ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 161

หวงไท่โฮ่วเยาะเย้ยในใจ ทั้งพ่อของนางและบุตรสาวทั้งสองคนนี้คิดว่าจะทำให้นางตาบอด และทำเป็นหลับหูทำตา

หลายปีที่ผ่านมาไท่ฟู่ได้รวบรวมคนเพื่อจุดประสงค์ส่วนตัว ฮุบเอาดินแดนของราชสำนัก กำจัดผู้ที่ไม่เห็นด้วย ปราบปรามขุนนางตงฉินในอย่างอำมหิต มีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนในเจียงหูเป็นการส่วนตัว กักตุนไพร่พล คิดจริง ๆ หรือว่าสิ่งที่ทำอยู่จะสามารถปิดตาผู้คนได้?

ถ้าคนข้างนอกไม่ได้เรียกเขามา ใครจะกล้ามาที่ตำหนักของนางและต่อสู้กันอย่างหนักเช่นนี้?

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้สองพ่อลูกเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่มีวันหยุด ถ้าพวกเขาไม่บังคับให้นางตัดสินใจในวันนี้

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หวงไท่โฮ่วนั่งจับท้อง สีพระพักตร์ดูเจ็บปวดอย่างมาก

ซุนกงกงรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อประคองนางไว้ “ไท่โฮ่ว ทรงเป็นอะไรไปพ่ะย่ะค่ะ? เร็ว ๆ เข้า รีบไปพบหมอหลวงมา!”

ฮองเฮามองอยู่สักครู่แล้วเดินเข้าไปถามว่า “เสด็จแม่ วันนี้ท่านเสวยมากเกินไปใช่หรือไม่? ถ้างั้นให้คนชงน้ำเซียงจาม่ายหยาให้เสด็จแม่ดื่มหน่อยไหมเพคะ?”

หวงไท่โฮ่วขมวดคิ้วและหายใจเข้าปากเห็นได้ชัดว่ามันเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อย ๆ

ซุนกงกงตรัสว่า “ทรงเสวยมากเกินไปที่ไหนกันเล่า? ก็แค่โรคกระเพาะอาหาร? บรรพบุรุษของกระหม่อมทุกคนล้วนบอกว่าได้โปรดพระองค์อย่าเศร้าเกินไป ท่านอ๋องจากไปแล้วก็จริง แต่ท่านต้องดูแลสภาพร่างกาย แล้วทำไมถึงไม่เสวยอาหารเล่าพ่ะย่ะค่ะ?”

คำพูดของซุนกงกงเทียบเท่ากับการเสียดสีฮองเฮา ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิสิ้นพระชนม์แล้ว หวงไท่โฮ่วแม้แต่ข้าวก็ยังกินไม่ลง แล้วจะให้กินอะไรอีกได้?

สีพระพักตร์ของฮองเฮาเปลี่ยนไปเล็กน้อย นางเอ่ยด้วยด้วยความนอบน้อมว่า “เสด็จแม่ ให้นางกำนัลพาท่านกลับไปพักผ่อนเถิดเพคะ”