว ข้าไม่รู้ว่าเขาชอบหลิงลี่เมื่อไร เพราะก่อนเดินทางมาที่เป่ยโม่ ข้าถามเขาพร้อมรอยยิ้มว่าเมื่อกลับจากเป่ยโม่ พวกเรามาแต่งงานด้วยกันเถิด แต่เขากลับตอบว่าตนมีคนที่ชอบแล้ว และคนผู้นั้นก็คือหลิงลี่”

เมื่อหลิวหลิ่วเห็นว่าโหรวเหยากำลังเศร้าโศก นางก็รู้สึกเศร้าเช่นกัน ดังนั้นจึงยื่นมือออกไปกอดอีกฝ่าย “เสี้ยนจู่ ในเมื่อท่านเศร้าเสียใจ หากอยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเลยเพคะ”

“ไม่มีอะไรที่ต้องเศร้า” โหรวเหยาคลี่ยิ้ม ทว่าน้ำตากลับไหลริน “ข้าเคยแต่งงานมาก่อน ดังนั้นจึงไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะไม่ชอบข้า”

“ผิดแล้ว ซูชิงไม่ใช่คนตื้นเขิน หากเขากับหลิงลี่รู้จักกันมานาน เช่นนั้นทั้งสองคนก็ต้องรักกันลึกซึ้งแล้วล่ะ” จื่ออันปลอบใจ

“ไม่เป็นไร ๆ ข้าชินกับมันแล้ว ก่อนหน้านี้ข้าแอบชอบลูกพี่ลูกน้อง แต่เขาก็ไม่ได้ชอบข้ากลับ และตอนนี้ข้าชอบซูชิง แต่ซูชิงก็ไม่ได้ชอบข้าเช่นกัน” โหรวเหยาสูดหายใจเข้าลึกอีกครั้ง ขณะกลั้นน้ำตาเอาไว้ “ขออภัย ข้าไม่ควรคิดเรื่องเช่นนี้ในเวลานี้จริง ๆ ดูคนเหล่านี้สิ พวกชาวบ้านทั้งหลายแค่อยากมีชีวิตรอด ข้าไม่ควรคาดหวังมากเกินไป เพราะอย่างไรเสียข้าก็ยังมีชีวิตที่สุขสบาย”

จื่ออันรู้สึกเสียใจกับโหรเหยาจากใจจริง แม่นางผู้นี้มีจิตใจดียิ่งนัก

นางเคยบอกว่าไม่พอใจที่ซุนฟางเอ๋อร์ปฏิบัติกับครอบครัวของตนเช่นนั้น ดังนั้นนางจึงตัดสินใจเรียนวิชาการแพทย์เพื่อชดใช้ความผิดบาปของอีกฝ่าย

นางเคยแอบชอบองค์ชายเจ็ด แต่ว่าเขาไม่ได้ชอบกลับ ถึงกระนั้นนางก็ไม่ได้ตามรังควานเขาอีก และในตอนนี้นางก็แอบชอบซูชิง แต่ซูชิงกลับมีคนที่เขาแอบชอบอยู่แล้ว ซึ่งครานี้นางเก็บงำความเสียใจเอาไว้ เหตุใดหญิงสาวที่ที่เข้มแข็งและตรงไปตรงมาเช่นนี้ถึงต้องเจ็บช้ำอยู่ร่ำไป

“โหรวเหยา เชื่อข้าสิ ท่านจะต้องเจอคนที่รักท่านจากใจจริง และอยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับท่านตลอดไป และคนผู้นั้นจะต้องเป็นคนดีที่สุดในหมู่ผู้ชายเหล่านี้อย่างแน่นอน” จื่ออันกล่าวพลางกุมมือโหรวเหยา

โหรวเหยายิ้มทั้งน้ำตา “ไม่เป็นไรหรอก หากไม่เจอคนผู้นั้น ข้าก็จะเปิดโรงหมอ เพราะข้าจำได้ว่าหูฮวนสี่เคยบอกว่าชีวิตไม่ได้มีเพียงเรื่องรักใคร่เท่านั้น แต่ยังมีการเสาะหาและเป้าหมายอีกมากมาย”

แม่นางผู้นี้เป็นคนดียิ่งนัก

จื่ออันรู้สึกเสียดายแทนองค์ชายเจ็ดด้วยซ้ำที่เขาไม่รับรักนาง

หลิวหลิ่วต้องการปลอบใจโหรวเหยาเช่นกัน ทว่าไม่รู้จะกล่าวคำใด นางจึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ไม่ใช่ว่าไม่มีใครชอบท่านเสียหน่อย อ๋องหนานหวายก็ชอบท่านมิใช่หรือเพคะ?”

โหรวเหยาเหลือบมองอีกฝ่าย “ข้ายกเขาให้เจ้าดีหรือไม่?”

หลิวหลิ่วพ่นลมหายใจ “ไม่ดีเพคะ เพราะหัวใจข้ามีเซียวท่าแล้ว”

ขณะเดียวกัน หลิงลี่กำลังไล่ทุบตีเหล่าหมอหลวงอย่างต่อเนื่อง จนร่างกายและศีรษะของพวกเขาเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ

นางโยนท่อนไม้ทิ้งแล้วเดินจากไป

“นางจะไปที่ใด?” หลิวหลิ่วตกใจ

“นางต้องถอดเสื้อผ้าพวกนั้นออกก่อนที่จะกลับมาน่ะสิ” จื่ออันฟาดศีรษะของนางเบา ๆ

“โอ้!” หลิวหลิ่วเผยรอยยิ้ม

ไม่นานหลิงลี่ก็กลับมาพร้อมสมุนไพรจำนวนหนึ่งในมือตามที่คาดไว้ เมื่อเห็นเหล่าหมอที่บาดเจ็บกำลังช่วยเหลือกันและกัน นางก็เผยท่าทีสงสัยพลางตะโกน “เกิดอะไรขึ้น? ใครกล้าทุบตีพวกเขากัน?”

จื่ออันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ นางช่างเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวจริง ๆ

ไม่ประหลาดใจเลยที่ซูชิงจะชอบนาง

หมอหลี่เหลือบมองเห็นจื่ออันยืนอยู่ในระยะไกล เขาพลันคิดได้ว่าเซี่ยจื่ออันจะต้องเป็นคนบงการชายที่ทุบตีพวกเขาแน่นอน

ทันใดนั้นเขาก็โมโหอย่างมาก ก่อนพาหมอคนอื่น ๆ ไปเข้าพบซูมู่