ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1146

ฮองเฮาเฉาปลอบใจนาง “ท่านแม่ทัพใหญ่ อย่ากังวลไป ตอนนี้พวกเรากำลังเตรียมเสบียงและหญ้าเลี้ยงม้าส่งไปยังชายแดน ในตอนที่ท่านแม่ทัพใหญ่กลับมาคงจะเห็นแล้วว่าเกวียนบรรทุกเสบียงขนาดใหญ่กำลังมุ่งหน้าไปยังชายแดน”

ฉินโจวกล่าว “หม่อมฉันเห็นแล้วเพคะ แต่ปริมาณเท่านั้นก็ยังไม่เพียงพอ นอกจากนี้ ระหว่างเดินทางกลับ หม่อมฉันเห็นว่าประชาชนในพื้นที่ภัยพิบัติต้องลี้ภัยไปยังที่อื่น ทั้งยังมีชาวบ้านมากมายหิวโหยอยู่ทุกแห่งหน เป็นเพราะราชสำนักไม่อาจส่งอาหารบรรเทาสาธารณภัยให้พวกเขาหรือไม่เพคะ?”

มีเพียงฉินโจวเท่านั้นที่กล้าถามคำถามเช่นนี้

ถึงกระนั้นก่อนหน้านี้ ฉินโจวไม่เคยถามคำถามและคิดสงสัยเกี่ยวกับการตัดสินใจขององค์จักรพรรดิ อย่างไรก็ตาม ระหว่างเดินทางกลับเมืองหลวงคราวนี้ ภาพที่เห็นทำให้นางอึ้งงันจริง ๆ

แผ่นดินไหวนับว่าเป็นเหตุการณ์ปกติที่เกิดขึ้นในเป่ยโม่ ดังนั้นองค์จักรพรรดิยังคงวางแผนบุกรุกแคว้นอื่น เพื่อช่วยประชาชนให้พ้นจากความทุกข์ทรมานต่อไป

อย่างไรก็ตาม ผลกระทบจากเหตุการณ์แผ่นดินไหวครั้งนี้รุนแรงกว่าครั้งก่อน ๆ

มิใช่ว่าไม่เคยเกิดโรคระบาดมาก่อน และพวกเขาก็สามารถควบคุมได้อย่างรวดเร็ว

เหตุการณ์แผ่นดินไหวผ่านมาเกือบหนึ่งเดือนแล้ว ไม่เพียงแต่ไม่ได้ทำนุบำรุง แต่ยังไม่ได้รับการทำความสะอาดเช่นกัน ศพมากมายยังกองพะเนิน ซากปรักหักพังมีอยู่ทุกหนแห่ง แต่กลับไม่มีทหารคอยดูแลอำนวยความสะดวก

แน่นอนว่านางต้องรับรายงาน เพราะแม้ทหารส่วนใหญ่จะติดตามนางไปออกรบ แต่ก็ยังมีส่วนหนึ่งที่ยังอยู่ในเมืองหลวง เหตุใดองค์จักรพรรดิถึงไม่ส่งคนเหล่านี้ไปยังพื้นที่ภัยพิบัติ? ตอนนี้ยังต้องถอนกำลังจากชายแดนอยู่หรือไม่?

องค์จักรพรรดิกล่าว “เสบียงสำหรับผู้ประสบภัยถูกส่งออกไปนานแล้ว ส่วนกลุ่มผู้ลี้ภัย ข้าได้รับรายงานเกี่ยวกับพวกเขาแล้ว และรู้แล้วว่าสาเหตุมาจากโรคระบาดที่กำลังเกิดขึ้น”

ฉินโจวถามอีกครั้ง “ฝ่าบาทคิดอย่างไรกับโรคระบาดเพคะ? ดูเหมือนว่าครั้งนี้จะรุนแรงกว่าครั้งที่ผ่านมา ยิ่งไปกว่านั้น เซี่ยจื่ออันพระชายาของผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์แห่งต้าโจวยังแนะนำอีกว่าโรคระบาดชนิดนี้สามารถแพร่กระจายเป็นวงกว้าง หม่อมฉันจึงเกิดความสงสัยว่าฝ่าบาทมีมาตรการจัดการอย่างไรบ้างเพคะ? นอกจากนี้ เซี่ยจื่ออันมอบใบสั่งยาให้พระองค์แล้ว พระองค์สามารถสั่งให้คนนำใบสั่งยานี้ไปพัฒนาเพื่อยับยั้งการแพร่ระบาดของโรคได้หรือไม่เพคะ?”

