ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 159

หลังจากสองชั่วยามที่เซียวท่ากลับมา เขาเปิดประตูเข้ามาคิดที่จะเปลี่ยนเวร แต่กลับพบว่าจื่ออานนอนอยู่บนเตียง และหลับสนิทแล้ว

เธอหันหน้าไปทางมู่หรงเจี๋ย มือเธออยู่ที่หน้าผากของเขา เธอน่าจะตรวจหน้าผากของเขาเพื่อวัดไข้

มู่หรงเจี๋ยไม่ได้หลับ แต่เขาไม่ได้ขยับตัว เพียงแค่กลอกตามองไปรอบ ๆ เซียวท่า และส่งสัญญาณให้เขาไม่ให้ส่งเสียงดัง

เซียวท่าดูประหลาดใจเล็กน้อย แต่เขาค่อย ๆ ย่องกลับไป

กลับมาที่ห้องข้าง ๆ เขาปลุกซูชิงให้ตื่น ซูชิงก็กระโดดขึ้นมา “เกิดอะไรขึ้น ตัวร้อนอีกแล้วเหรอ?”

“ไม่” เซียวท่านั่งลง “แต่ข้าเห็นพวกเขานอนด้วยกัน”

ซูชิงได้ยินไม่ผิด เขาพลิกตัวและบ่นพึมพำว่า “นอนด้วยกันก็ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้ท่านอ๋องก็ไม่สามารถทำอะไรนางได้”

เซียวท่าลุกขึ้น “แต่ท่านอ๋องบอกข้าไม่ให้ปลุกนาง”

ซูชิงดึงผ้าห่มออก แล้วพูดอย่างหมดความอดทนว่า “จะใช่เรื่องใหญ่อะไรกันเล่า? ก็คนกำลังหลับ”

“แต่ทว่าเจ้าเคยเห็นท่านอ๋องห่วงใยผู้หญิงแบบนี้เสียเมื่อไหร่กันเล่า” เซียวท่าสะกิดไปที่หลังของเขา “เจ้าไม่รู้สึกว่ามันแปลกบ้างหรือ?”

“มีอะไรที่น่าแปลกล่ะ? ก็แค่นอนเตียงเดียวกันเฉย ๆ ไม่ใช่หรือไง? คืนนี้ข้ากับเจ้าก็นอนเตียงเดียวกันเหมือนกันนี่?” ซูชิงง่วงนอนมาก จนไม่อยากคุยกับเขา”

เซียวท่ามองมาที่เขา แล้วเอนตัวลงนอน เขาคว้าปกคอเสื้อของซูชิงแล้วพูดว่า “นั่นมันก็เป็นเพราะว่าที่นี่มีเพียงสองห้อง เว้นแต่เจ้าจะเต็มใจที่จะไปนอนที่ลานบ้าน”

“นั่นมันก็ไม่ใช่เรื่อง? ถ้างั้นก็ให้ท่านอ๋องไปนอนที่ลานบ้านด้วยสิ หรือไม่ก็ให้จื่ออานไปนอนแทน ทั้งหมดมันไม่เหมาะสมใช่ไหมเล่า?” ซูชิงพูด เพื่อทำให้เขารู้สึกตัว

เซียวท่าวางมือที่ท้ายทอย “งั้นเราสองคนก็ไปนอนที่ลานบ้าน แล้วให้เซี่ยจื่ออานนอนที่นี่ และท่านอ๋องก็ยังคงนอนอยู่ที่เดิม”

ร่างของผู้สำเร็จราชการที่หายตัวไป ทำให้ผู้คนในเมืองหลวงต้องหวาดระแวง และก็ทำให้คนในราชสำนักตกใจ

ในวังโซ่วหนิง มีขุนนางฝ่ายบุ๋นและบู๊มากมายคุกเข่าอยู่ข้างนอก เชิญให้หวงไท่โฮ่วเสด็จออกมาเป็นผู้สำเร็จราชการของราชสำนัก

แท้จริงแล้วเป็นไปไม่ได้ที่หวงไท่โฮ่วจะทรงเป็นผู้สำเร็จราชการในการปกครองราชสำนัก แม้ว่าราชสำนักจะมีกฎข้อหนึ่งที่ว่า วังหลังจะไม่เข้ามายุ่งวุ่นวายราชกิจของราชสำนัก บวกกับสมัยก่อนฮองเฮาหลงก็เคยเป็นผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ ต่อมาก็ได้แทรกแซงงานราชการแผ่นดิน ซึ่งก็เคยเป็นตัวอย่างที่มีมาก่อน

แต่จุดประสงค์ของพวกเขาไม่ใช่เพื่อให้หวงไท่โฮ่วเป็นผู้ปกครองดูแล พวกเขาต้องการเพียงขอให้หวงไท่โฮ่วแต่งตั้งบุคคลที่ได้รับการคัดเลือก

ดังนั้นคนเหล่านี้จึงเป็นพรรคพวกขององค์รัชทายาท

หวงไท่โฮ่วเห็นจำนวนผู้คนที่แน่นขนัดก้มคำนับอยู่ด้านนอกก็ตกพระทัย