ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 148

จื่ออานถูกคุมขังเป็นเวลาสองวันโดยที่ไม่มีข้าวตกถึงท้องนางเลยสักเม็ด ร่างกายของนางอ่อนแอมาก ด้วยหมัดนี้จึงทำให้นางหมดสติไป

อ๋องอันใช้กำลังเข้าไปช่วยจื่ออาน แต่พบว่านางถูกพาตัวไปแล้ว เขารีบออกจากจวนมา และเปิดม่านของรถม้าที่เซียวท่าอยู่ "จื่ออานถูกพาตัวไปแล้ว กุ้ยไท่เฟยจะต้องจัดการกับนางอย่างลับ ๆแน่นอน"

เซียวท่ากระโดดลงมาทันที “เมื่อสักครู่นี้เพิ่งจะมีรถม้าคันนึงออกมา ไม่รู้ว่าเป็นคนจากจวนที่พานางไปหรือไม่!”

อ๋องอานหันกลับไปดู และพบว่ามีบางอย่างอยู่ที่พื้น เขาจึงเดินข้ามไป

เซียวท่าก็ข้ามตามเขามาด้วย และกล่าวด้วยความประหลาดใจ "รองเท้าลายปัก? ตรงหน้าประตูจวนผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ ทำไมถึงได้มีรองเท้าคู่นี้อยู่ตรงนี้?"

อ๋องอันกล่าวอย่างเคร่งขรึม "เป็นของจื่ออาน"

เซียวท่าอุทานเบา ๆ "ไม่ได้การแล้ว!" เขารีบกลับขึ้นไปนั่งบนรถม้า และกล่าวกับคนขับ "ออกรถ ไล่ตามรถม้าคันเมื่อกี้นี้"

อ๋องอันก็อยากขึ้นรถม้าเช่นกัน แต่เซียวท่าเปิดม่านขึ้นมา "ท่านกลับไปดูท่านอ๋อง ทำหน้าที่ของท่านให้ดีที่สุด"

อ๋องอันหยุดก้าวเดิน นัยน์ตามีประกายของความชิงชังอยู่ เขาคลายกำปั้นแล้วกลับไปในจวน

ทันทีที่ฉันก้าวเข้าไปที่ลานของจวน ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของกุ้ยไท่เฟยที่เหมือนใจจะขาด

อ๋องอันรู้สึกใจหาย รีบสับเท้าเข้าไปด้านใน เห็นหยวนพ่านกับหมอหลวงต่างคุกเข่าลงที่พื้น กุ้ยไท่เฟยฟุบตัวลงบนร่างของมู่หรงเจี๋ย ร้องไห้เสียงดังลั่น

มู่หรงจ้วงจ้วงก็ร้องไห้ข้าง ๆ เมื่อนางเห็นอ๋องอาน นางก็โผเข้าไปกอดเขา "อาเจี๋ยจากเราไปแล้ว"

อ๋องอันตัวสั่นไปชั่วขณะหนึ่ง มองดูใบหน้าซีดขาวไร้เลือดของมู่หรงเจี่ยที่อยู่บนเตียง ความรู้สึกที่หมดสิ้นหนทางอย่างถึงที่สุดแล้วได้ผุดขึ้นจากใจของเขา เขาทำอะไรไม่ได้เลย