ฉินโจวเสียมารยาทจนทำให้องค์จักรพรรดิรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

เมื่อเห็นสีหน้าขององค์จักรพรรดิเปลี่ยนไป ฮองเฮาเฉาจึงรีบประนีประนอม “ท่านแม่ทัพใหญ่เพิ่งกลับมาถึงจึงรู้สึกเหนื่อยล้า ท่านกลับไปพักผ่อนสักหน่อยเถิด แล้วค่อยกลับมาหารือกับข้าอีกครั้ง ส่วนทหารที่ท่านนำกลับมา องค์จักรพรรดิตัดสินพระทัยจัดสรรนายทหารสามหมื่นคนไปช่วยเหลือยังพื้นที่ภัยพิบัติ”

“สามหมื่นคน? แต่ครั้งนี้หม่อมฉันพาทหารกลับมาหนึ่งแสนนาย ฝ่าบาทรับสั่งเช่นนั้นจริง ๆ หรือเพคะ?” ฉินโจวรู้สึกงุนงง

องค์จักรพรรดิตอบอย่างช้า ๆ “ทหารที่เหลืออีกเจ็ดหมื่นนายจะงดการทำหน้าที่ชั่วคราว และจะถูกส่งไปประจำที่ชานเมือง”

ฉินโจวกล่าวเสียงดังขึ้นเล็กน้อย “ทหารเจ็ดหมื่นนายจะถูกส่งไปประจำการนอกเมือง? เหตุดึงเป็นเช่นนั้น? ฝ่าบาท นี่มิใช่การใช้ทรัพยากรทางทหารอย่างสิ้นเปลืองหรือเพคะ? ในเมื่อพวกเขาถอยทัพกลับมาแล้ว เราก็ควรส่งตัวไปช่วยเหลือยังพื้นที่ภัยพิบัติ หากเป็นเพราะเรื่องความมั่นคง ในเมืองหลวงก็มีทหารรักษาการณ์ประจำการอยู่แล้วมิใช่หรือเพคะ”

กองกำลังทหารควรถูกส่งไปยังพื้นที่ภัยพิบัติ เพื่อช่วยเหลือประชาชนหลังเกิดเหตุแผ่นดินไหว ทว่าองค์จักรพรรดิกลับไม่ได้ส่งพวกเขาไปที่นั่น แต่กลับสั่งให้เล่าเจ้าหน้าที่อำเภอในเขตประสบภัย และเจ้าเมืองเมืองชิงหย่วนจัดกำลังทหารบางส่วนไปประจำการเพื่อบรรเทาทุกข์ ซึ่งมันทำให้เกิดการขาดแคลนกำลังพล

องค์จักรพรรดิมองฉินโจวพร้อมยกยิ้มมุมปาก “ท่านแม่ทัพใหญ่ไม่พอใจในการตัดสินใจของข้ารึ ถึงได้มีคำถามมากมายเพียงนี้?”

ฉินโจวอึ้งงัน พลันก็ตระหนักได้ว่าตนเองนั้นจองหองเกินไป จึงรีบโค้งคำนับพร้อมกล่าว “หม่อมฉันไม่กล้า หม่อมฉันล่วงเกินพระองค์แล้วเพคะ”

“ท่านแม่ทัพใหญ่ไม่เคยฝ่าฝืนคำสั่งข้ามาก่อน” องค์จักพรรดิกล่าวเตือนนางทางอ้อม

หัวใจของฉินโจวกระตุกวูบ นางรีบผุดลุกขึ้นแล้วคุกเข่าลงกับพื้น “หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจฝ่าฝืนคำสั่งฝ่าบาทจริง ๆ เพคะ ครั้งนี้หม่อมฉันรีบร้อนจึงขาดการไตร่ตรอง เพราะภาพที่เห็นระหว่างเดินทางกลับทำให้หม่อมฉันตกใจอย่างยิ่ง และนั่นคือเหตุผลว่าเหตุใดหม่อมฉันถึงเสียมารยาทเช่นนั้น”

“ข้าไม่ใส่ใจการกระทำหรือคำพูดของท่านแม่ทัพใหญ่เมื่อครู่หรอก ลุกขึ้นเถิด ข้าจัดเตรียมการรับมือในพื้นที่ภัยพิบัติอย่างเหมาะสมแล้ว ท่านแม่ทัพวางใจได้ ตอนนี้กลับจวนไปพักผ่อนก่อนเถิด” องค์จักรพรรดิกล่าว