ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 156

เวลาผ่านไปสองชั่วยาม ในที่สุดอุณหภูมิร่างกายก็ลดลงอย่างช้า ๆ

เมื่อได้ยินว่าอุณหภูมิร่างกายลดลงแล้ว ซูชิงและเซียวท่าต่างก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จื่ออานเห็นว่าพวกเขาเหนื่อยมากแล้ว จึงเอ่ยว่า “ตอนนี้สถานการณ์ทรงตัวแล้ว พวกท่านควรไปนอนพักเสียก่อน พรุ่งนี้ยังมีเรื่องที่ต้องทำอีกมาก”

เซียวท่ากล่าวว่า “ไม่ ท่านต่างหากที่ควรไปนอน ข้าจะดูแลที่นี่เอง”

เซียวท่าเห็นว่าเธอเหนื่อยมากในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้ ไม่ได้เห็นเธอใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเลย

จื่ออานส่ายหัว “ไม่ ข้ายังต้องตรวจดูอีกครั้ง เราทั้งสามไม่ควรถ่วงเวลาไว้ พวกท่านไปนอนก่อน อีกสองชั่วยามค่อยเปลี่ยนคนอื่นมาแทนข้า ก็เท่ากับว่าเราทั้งสามคนสามารถได้พักผ่อนเหมือนกัน”

“ได้” เซียวท่าและซูชิงออกไป พวกเขาเดินไปจัดว่าใครจะมารับช่วงต่อแทนจื่ออานหลังจากที่ผ่านไปสองชั่วยาม

หลังจากที่ทั้งสองออกไปแล้ว จื่ออานก็ตรวจดูอุณหภูมิร่างกายของเขาอีกครั้ง มันก็ค่อย ๆ ลดลงเรื่อย ๆ เห็นได้จากที่ศีรษะที่ค่อย ๆ ขับเหงื่อออกมาทีละน้อย

เหงื่อออกได้ดี แสดงว่าการเผาผลาญก็กลับคืนมา

จื่ออานถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก เธอนั่งลงที่ขอบเตียง มองดูใบหน้าที่สง่าของมู่หรงเจี๋ย

บนใบหน้ามีขนสั้น ๆ ที่เพิ่งขึ้นใหม่ มันไม่ได้ดูระเกะระกะ ตรงกันข้ามกลับดูเหมือนมีความเป็นผู้ชายมากขึ้นเล็กน้อย

เธอบิดผ้าเช็ดตัวและเช็ดใบหน้าเขา พยายามทำให้เขารู้สึกดีขึ้นเมื่อไข้ลดลง แม้ว่าเขาจะยังไม่ตื่นก็ตาม

หลังจากเช็ดหน้าแล้ว เธอก็เช็ดตัวให้เขาและวัดไข้อีกครั้ง มีรอยแผลมากมายตามร่างกาย ทั้งเก่าและใหม่สลับกัน กระดำกระด่างอย่างน่ากลัว นึกไม่ออกเลยว่าครั้งหนึ่งเขาเคยมีชีวิตแบบไหน

ร่างกายของเขามีรอยแผลเป็นมากมาย แต่ส่วนใหญ่เป็นรอยแผลเป็นจากแส้ และแผลเล็ก ๆ บางส่วน รอยแผลเป็นเหล่านี้จะจางลงตามกาลเวลา

เธอกลัวว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น ไม่อย่างนั้นมันคงจะติดตามเขาไปตลอดชีวิต

เขาคงอดไม่ได้ที่จะใช้นิ้วเกาบนแผลเป็น เธอถอนหายใจอย่าเป็นกังวล “บางทีเราทุกคนล้วนก็อยากมีชีวิตที่ดี คำขอแบบนี้ในสายตาคนข้าง ๆ คือสิ่งที่ได้มาง่าย ๆ แต่เรากลับต้องใช้เวลาทั้งชีวิตในการไล่ตาม”