ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 158

จื่ออานใช้ฝ้ายจุ่มอีกครั้ง มู่หรงเจี๋ยขมวดคิ้วและพูดว่า “เจ้าต้องทำให้ชุ่มอีกหน่อยนะ”

จื่ออานโยนฝ้ายทิ้งไป “ไม่ได้ แค่อึกเดียวก็พอแล้ว”

“ให้อีกสักอึกได้ไหม?” ดวงตาของมู่หรงเจี๋ยเบิกกว้างและมองเขาอย่างไม่พอใจ “แค่นั้นข้ายังไม่รู้รสชาติของเหล้าเลยว่าเป็นยังไง”

จื่ออานยืนขึ้นและพูดว่า “ถ้าดื่มไม่ได้ งั้นก็ให้ดื่มยาแทนก็แล้วกัน ท่านตื่นแล้วไม่จำเป็นต้องกินอีก”

“หมออย่างเจ้าไม่สนใจใยดีคนไข้เสียเลย” มู่หรงเจี๋ยพึมพำ

จื่ออานไม่สนใจเขา และออกไปอุ่นยา

เธอนำยามาให้ และเห็นเขานอนเงียบ ๆ อยู่บนเตียงด้วยสีหน้าที่พูดไม่ออก ซึ่งไม่รู้ว่ามันเศร้าหรืออารมณ์โกรธกันแน่

เมื่อเห็นเธอเข้ามา เขาก็คว้าแขนของเธอไปทันที และมองไปทางด้านข้างของเธอด้วยท่าทางที่ผ่อนคลายมากขึ้น

จื่ออานแสร้งทำเป็นว่าไม่เห็นเขา จึงนั่งลงข้างเตียง แล้วเอาช้อนป้อนยา

เขาให้ความร่วมมือดีมาก ดื่มยาทั้งหมดจนหมด จากนั้นก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

เขาไม่ได้ถามเกี่ยวกับการย้ายมาที่นี่หลังจากที่เขาได้รับบาดเจ็บ ราวกับว่าเขาไม่สนใจเลย

จื่ออานวางถ้วยยาลง แล้วก็หาวโดยไม่รู้ตัว

มู่หรงเจี๋ยมองไปที่นาง “ขึ้นมานอนเถิด”

จื่ออานหันกลับมา เกือบจะคิดว่าเขาได้ยินผิด “ท่านว่ากระไรนะ?”

“เจ้านอนข้างใน” มู่หรงเจี๋ยพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ข้าจะนอนคว่ำหน้าลงบนโต๊ะก็พอแล้ว” จื่ออานพูดพลางนั่งลง เธอรู้สึกได้ว่ากำลังหัวใจเต้นแรง