ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 160

องค์จักรพรรดิประชวรมานานแค่ไหน? พรรคพวกขององค์รัชทายาทก็อาละวาดถึงเพียงนี้ แล้วคนมากมายก็คุกเข่าอยู่หน้าตําหนักโซ่วหนิงของนาง คิดว่านางตาบอดจริง ๆ หรือ? ไม่เห็นเหรอว่าพวกเขาต้องการทําอะไร?

หวงไท่โฮ่วเสียใจจริง ๆ ที่มู่หรงเจี๋ยตายแล้ว แม้แต่ศพก็ยังไม่พบเจอ หลังจากคนขององค์รัชทายาทค้นหามาทั้งวัน พวกเขาก็เริ่มเข้าวัง เพื่อมาบีบบังคับนาง

ไม่มีใครเลยที่จะเข้าใจความรู้สึกของเธอ เขาเป็นเด็กที่เธอเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กจนโต จากชีวิตที่อ่อนวัยสู่การรับผิดชอบส่วนตัว หลังจากที่เรียกเธอว่าเสด็จแม่แล้ว เขาก็มีความสัมพันธ์ที่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด ไม่มีใครมาถามเธอเลยแม้แต่คำเดียว และไม่มีใครมาแสดงความเสียใจกับเธอเลยสักนิดเดียว

ในตอนเที่ยง ฮองเฮาก็เสด็จมาด้วยเช่นกัน

พอเข้าไปในห้องโถงก็ปลอบใจเธอสองสามคำ แล้วพูดว่า “เสด็จแม่ ทุกวันนี้เหล่าขุนนางหลายร้อยคนคุกเข่าอยู่ด้านนอกนั้นมันไม่ใช่ทางแก้ไข หรือว่าเราต้องตัดสินใจทำอะไรกันตั้งแต่เนิ่น ๆ แล้วเพคะ บ้านเมืองจะขาดฮ่องเต้ไม่ได้แม้แต่เพียววันเดียว”

ดวงตาของหวงไท่โฮ่วดูเย็นชา “ฝ่าบาทยังไม่สิ้นพระชนม์ เจ้ากลับมาพูดเยี่ยงนี้ เจ้ากังวลขนาดนั้นเลยงั้นหรือ?”

ฮองเฮารีบคุกเข่าลง แล้วตรัสว่า “หม่อมฉันมิได้หมายความเช่นนั้นเพคะ หม่อมฉันแค่คิดว่า เราไม่มีผู้สำเร็จราชการแล้ว บ้านเมืองจะต้องมีผู้ดูแลรับผิดชอบ ท่านต้องขึ้นครองบัลลังก์เอง หรือไม่ก็แต่งตั้งผู้สำเร็จราชการไว้เสียก่อน ตอนนี้ทั่วทั้งใต้หล้าคงมีเพียงเสด็จแม่เพียงองค์เดียวเท่านั้นที่จะตัดสินใจได้”

หวงไท่โฮ่วทรงตรัสอย่างเย็นชาว่า “ข้าไม่สามารถตัดสินใจได้ หรือฮองเฮาอย่างเจ้าจะมาตัดสินใจแทนข้า? ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็มาเป็นผู้สำเร็จราชการเสียเอง?

ฮองเฮารีบพูดขึ้น "หม่อมฉันมิกล้า หม่อมฉันไร้ความสามารถเพคะ หม่อมฉันยังต้องให้เสด็จแม่คอยดูแลเรื่องในวังหลัง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องใหญ่ของบ้านเมืองเช่นนี้เลยเพคะ"

เธอคิดอย่างนั้นจริง ๆ ในปีนั้นไท่หวงไท่โฮ่วก็เป็นผู้สำเร็จราชการด้วยไม่ใช่หรือ? น่าเสียดายที่หวงไท่โฮ่วทุกวันนี้ต้องยอมอยู่ภายใต้นาง

หวงไท่โฮ่วเพียงรู้สึกว่าสถานการณ์ปัจจุบันทำให้เธอหงุดหงิด แค่อยากจะร้องไห้เพราะอาเจี๋ยยังทำไม่ได้เลย

นางรู้ดีถึงเจตนารมณ์ของฮองเฮา เช่นเดียวกับองค์รัชทายาทที่อยู่ด้านนอก บิดาของนาง เหลียงไท่ฟู่ได้ข่มขู่ผู้คนแล้ว ดูเหมือนว่าหากนางไม่สามารถรับมือกับเขาได้ นางคงไม่ได้อยู่อย่างสงบสุข

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางจึงมีพระราชเสาวนีย์ "เรียกไท่ฟู่เข้าเฝ้า"

ฮองเฮาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย หยิบถ้วยชาขึ้นดื่มช้า ๆ มุมปากกลับเผยรอยยิ้มที่ออกมาโดยไม่รู้ตัว