ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 161

หวงไท่โฮ่วเยาะเย้ยในใจ ทั้งพ่อของนางและบุตรสาวทั้งสองคนนี้คิดว่าจะทำให้นางตาบอด และทำเป็นหลับหูทำตา

หลายปีที่ผ่านมาไท่ฟู่ได้รวบรวมคนเพื่อจุดประสงค์ส่วนตัว ฮุบเอาดินแดนของราชสำนัก กำจัดผู้ที่ไม่เห็นด้วย ปราบปรามขุนนางตงฉินในอย่างอำมหิต มีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนในเจียงหูเป็นการส่วนตัว กักตุนไพร่พล คิดจริง ๆ หรือว่าสิ่งที่ทำอยู่จะสามารถปิดตาผู้คนได้?

ถ้าคนข้างนอกไม่ได้เรียกเขามา ใครจะกล้ามาที่ตำหนักของนางและต่อสู้กันอย่างหนักเช่นนี้?

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้สองพ่อลูกเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่มีวันหยุด ถ้าพวกเขาไม่บังคับให้นางตัดสินใจในวันนี้

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หวงไท่โฮ่วนั่งจับท้อง สีพระพักตร์ดูเจ็บปวดอย่างมาก

ซุนกงกงรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อประคองนางไว้ “ไท่โฮ่ว ทรงเป็นอะไรไปพ่ะย่ะค่ะ? เร็ว ๆ เข้า รีบไปพบหมอหลวงมา!”

ฮองเฮามองอยู่สักครู่แล้วเดินเข้าไปถามว่า “เสด็จแม่ วันนี้ท่านเสวยมากเกินไปใช่หรือไม่? ถ้างั้นให้คนชงน้ำเซียงจาม่ายหยาให้เสด็จแม่ดื่มหน่อยไหมเพคะ?”

หวงไท่โฮ่วขมวดคิ้วและหายใจเข้าปากเห็นได้ชัดว่ามันเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อย ๆ

ซุนกงกงตรัสว่า “ทรงเสวยมากเกินไปที่ไหนกันเล่า? ก็แค่โรคกระเพาะอาหาร? บรรพบุรุษของกระหม่อมทุกคนล้วนบอกว่าได้โปรดพระองค์อย่าเศร้าเกินไป ท่านอ๋องจากไปแล้วก็จริง แต่ท่านต้องดูแลสภาพร่างกาย แล้วทำไมถึงไม่เสวยอาหารเล่าพ่ะย่ะค่ะ?”

คำพูดของซุนกงกงเทียบเท่ากับการเสียดสีฮองเฮา ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิสิ้นพระชนม์แล้ว หวงไท่โฮ่วแม้แต่ข้าวก็ยังกินไม่ลง แล้วจะให้กินอะไรอีกได้?

สีพระพักตร์ของฮองเฮาเปลี่ยนไปเล็กน้อย นางเอ่ยด้วยด้วยความนอบน้อมว่า “เสด็จแม่ ให้นางกำนัลพาท่านกลับไปพักผ่อนเถิดเพคะ”

หวงไท่โฮ่วจับมือซุนกงกงและตรัสว่า “ประคองข้าเข้าไป นอกจากหมอหลวงแล้ว ไม่ว่าใครก็ตามห้ามเข้าเฝ้า”

ซุนกงกงได้รับคำสั่ง ช่วยประคองนางเข้าไปในห้องโถงด้านใน เหลียงไท่ฟู่และฮองเฮาสบตา มองหน้ากันและกัน

เหลียงไท่ฟู่ลุกขึ้น และเอ่ยกับฮองเฮาว่า “ฮองเฮาขอข้าคุยด้วยสักครู่”

ฮองเฮาและเขาออกจากห้องโถงที่กำลังซ่อนตัวอยู่ใต้ต้นหวายหน้าทางเดิน

“ท่านพ่อจะทำอย่างไรดี? ไท่โฮ่วไม่เต็มใจที่จะออกพระราชกฤษฎีกานี้ เฉียวเอ๋อจะดูแลประเทศได้อย่างไร? จะใช้อำนาจอย่างไรกัน? ถ้าไม่มีพระราชเสาวนีย์ของไท่โฮ่วจะมีคนเชื่อถือได้อย่างไร” ฮองเฮาถามอย่างกังวล

เหลียงไท่ฟู่ตรัสด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “นางหลีกเลี่ยงได้ที่ไหน ต่อให้วันนี้ไม่ตกลง พรุ่งนี้ก็ต้องตกลง พระราชกฤษฎีกานี้จะมีขึ้นเสมอ เว้นแต่นางอยากจะว่าราชการหลังม่านจริง ๆ เพียงแค่นางรู้จักข้อบกพร่องของตนเอง เปรียบเทียบกับฮองเฮาหลงองค์ก่อนแล้ว นางไม่เคยทำอะไรเลย ดังนั้นนางจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องชะรอเวลา เป็นเวลาอย่างน้อยหนึ่งหรือสองวัน”

ฮองเฮารู้สึกงงงวย “ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมนางถึงไม่สนับสนุนอำนาจของเฉียวเอ๋อ? มี หรือว่าในใจของนางยังมีคนเลือก?”

เหลียงไท่ฟู่ส่ายหัว “มันยากที่จะพูด นางไม่พอใจองค์รัชทายาทมาโดยตลอด ยิ่งกว่านั้น ถ้าพ่อเดาไม่ผิด นางยังฝากความหวังไว้กับฝ่าบาท นางยังคิดเพ้อฝันว่าฝ่าบาทจะตื่นขึ้นมา อีกทั้งยังเชื่อในผู้สำเร็จราชการมากเกินไป คงคิดว่าผู้สำเร็จราชการไม่มีความทะเยอทะยานที่จะยึดอำนาจ พูดได้เพียงว่ามู่หรงเจี๋ยฉลาดแกมโกง จนได้รับความไว้วางใจจากนาง ในช่วงเวลานี้ไท่โฮ่วได้ทรงโจมตีวังตะวันออกทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ อันที่จริง นางต้องการปกป้องตำแหน่งของผู้สำเร็จราชการ เพื่อให้ผู้สำเร็จราชการปกป้องบัลลังก์ และรอเวลาให้ฝ่าบาทตื่นขึ้นมา”

“แต่ว่ามู่หรงเจี๋ยตายแล้วนะ” ฮองเฮาลดเสียงลง “ท่านพ่อ ท่านแน่ใจหรือว่ามู่หรงเจี๋ยตายแล้วจริง ๆ?”

เหลียงไท่ฟู่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้ามีความสงสัย เขาพูดว่า “ข้าได้รับจดหมายในวันนั้น เตรียมการดักซุ่มโจมตี มู่หรงเจี๋ยต่อสู้กับคนของเรา แม้ว่าเขาจะต่อสู้อย่างนองเลือด แต่เขากลับหนีรอดได้ แต่ที่น่าแปลกใจ ในที่สุดก็มีคนอีกกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวขึ้น พวกเขาทั้งหมดเป็นยอดฝีมือด้านการต่อสู้ คนของข้าเห็นมู่หรงเจี๋ยโดนมีดแทงตามร่างกาย และสรุปจากอาการบาดเจ็บของเขาได้ว่าเขาไม่น่าจะรอด”

ฮองเฮารู้สึกประหลาดใจ “ยอดฝีมือด้านการต่อสู้ ใครเป็นคนส่งมันมา ยังมีใครที่อยากให้มู่หรงเจี๋ยตายอีกหรือ?”